ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Ο 'Επιτάφιος' του Γιάννη Ρίτσου είναι ο σπαρακτικός θρήνος της μητέρας ενώπιον του θανάτου του υιού της, η 'αφιέρωση' της στη ζωή και στο θάνατο, η εικόνα του ίδιου του Πασχαλινού Επιταφίου: στόλισμα & μαζί θρήνος για την απο-κοπή, για την δεύτερη απο-κοπή από την μητρική προστασία.. Ο Γιάννης Ρίτσος, εμπνευσμένος από τα γεγονότα του Μάη του 1936, στη Θεσσαλονίκη, εμπνευσμένος από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας 'Ριζοσπάστης, με την μάνα να θρηνεί το νεκρό υιό της, τον αυτοκινητιστή Τάσο Τούση, εκ-βάλλει στο μέσον του 'αστέγαστου' θρήνου, στη μητρότητα η οποία 'τίκτει' εκ νέου, αλλά αυτή την φορά 'τίκτει' λέξεις, λέξεις-κατηγορίες, λέξεις-σώματα, υπό τους όρους μίας γλώσσας του 'ίμερου' για μία τελευταία ή για την τελευταία συνάντηση εκεί, στη μέση του δρόμου, ενώπιον των βλεμμάτων, ενώπιον της 'πατρικής' εξουσίας: η μητέρα του 'Επιταφίου' εναντίον του άλλου 'ονόματος του πατέρα'.. Ο Ριτσικός ποιητικός λόγος 'εν-τοπίζει' τον χώρο, τις εκφάνσεις της 'παράδοσης' στο νεκρό σώμα, την προσφορά του μοναδικού, το ιδιαίτερο 'αντί-δωρο' της δι-επαφής: ''Μέρα μαγιού μου μίσεψες, μέρα μαγιού σε χάνω, άνοιξη γιες που αγάπαγες και ανέβαινες επάνω, στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις, άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης''.. Σε αυτό το σημείο ενσκήπτει το απόσταγμα της σχέσης μεταξύ μητέρας & υιού, το 'αντί-δωρο' μίας σχέσης που κλείνει το 'γόνυ' στην απουσία, στην προθυμία, στο όνομα.. Ο θρήνος 'ανήκει' πλέον στην καθημερινότητα του, 'μετασχηματίζεται' σε Canto, άσμα 'ενσάρκωσης' σε ένα σώμα, σε πολλά σώματα, άσμα στις και για τις εποχές της οδύνης και της μετάβασης.. Η μάνα ευρίσκεται εδώ, στην ιστορία που τώρα, εντός συμβάντος, εγκολπώνεται τον λόγο της. Επρόκειτο για μία από τις κορυφαίες ποιητικές στιγμές του εικοστού αιώνα..