Μεγάλες γυναίκες

Παρουσίαση

Η Σοφία Ματρόζου ζει στην πλατεία Βικτωρίας αλλά κάθε Κυριακή εκκλησιάζεται στον Άγιο Παύλο, στο Ρουφ. Ο κύκλος των πιστών και οπαδών του ιερέα από τη μια μεριά και από την άλλη ο κατά πολύ νεότερός της Σταύρος και οι περίεργοι φίλοι του που διαμένουν στο ισόγειο της πολυκατοικίας της στη Βικτώρια. Η ομοιότητα του νεαρού Σταύρου με τον ιερέα, ο ρόλος μίας άλλης γυναίκας, της αινιγματικής Ιουλίας Προμπονά, και ο διχασμός της Σοφίας που μπορεί να αγαπάει μέχρι τέλους, ακόμα κι όταν οδεύει προς την έξοδο.
Αποσιωπήσεις, υπόγειες και αδρές συνδέσεις σε μια ατμοσφαιρική νουβέλα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«... Όλο το κείμενο κινείται στα όρια του άρρητου και του υπόρρητου, χωρίς να αίρεται ο ρεαλιστικός χαρακτήρας του. Η προσέγγιση της ηρωίδας προς τον παπά ενέχει σπέρματα αδήλωτου ερωτισμού, ενώ η φιλοξενία της προς τον νεαρό -ο οποίος προβάλλεται ως το προσιτό ομοίωμα του ιερωμένου- εμφανίζει πιο εναργή τα σημάδια του ερωτικού ξανανιώματος. Κι η συμπάθειά της προς την Ιουλία Προμπονά, η οποία κατηγορείται από τις άλλες γυναίκες του συσσιτίου για απρεπή γεροντικά ολισθήματα, ίσως και προς τον ίδιο τον Σταύρο, αναδεικνύει την ίδια λαχτάρα να πλησιάσει ό,τι ώς τώρα τής στέρησε η ζωή.
[...] Νομίζω ότι ο Γιώργος Συμπάρδης είναι πολύ καλύτερος σε ένα κείμενο μεσαίας έκτασης, σαν αυτό, παρά στα πολυσέλιδα κείμενά του, όπως τα μυθιστορήματά του. ...» (ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΠΕΡΑΝΤΩΝΑΚΗΣ, bookpress.gr, 14/7/2015)

«... Χωρίς να καταφεύγει σε σχοινοτενείς εσωτερικούς μονολόγους ή σε ψυχαναλυτικού τύπου αναδρομές, ο συγγραφέας (πιο ώριμος από ποτέ) μέσω των ντοκουμέντων της καθημερινότητας που συλλέγει και εκθέτει σαν επιδέξιος ντετέκτιβ, σκιαγραφεί τους ήρωες του, λες και επιβιώνουν με έναν περίεργο τρόπο από τα προηγούμενα βιβλία του. (Ο Σταύρος θυμίζει τον Ζαχαρία από το "Υπόσχεση γάμου", τον άνθρωπο-χταπόδι που στα πλοκάμια του παγιδεύονται οι γυναίκες).
Κοντολογίς, ο Συμπάρδης -εν μέσω μιας συγκυρίας ανθρωποφαγικής και καχύποπτης- δίνει φωνή σε ανθρώπους ταπεινούς όπως η Σοφία Ματρόζου: "Τι να φοβηθούμε; Τον πεινασμένο άνθρωπο που παρακαλάει για ένα πιάτο σπιτικό φαΐ;" Η ηρωίδα του δεν είναι επαναστάτρια ούτε πολιτικοποιημένη ούτε κοινωνικά ανήσυχη ούτε καμιά κουλτουριάρα βιβλιόφιλη. Προσφέρει αγάπη με το σώμα, τα χέρια και την ψυχή της. Μήπως, τελικά, αυτό δεν είναι το μείζον διακύβευμα της εποχής μας; Όχι θηρία εναντίον θηρίων, αλλά άνθρωποι με ανθρώπους. Απέναντι στον εξουσιαστικό λόγο του ιερέα, τον στακάτο (κοφτό και απότομο) νεολαιίστικο, εξαρθρωμένο του Σταύρου (""Χαμπάρι δεν πήρες, κυρά-δασκάλα, αλλάξανε οι καιροί και θα μείνεις στην ίδια τάξη, μετεξεταστέα - το ξέρεις;"), η γυναίκα αντιπαραβάλλει τον λόγο της άδολης αγάπης.» (Δημήτρης Χριστόπουλος, dimichri65.blogspot, 7/6/2015)

Περιεχόμενα

Επιμέλεια: Ελένη Μπούρα
Διορθώσεις: Ειρήνη Χριστοπούλου