ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

Παρουσίαση

Πέρασαν 40 χρόνια από τότε. Δεν έχω σκοπό να ξύσω πληγές που άφησαν οι εξορίες και όλα τα γεγονότα του καιρού εκείνου. Παρουσιάζω αυτή την εικαστική μαρτυρία της εξορίας μου για να δώσω αυτά τα σχέδια συγκεντρωμένα, μια και δείχνουν με τον τρόπο τους μια πλευρά της εποχής εκείνης. Θα ήθελα ακόμα να συμπληρώσω με το κείμενό μου αυτό ό,τι δεν «καταγράφηκε» στα σχέδιά μου.
Δεν ήταν βέβαια μια εξορία σαν τη Μακρόνησο ή τη Γυάρο, ήταν όμως η στέρηση της ελευθερίας. Το ξερίζωμα. Ένα σκαλοπάτι πριν τη φυλακή.
Σεπτέμβρης του 1948. Ένα παλιό φορτηγό καράβι μας πήρε απ’ τον Πειραιά και, αφού φόρτωσε και άλλους από Βόλο και Θεσσαλονίκη, μας έφερε στην Λήμνο και να 'μαστε τώρα, συνολικά καμιά 150αριά πολιτικοί εξόριστοι, στο Κοντοπούλι. Ένα μικρό χωριό, φτωχικό, απόμακρο, ξεχασμένο από το Θεό, που λένε.
Τη μέρα που φτάσαμε βρεθήκαμε σε μια έκταση τριγυρισμένη με αγκαθωτό συρματόπλεγμα, περίπου 50x50 μέτρα. Αυτός ήταν ο χώρος που μπορούσαμε να γυροφέρνουμε όσο θέλουμε... Εκεί μέσα υπήρχαν δύο οικήματα μάλλον αποθήκες, κατάλοιπα των Γερμανών. Ένας υπομοίραρχος με ύφος στρατάρχη και δυο-τρεις χωροφύλακες, αφού μας μέτρησαν ακόμα μια φορά, μας έδωσαν την άδεια να εγκατασταθούμε. Ούτε και γω θυμάμαι πως ως το βράδυ ετοιμάσαμε κρεβάτια από καστανιές και καλάμια στους θαλάμους. Ούτε πώς βρέθηκε και στήθηκε καζάνι, όπου μαγειρέψαμε ψάρια που μας πούλησε ένας πλανόδιος ψαράς για 7 δραχμές την οκά! Από την υπερένταση το βράδυ πέσαμε κατάκοποι στα κρεβάτια, ο καθένας με τις έγνοιες του, γι' αυτούς που αφήσαμε πίσω μας, για το τι μας περιμένει.
Ανάμεσά μας ήταν άνθρωποι λογιώ-λογιώ. Απ’ όλες τις ηλικίες κι απ’ όλα τα επαγγέλματα. Από 16 χρόνων μέχρι 25 και από τσομπάνηδες μέχρι επιστήμονες. Όμως όλοι είχαν το ίδιο κουσούρι. Δεν έβαζαν εύκολα την υπογραφή τους όπου νά ’ναι... Ακόμα, είχαμε την τύχη να είναι μαζί μας ο Γιάννης Ρίτσος. Δεν είναι υπερβολή ότι με επίκεντρο αυτόν, ζήσαμε τη χαρά μιας πολιτιστικής ζωής. [...] (Από την έκδοση)