Η δύσκολη τέχνη

Παρουσίαση

ΟΛΑ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΦΡΙΚΤΑ ΚΙ ΑΝΟΗΤΑ, κι αφού ήλθατε από τόσο μακριά για να με ακούσετε, θα έπρεπε να το γνωρίζετε, ναι θα έπρεπε να το ξέρετε, σε ποιον τόπο πατάτε και πού έρχεστε, αλλά θυμίστε μου, σας εκλιπαρώ, από πού έρχεστε, γιατί θέλετε να έρχεστε μονίμως σε τούτο τον τόπο, εσείς οι Τοβίας και Τόμας και Τόνι κι όπως αλλιώς ονομάζεστε, α ναι αυτά είναι ξένα ονόματα, αλλά εσείς κάθεστε τόση ώρα πλάι μου και δεν μου είπατε το όνομά σας, είπε ο δάσκαλος, αν και ήλθατε από τόσο μακριά για να με ακούσετε, ναι για να με γνωρίσετε, κι όμως στεκόμαστε εδώ αντίκρυ σαν άγνωστοι, κι αν εξαιρέσουμε ότι σας ομιλώ και με ακούτε, είπε ο δάσκαλος, ναι είμαστε δυο άγνωστοι, είμαστε δύο απολύτως, τελείως και δυστυχώς μεταξύ τους άγνωστοι άνθρωποι. Θα είδατε φαντάζομαι ερχόμενος για να καθίσετε σε αυτό εδώ το παγκάκι, όπου εγώ σας κάλεσα βέβαια, κι εσείς το δεχτήκατε, θα είδατε ασφαλώς το γκριζόμαυρο γκράφιτι, ναι το γκριζόασπρο γκράφιτι, πάνω στον τοίχο του κτιρίου αυτού της ιστορίας, της τέχνης και της νομιμότητας, ναι της κουλτούρας, της ιστορίας εντέλει, μα βέβαια, της δημοκρατίας μας, είπε ο δάσκαλος.
Κάποιος ήταν τόσο ανόητος, τόσο μα τόσο ανόητος, ώστε να θαυμάσει αυτό το ζωγραφικό έργο της τέχνης, είπε ο δάσκαλος, αν κι εδώ όπως ξέρετε η τέχνη, ναι αυτό που ονομάζουμε τέχνη, κι ως προς αυτό φαντάζομαι θα συμφωνήσετε, δεν θαυμάζεται όπως θα έπρεπε, ευφημισμός, είπε ο δάσκαλος, γιατί εδώ η τέχνη μισείται, όπως παρατηρήσατε, από ανθρώπους που θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε μετριότητες, είπε ο δάσκαλος, γιατί εδώ στην Ελλάδα, όπου μας ήλθατε, εσείς οι Τοβίας και Τόμας και Τόνι κι όπως αλλιώς ονομάζεστε, είπε ο δάσκαλος, όλοι μας είμαστε εδώ μετριότητες, κι εσείς ακόμη που κάθεστε σε αυτό εδώ το παγκάκι, όπου εγώ σας κάλεσα βέβαια, ανάμεσα στο Μουσείο και την Πολυτεχνική Σχολή, ναι είπε ο δάσκαλος, στο βρωμισμένο δρομάκι ανάμεσα στο Μουσείο και την Πολυτεχνική Σχολή, είπε ο δάσκαλος, και πρέπει να είναι κανείς μετριότητα, για να είναι άξιος λόγου, ναι μετριότητα, είπε ο δάσκαλος. [...] (Από την έκδοση)

«Το κείμενο του Δημήτρη Ελευθεράκη είναι γραμμένο με ορμή και με βία, με δοκιμιακό τσαγανό και με καταγγελτική εικονοπλασία. Είναι ζυμωμένο με αγανάκτηση και ποτισμένο με την αποστροφή κατά των τικούκειτων, των δήθεν καθωσπρέπει και των σκληροπυρηνικών της αισθητικής καθαρότητας. Κι η ίδια η γραφή του είναι μια αναζωογονητική δύναμη που έρχεται να βγάλει την τέχνη από τη φορμόλη και να δείξει πως ό,τι απολιθώνεται πεθαίνει». (Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, bookpress.gr, 03/01/2016)