ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΤΩΡΑ!

Παρουσίαση

Μια ομάδα νέων παιδιών δημιουργεί έναν πρωτοπόρο θίασο που κερδίζει τη νεολαία και το κοινό από την πρώτη κιόλας παράσταση. Μπαίνει δυναμικά στο θεατρικό προσκήνιο αναζητώντας το καινούργιο, μια άλλη αισθητική στη μορφή και ένα άλλο νόημα στο περιεχόμενο. Αλλάζει τις δομές και τον τρόπο παραγωγής του θεάματος, βάζοντας ως στόχο την απόλυτη ομαδοποίηση, και αποσπά την εκτίμηση και την αγάπη του κόσμου. Ταυτόχρονα μπαίνει στο μάτι της Ασφάλειας των δικτατόρων, που παρακολουθούν κάθε της βήμα. Τα μέλη του θιάσου, ζώντας σε μια εποχή σκληρή και επικίνδυνη, μπαίνουν στη φωτιά και παίρνουν θέση. Όλοι ανεξαιρέτως είναι πολιτικοποιημένοι και εχθρικοί προς το καθεστώς συμμετέχοντας στο φοιτητικό κίνημα που αναπτύσσεται εναντίον της χούντας. Μερικοί οργανώνονται σε μια επαναστατική οργάνωση, δουλεύουν με πάθος γι' αυτήν και θέλουν να τους εντάξουν όλους. Αυτό προκαλεί τριβές, συγκρούσεις, διασπάσεις, επανενώσεις, αλλά και διαρκή δημιουργία. Μετά την παράσταση και τα χειροκροτήματα, ακολουθούν τα κυνηγητά, οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια. Από τη σκηνή του θεάτρου στην απομόνωση της Ασφάλειας, από τις φυλακές του Κορυδαλλού σε μια καινούργια πρεμιέρα. Ένα προσωπικό αφήγημα του Γιώργου Κοτανίδη για τη δημιουργία και την πορεία του Ελεύθερου Θεάτρου, καθώς και τη δράση του ΕΚΚΕ και των άλλων επαναστατικών και αντιστασιακών οργανώσεων την περίοδο της χούντας. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Ο Γ. Κοτανίδης παρουσιάζει τον γόνιμο όσο και δύσκολο δρόμο προς τη Μεταπολίτευση. Επιχειρεί επίσης ένα κλείσιμο λογαριασμών. Υπάρχουν σημεία όπου δεν μασάει τα λόγια του. Μιλάει επίσης για την καταβαράθρωση όχι μόνο της τότε επίσημης πολιτικής, αλλά και της επίσημης τέχνης. Για τον αέρα που έπνεε στους κύκλους των νέων διανοουμένων, για τις καινοτόμους ιδέες τους, για την προσπάθεια να σκεφτούν άλλους τρόπους δημιουργίας ακόμη κι αν αυτές φάνταζαν από τότε ουτοπικές.
Από την άλλη, περιγράφει τις ανησυχίες των αριστερών νέων που αναζητούσαν λύσεις στο φόντο της νίκης των Βιετκόνγκ, της δράσης του Τσε Γκεβάρα και της μακρινής Κίνας. Για το πώς, μετά τη Μεταπολίτευση, πολιτικοί και καλλιτέχνες που είχαν σιγήσει βρέθηκαν να διεκδικούν δάφνες. Τελικά οι ομαδικές ουτοπίες, στην τέχνη και στην πολιτική, τις οποίες κυνήγησε ο Γ. Κοτανίδης, απέτυχαν. Αλλά η πορεία ήταν καλή. Έμεινε ως κέρδος η ρήση του Μπρεχτ που τους συγκινούσε: "Αλλάζοντας τον κόσμο, αλλάξτε εσείς οι ίδιοι, εγκαταλείψτε τους εαυτούς σας". (ΓΙΑΝΝΗΣ Ν. ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 22/1/2011)