ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ

Παρουσίαση

[...] "Ο ιππότης του φθινοπώρου" γράφτηκε σ' ένα μελαγχολικό ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το τρένο. Είχα μόλις διαβάσει την Αρρώστια του θανάτου της Ντιράς και είχα ακούσει, το προηγούμενο βράδυ, τον Ρίτσο να απαγγέλλει την εξαίσια και σπαραχτική Σονάτα του σεληνόφωτος. Από τη διασταύρωση των δύο προέκυψε ο Ιππότης - προϊόν δημιουργικού δανείου ή ανερυθρίαστης κλοπής εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, θα το κρίνετε.
Για τη "Μαμά μου την Κασσάνδρα" δυσκολεύομαι ακόμα να μιλήσω. Ήταν αρχές του 2003.
Η μητέρα μου μόλις είχε αυτοκτονήσει, και λίγες εβδομάδες πριν είχα πάει να επισκεφθώ τη συχωρεμένη την Καραπάνου στο σπίτι της - μια συνάντηση που, παρά τη συντομία και την αβρότητά της, με είχε διαλύσει. Κι έτσι, όταν η Λώρη Κέζα μου είχε ζητήσει ένα βιωματικό κείμενο για το τρίτο τεύχος του ανυπέρβλητου "να ένα μήλο", κάθισα και σκάρωσα αυτόν τον αρσενικοθήλυκο μονόλογο, που περιέχει όλον μου τον σπαραγμό.
Μέχρι τώρα, οι δυο αυτοί μονόλογοι, θεατρικοί η μη, παρέμεναν ανέκδοτοι - εξ ου και η ορφάνια του τίτλου.
Θα ήμουν ευγνώμων αν τους υιοθετούσατε, έστω και για λίγο. (Από την εισαγωγή του συγγραφέα)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή
Η μαμά μου η Κασσάνδρα
Ο ιππότης του φθινοπώρου