ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΗΣΑΙΑΣ - ΤΑΣΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ

Παρουσίαση

Το ζήτημα της γενεαλογίας της μεταπολεμικής ελληνικής αρχιτεκτονικής έχει αποτελέσει αντικείμενο διαφορετικών κριτικών "αναγνώσεων" τις τελευταίες δεκαετίες. Όχι μόνο η αρχιτεκτονική αλλά και όλες οι πολιτισμικές εκφάνσεις στην Ελλάδα του 20ού αιώνα έχουν ερμηνευθεί ως επιφαινόμενα ενός διαλόγου, ή μιας αντιστικτικής σχέσης, μεταξύ αυτόχθονου και εισαγόμενου, παράδοση και εξευρωπαϊσμού, τοπικού και διεθνούς. Ή, ακριβέστερα, έχουν αναχθεί στη λογική της ισχύος και του βαθμού κάθε φορά διείσδυσης του εισαγόμενου σε έναν τόπο που η κυρίαρχη ιδεολογία αντιμετώπισε ως πολιτισμική Αρκαδία, με αυτοτέλεια η οποία έλκει την καταγωγή της από την καθολικά αναγνωρισμένη αρχαία -ή ευρύτερα προμοντέρνα- κληρονομιά και από μια ισχυρή δημώδη παράδοση. Στη νέα βαλκανική χώρα της ευρωπαϊκής περιφέρειας με ιδιότυπο γεωγραφικό περίγραμμα και γειτονίες, με ασταθή σύγχρονη ταυτότητα και οικονομικά και πολιτικά αδύναμη, όπως υπήρξε το νεότερο ελληνικό κράτος, εμφανίζεται φυσιολογικό το δίλημμα της ταλάντωσης μεταξύ του ένδοξου εντόπιου παρελθόντος που υπόσχεται την επιστροφή σε μια νέα αυτογνωσία, και της άνευ όρων υιοθέτησης των αρχών του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος που εντούτοις μιλά μια άγνωστη πολιτισμική γλώσσα και έχει ανατραφεί με τις αρχές του ορθολογισμού και του Διαφωτισμού. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)