ΟΙ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΓΗΣ

Παρουσίαση

Το έργο "Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης" διεκδικεί πολλά εύσημα. Και τα δύο μέρη που το συνιστούν -"Τα γυάλινα σπίτια" και το 'Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;"- συνθέτουν δύο ευδιάκριτες, εν μέρει και εν συνόλω, ποιητικές αφηγήσεις που μεταξύ τους συνδέονται οργανικά. Στην πρώτη, κεντρικός άξονας είναι η μνήμη. Η πικρή και αδυσώπητη μνήμη που δεν ησυχάζει, καθώς ανακαλεί διαρκώς την παρουσία-απουσία προσφιλών κυρίως ατόμων που πέρασαν στην αντίπερα όχθη, αλλά και ατόμων που επέλεξαν να αλλαξοδρομήσουν και να υπερβούν τα όρια του κοινού, μεταξύ αυτών και της φθεγγόμενης φωνής, συναισθηματικού χώρου. Κάποτε, το βασανιστικό κενό των παρόντων-απόντων προσλαμβάνει τη μορφή μιας βασάνου που τροφοδοτείται από το βάρος ενός διαρκώς διογκούμενου πένθους. Όμως, ο ποιητικός λόγος δεν αφήνεται να εκπέσει. Αυτοελέγχεται με τη συνέργεια μιας μεστής γλώσσας, με συνέπεια να παραμένει στις παρυφές του μαύρου και της καταχνιάς, χωρίς όμως ποτέ να αφήνεται σε σπαρακτικές επικλήσεις και άλλα μέσα που υπονομεύουν και συνθλίβουν ακόμη και τις πιο αγνές ποιητικές προθέσεις. Αντίθετα, κι αυτό πιστώνεται στις αρετές της ποιήτριας, μεταβάλλεται σε μια χαμηλόφωνη πένθιμη ποιητική που εκφέρεται με ένα σύνολο υπέροχων εικόνων:
"Πού και πού χτυπάει την πόρτα ένα κοριτσάκι.
Έχει ένα καλαθάκι φράουλες
δεν είναι η Κοκκινοσκουφίτσα.
Φάε, μου λέει, είναι ματωμένες
και πασαλείβεται με αίμα". (ΙV, σ. 14).
'Μην έρχεστε σε μένα φωνάζω.
Διαβάστε την πινακίδα,
είμαι από τη γενιά του ιδιωτικού οράματος
που ομφαλοσκοπεί.
Μα συνέχεια έρχονται κι άλλοι
χώνονται στους στίχους
μπλέκονται στο αμπάρι
πλημμυρίζουν το κατάστρωμα". (ΙV, σ. 14/15)
Εκείνο όμως που κυριαρχεί στις παρουσίες-απουσίες είναι η απώλεια των οικείων και κυρίως του πατέρα. Ένα βίωμα που αναπόφευκτα στιγματίζει τη ζωή ευαίσθητων ατόμων. Οι δεσμοί αίματος, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, ισοδυναμούν με σωσίβια γι' αυτούς που μένουν και που "απρόσμενα" καλούνται να υπομένουν. Γιατί, ποιος είναι εκείνος που, ενώ ξέρει την αλήθεια για τη μοίρα που δυναστεύει τα ανθρώπινα, δεν αποδιώχνει την ιδέα του θανάτου ακόμη και την ώρα που αυτός κουρταλεί την εξώθυρα του δικού του σπιτιού; Τότε είναι που η ποίηση, σαν αντίστιξη του έσω κόσμου, ντύνεται κατάσαρκα το χρώμα του πένθους. Τότε είναι, που με τη χάρη της ποίησης, το ιδιωτικό μεταβάλλεται σε κοινό δώρημα, καθώς η ομιλούσα φωνή δεν ανασύρει μόνο το δικό της πένθος, αλλά, ανασκαλεύοντας την ψυχή αυτών που γεύονται το δικό της πάθος, ενεργοποιεί, με την τεχνική του ποιητικού αυτοματισμού, τη δική τους ανενεργό ή και υπνώττουσα μνήμη. (Μάριος Μιχαηλίδης, bookpress.gr, 24/1/2017)

Περιεχόμενα

ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΣΠΙΤΙΑ
Αν κάποτε βρεθείς
Τα κοριτσάκια
Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης
Μαραθώνιος
Ο κινηματογράφος
Η θεραπεία
Πώς να βγείτε από το καλοκαίρι σας ανώδυνα
Οιδίποδας
Τα γυάλινα σπίτια
Οι συγγενείς
Το μικρό κορίτσι που
Ο στρόβιλος
In memoriam
Αποχαιρετισμός
ΠΟΙΟΣ ΕΚΛΕΨΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΧΑΝΣ;
Τα παλιό καράβι του καινούργιου κόσμου
Ο αξιοσέβαστος κύριος Όουεν
Η αξιοζήλευτη δεσποινίς Ελντελβάις Φλέτσερ
Ο μικρός Φρανκ με το ξύλινο πόδι
Ο αξιότιμος κύριος Πόμπους
Η μοναχοκόρη Κονστάνς
Η κυρία Τόμσον που ζει στον βάλτο
Οι καθαρές δεσποινίδες Μπέρντ
Τα κομοδίνα του κυρίου και της κυρίας Νίκολσον
Πορτρέτο μίας καθιστής γυναίκας στο σπίτι της κυρίας Σμιθ
Ο συγγραφέας κύριος Μπάρυ
Τα αδέλφια Χάουζεν
Οι δύο εραστές: Έρολ και Ίρις
Οι οκτώ γάμοι του κυρίου και της κυρίας Φεργκ
Η απιστία της δεσποινίδος Κόουτς
Τα οικογενειακά πορτρέτα του κυρίου Ντελ
Ο κύριος Μπράουν και η δεσποινίς Φλο ταξιδεύουν μαζί
Η μητέρα κυρία Άλισον
Ο κύριος Χολμς και μία σύντομη αστυνομική ιστορία
Ο Φιλέας Φογκ και η παρέα του
Ο Χανς στο σανατόριο
Οι καλεσμένοι της Έλεονορ Ρόμπιν
Οι γυναίκες της οδού Ρόουντ
Η εύθυμη δεσποινίς Ιόλη
Ταυτοπροσωπία της Άννας Ο. και της Άννας Κ.
Η λυπητερή ιστορία της Γουινόνα Ρέιτσελ, ποιήτριας με κακό τέλος
Ευχαριστίες