Η ΑΗΔΟΝΟΠΙΤΑ

Παρουσίαση

Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και η μανική του προσήλωση στον αγώνα των λαών ενάντια στην απολυταρχία δίνουν την αφορμή να ξεδιπλωθούν πέντε χρόνια πολέμου και ονείρων, από τον ξεσηκωμό της Μακεδονίας ως τα βουνά του Ασπροπόταμου, της Ρούμελης κι από κει στο έγκλειστο Μεσολόγγι. Η «Αηδονόπιτα» είναι το μυθιστόρημα μιας μεγάλης περιπέτειας, που στις σελίδες του συναντάμε τον Νικόλαο Παπάφη, τον Κασομούλη, οπλαρχηγούς της Ρούμελης και του Ολύμπου, τον Μπάιρον, ακόμα και τον Ανώνυμο, τον συγγραφέα της «Ελληνικής Νομαρχίας». Είναι ένα βιβλίο στραμμένο στον αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία και αυτοδιάθεση, μα πιο πολύ στο ζεστό κουκούλι του έρωτα, που είναι ο δρόμος και ο βατήρας της άλλης ελευθερίας, της υπαρκτικής. Όλα αυτά συμβαίνουν στις ατραπούς μεγάλων ταξιδιών, καθώς η ανθρώπινη μοίρα, δεμένη πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι, χαρτογραφεί με το βλέμμα της τα έσχατα του ωκεανού. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Ο Ζουργός γεμίζει 597 σελίδες αυτή τη φορά εγκαταβυθιζόμενος στη βαθύτερη ιστορία στα χρόνια στα οποία ξεκινούν οι υπόνοιες περί εθνικιστικών εξάρσεων. "Πάντα υπήρχε τάση εξιδανίκευσης του παρελθόντος σε σχέση νοήματος με το σήμερα. Τον 19ο αιώνα υπήρχε νοηματοδότηση της ζωής. Εκείνες οι εποχές ήταν λιγότερο επώδυνες υπαρξιακά. Σήμερα, κάτι πρέπει να βρούμε για να συντηρούμαστε. Αυτή η πορεία υπαρξιακού ιλίγγου και ζόφου όλων μας έχει την Ιστορία ως αφορμή" λέει στα "ΝΕΑ". Αρνείται κατηγορηματικά το απολιτίκ που του καταλογίζουν. Δηλώνει πως θεωρεί παγίδα τον εγκλωβισμό της λογοτεχνίας στην επικαιρότητα. Οσο για το πολιτικό στοιχείο; Ισχυρίζεται πως υπάρχει με τον χαρακτήρα της ταξικής ανισότητας. "Οι ήρωές μου βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη σκιά της ταξικής τους μοίρας. Κανείς δεν κατάφερε να ξεφύγει από την ταξική του μοίρα".
"Είμαι της γενιάς των κομπάρσων. Ούτε ήρωες, ούτε αντιήρωες. Σ' όλους τους τομείς. Είμαι περισσότερο θλιμμένος και λιγότερο αγανακτισμένος" μου έλεγε πρόσφατα. "Πριν από την οικονομική κρίση μ' ενοχλούσε η ηθική και αισθητική κατάρρευση. Βιώσαμε ως γενιά πολλές εγκατακρημνίσεις ζώντας σε κοινωνίες χωρίς αξιολογικούς μηχανισμούς. Τώρα ξυπνήσαμε. Ίσως είναι μια ευκαιρία να ενηλικιωθούμε". (ΒΙΚΥ ΧΑΡΙΣΟΠΟΥΛΟΥ, τα Νέα, 18/6/2011)