ΤΩΡΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ

Παρουσίαση

Η Κατερίνα Γώγου (1940-1993), εκτός από τη μεγάλη πορεία της στο θέατρο και στον κινηματογράφο, χάραξε σημαντική τροχιά και στη νεοελληνική ποίηση, κατορθώνοντας να περάσει στο συλλογικό επίπεδο τις αγωνίες της προσωπικής διαδρομής της στην τέχνη και τη ζωή. Η βαθιά πολιτική στάση της, η αναρχική της διάθεση, η περιθωριακή συνείδησή της και οι κοινωνικές ανησυχίες της διαπερνούν ολόκληρη την ποιητική της παραγωγή, που ξεκίνησε το 1978 και ολοκληρώθηκε το 2002, με τη μεταθανάτια έκδοση του Με λένε Οδύσσεια.
Στον τόμο Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε συγκεντρώνεται το σύνολο του έργου της: οι συλλογές Τρία κλικ αριστερά, Ιδιώνυμο, Το ξύλινο παλτό, Απόντες, Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών και Νόστος, που εκδόθηκαν πριν από το 1993, καθώς και το μεταγενέστερο Με λένε Οδύσσεια, στο οποίο είχαν συμπεριληφθεί αδημοσίευτα ποιήματά της, δακτυλόγραφες ή χειρόγραφες σημειώσεις της με ημερολογιακή πρόθεση, κάποιες ενάρξεις εξιστορήσεων και τρεις παραλλαγές δικών της σεναρίων.
Ένα βιβλίο που απευθύνεται τόσο στους λάτρεις της ποίησης της Κατερίνας Γώγου όσο και στους αμύητους αναγνώστες που επιθυμούν να αποκτήσουν σφαιρική εικόνα του σημαντικού της έργου. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Περιεχόμενα

ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
Κι εδώ
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο
Σου λέω, ρε Νίκο, πως κανένας δεν είναι σιγουρεμένος
Νέους!
Αυτός εκεί
Οι δρόμοι ανοιχτοί
Τροίας 35α
Η καταγωγή της οικογένειας
Ετών 9
Πόσο όμορφη είσαι, καλή μου
Ναι. Έτσι είναι όπως τα λες
Καλημέρα, γιατρέ μου
Συνέλευση
Νανούρισμα
Τα 4 σημεία του ορίζοντα
Θολούρα
Όχι. Όχι, μωρέ. Δεν έχω κανένα παράπονο
Μισθωτή εργασία - κεφάλαιο
25 Μαΐου
Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
Ένας ολοστρόγγυλος μαγιάτικος ήλιος
Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι
Τα σύνορα της πατρίδας μου αρχίζουνε
Με το κεφάλι θρύψαλα
Είμαι εγώ!
Σαν σκύλος κρυώνω
Είμαι ένας βλάκας
Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ' τη ζωή μας, αδερφέ μου
Σάπια. / Σάπια θέματα / μουχλιασμένοι τόμοι
Να δώσεις μια και να βγεις όξω απ' την πόρτα
Άνοιξα τσακ! απότομα τα μάτια μου απ' τη φασαρία
Ώρε φιλάρα!
...τραλαλάμ... τραλαλάμ τι ώρα να 'ναι
Πετώντας αργά πάνω απ' τις στέγες
Ν. Υόρκη
Είπανε για κείνο τον αρχάγγελο
Αν καμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα
Η λιτανεία έρχεται από πέρα
Κίνηση δημοκρατικών γυναικών
Κανείς δεν θα γλυτώσει
Ο Γιάννης μου 'πε
Είναι επειδή ήμασταν παρέα με το παιδί
Κάτω, μωρέ!
Πάει. Αυτό ήταν
Η μοναξιά
Έτσι και πω
σημείωμα της άλλης ημέρας
Έλα να σου πω...
Πάρε με, ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ μου
Είναι επικίνδυνη
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Είναι αργά τώρα. Κοντεύει 3 τη νύχτα
Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα
ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΠΑΛΤΟ
Κάθομαι και γράφω
Πάνω μου θα περάσουνε
Οι φήμες λένε
Καμιά φορά τύχαινε - τώρα πάνε κι αυτά
Η αστική άμαξα δεν σταματούσε με κανέναν καιρό
Έκθεσις αυτοψίας 2.11.75
Σάββατο να 'ναι ή Κυριακή
αυτές οι μέρες μοιάζουν
Είναι κάτι
Λαδερά στο πλαστικό Ακομινάτου
Τι πληκτικό καλοκαίρι κι αυτό
Άσπρη είναι η αρία φυλή
Τώρα
Τώρα
Κι όταν αρχίζει να στάζει ξανά
Μέσα απ' την παρακαμπτήρια ομίχλη συμμορία
Σ' όσους σπάσανε, Σ' όσους κρατάνε
Στους ίδιους
Καταστολή
Πολλές νυχτιές όταν ζούσα
Σιωπή
Εδώ που έφτασα Εδώ
Ήχοι τώρα
Περπατώ
Σουρουπώνει έτσι
ΑΠΟΝΤΕΣ
Μούσα της Νύχτας
Και εκ του καπνού εξήλθαν ακρίδες εις την γην
Και στον ουρανό ένας νεκρός ταξιδεύει
Λυπημένες μητέρες στα σούπερ μάρκετ
Πώς με κοιτάζει έτσι
Πίσω από γαλακτερό αέρα πηχτό
Όταν τα κτήρια γίνονται ελαστικά μπλε κι ο ήλιος
Θα μπορούσε να 'ταν και πιο χλομή
Το πλοίο με τη μεσίστια έχει περάσει το μισό
Αμίλητη κύκνος διασχίζω της πόλης τα νερά
Άγιος Βερνάρδος
- Όσοι - από εκείνο - το σπάνιο είδος ανθρώπων -
Σόνια
Θα 'ρθουν
13 Κυριακή. Ιανουάριος '85. Πως σε λένε;
Σπουδή
Είκοσι ενός ετών ο Πρίγκιπας
Καμιά φορά
"Αφασική" η ομιλία μου
Αόριστος - Τετελεσμένος μέλλων
Δεν μένει κανείς σ' αυτή την πόλη! Δεν μένει κανείς;
Ο ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΓΩΜΕΝΩΝ ΣΤΑΦΥΛΙΩΝ
Το σπίτι μου όσο το άνοιγμα
Κι ανυπόδετη κι άρρωστη γύρναγα
Και τα 'παιρνα να μη λυπήσω τους ανθρώπους
Και ήρθε -και χάμω- στα γόνατα έπεσα
Κι όσο νερό έβγαλα
Κι όταν τα μάτια άνοιξα
Νύχτωνε στον ουρανό
Μπορεί δίκαια
Τώρα
Εσύ!
ΜΗ!
Στάθηκα πεσμένη εκεί
Υπνωτισμένη ξάπλωσα
Α
Πασάλειψαν τα μούτρα μου
Σκηνή 35
Δέντρο ήμουνα κι έσπασα
Ρίζα με λένε τώρα
Το χρώμα μου
Η αφή μου
Ο ήχος μου συνέχεια
Και ήρθανε και λειώσανε
Ποτέ πια!
Η ζωή μου που λέτε, παιδιά
Μια νύχτα λοιπόν
που το φεγγάρι είχε κατέβει πολύ χαμηλά
Έπρεπε
Έτρεξα λοιπόν γρήγορα γρήγορα
...για να ακριβολογώ
Με βάραινε και το παλτό
Και φαίνεται
[Άτιτλο]
Ποιος είναι ο λόγος της ποίησης
Τρομοκρατία: Εξουσιάζω δια της
(Αέρας σήκωσε
Η πόλις είχεν
...........................
Μια μέρα λοιπόν
ΝΟΣΤΟΣ
ΜΕ ΛΕΝΕ ΟΔΥΣΣΕΙΑ
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΜΙΚΡΑ ΠΕΖΑ ΓΙΑ...
ΣΕΝΑΡΙΑ
ΦΥΛΛΑ ΣΑΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ