ΕΙΚΟΝΕΣ

Παρουσίαση

Δεν μπόρεσα ακόμη να βρω τον ορισμό της εικόνος. Ούτε γνωρίζω επακριβώς τι οφείλει να εικονίζει και πώς. Μόνο διαισθάνομαι πως εκφράζει κάτι διαφορετικό κι ανώτερο απ' όλες τις ζωγραφικές. Επίσης ότι ζωγραφίζω μιαν εικόνα όχι δια προσευχής, όπως οι παλαιοί, αλλά ως προσευχή για να με λυτρώσει και σώσει ο Κύριος και η Θεοτόκος και ο Εικονοζόμενος Άγιος. Οι θεολόγοι την ονόμασαν σχετική λατρεία, η οποία διαβαίνει επί το πρωτότυπον. Κι οι λογοτέχνες παράθυρο προς τον ουρανό. Δείχνει ίσως το άλλο τοπίο του κόσμου του Θεού. Όπου υπερβαίνονται οι νόμοι κι η φθορά. Όπου ο Υιός λέγει προς τον Πατέρα: "Ιδού εγώ και τα παιδία, α μοι έδωκας". Αυτά τα παιδία ανιχνεύει ο αγιογράφος στην άκρα τους αθωότητα. Δηλαδή πέρα από το χρόνο; Πέρα από το ιστορικό γεγονός; Πέρα από τον ορίζοντα του χώρου; Μα ξεδιψώ θα πει πίνω απ' την πηγούλα. Δεν μπορώ αυτήν να ζήσω ούτε την εδώ, ούτε την επέκεινα πραγματικότητα. Εξ ου και κάθε εικών είναι ακροτελεύτια, αμεταγλώττιστη, μη αντιγράψιμη. Όχι μόνο κάθε άγιος είναι καινούργιος ως προς τους άλλους, αλλά και κάθε εικών του ιδίου αγίου παριστά αυθεντική και πρωτότυπη εκφορά του. έτσι όπως το κάθε "Άγιος, Άγιος, Άγιος!" των Ουρανίων Δυνάμεων, σκίζει τη μονοτονία των θνητών, νικά την πλήξη με την έκπληξη -μοναδική κάθε φορά- προ του απρόσμενου Κάλλους. Μουντζουρώνω, ιχνογραφώ, ιστορώ εικόνα θα πει μετρώ το ασήμαντο είναι μου ως μοναδικό, μεταφράζοντάς το σε κατοπτρισμό του αιωνίου όντως Όντος. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)