ΠΕΤΡΕΣ - ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ - ΚΙΓΚΛΙΔΩΜΑ

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Στην ποιητική σειρά 'Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα', ο Γιάννης Ρίτσος ανα-τέμνει την έννοια του χώρου, ανακαλεί την έννοια και το πεδίο της μνήμης, διαλέγεται με τις αναφορές της στρατιωτικής δικτατορίας.. Στο περιβάλλον της εξορίας, του εγκλεισμού, της εκ νέου σήμανσης-υφαρπαγής του χώρου από την δικτατοριών των συνταγματαρχών (1967-1974), ο ποιητής ΄συλλαμβάνει' τις διάφορες φωνές, σκιαγραφεί τις πλαισιώσεις, τον τόπο της εξορίας (στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατούμενων), 'μυείται' εκ νέου στην ποίηση αυτού που θα αποκαλούσαμε ως άμεσα βιωματικό, εγκολπώνοντας παράλληλα το υπόδειγμα: για κάθε λέξη, μία 'Πέτρα', μία 'Επανάληψη', ένα 'Κιγκλίδωμα'.. Μία τομή-διάρρηξη στον χρόνο.. Οι πέτρες δύνανται να θρυμματίσουν την επιφάνεια του ορατού, οι 'Επαναλήψεις' εγγράφονται σε έναν λόγο διαλέγεται με τους κανόνες του ειπωμένου, το 'Κιγκλίδωμα' (ως άλλο 'Συρματόπλεγμα' από το 'Καπνισμένο Τσουκάλι'), περιβάλλει τον Ρίτσο που διαταράσσει τα όρια της ποίησης: σε αυτό το πλαίσιο, η ποίηση ενσκήπτει ως ευκαιρία.. Τα ποιήματα εντάσσονται στον αστερισμό του μη-πανικού: κάθε ποίημα και η ιστορία του, η 'φωνή' του, η 'ανατομία' των προταγμάτων, οι συν-εξόριστοι του (και ως μορφές των αρχαίων μύθων), η αναπαραγωγή ενός χώρου & ενός καθεστώτος το οποίο προσδιορίζοντας εκ νέου την 'έρημο του συμβολικού' (για να παραφράσουμε τον Σλοβένο πολιτικό φιλόσοφο Σλάβοι Ζίζεκ), 'αρθρώνει' & ορθώνει το 'Κιγκλίδωμα' της πολιτικής πράξης και της αντανάκλασης: 'Ιδού ο εχθρός', και 'ιδού η αλήθεια'.. Ο Ριτσικός ποιητικός λόγος καθίσταται 'αποκαλυπτικός', αλληγορικά και ανοιχτά αποδομητικός, εμπρόθετος στις συνηχήσεις του, ποιητικός λόγος των εξάρσεων, των επάλληλων αναφορών, των αφηγήσεων ονομάτων ως ιστορία-ιστορικότητα, της 'σπιρτάδας' & ενός ζήλου δια-κράτησης του ευκταίου: η ποίηση εκκινεί στο χώρο, προβάλλει εντός των 'διασταυρούμενων' πυρών'.. Ο ποιητής προσδίδει βάθος και ευρύτητα στο όνομα, στα πεδία της επανεπινόησης..