ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΤΥΛΑΝ

Παρουσίαση

Μια πόλη, μια γειτονιά, μια οικογένεια. Δύο αγόρια ζουν με τη μητέρα τους, όμως ονειρεύονται χώρια, καθώς εκείνη μετεωρίζεται ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο.
Έξω υπάρχει ένας κόσμος κάτω από το αβάσταχτο βάρος της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αυτής της κληροδοτημένης από την προηγούμενη γενιά της ακρισίας. Εκεί στις σπηλιές του έξω κόσμου νέα παιδιά ονειρεύονται και ερωτεύονται ζώντας με δουλειές του ποδαριού, κρατώντας χωμένα στον κόρφο πτυχία χωρίς αντίκρισμα και φυλάγοντας οικογενειακά μυστικά. Η τέχνη της μουσικής, η βία του δρόμου, η μοναξιά της τρυφερότητας ενός αστυνόμου, ένα πάρτι για άστεγους, η ζωή που δεν λέει να το βάλει κάτω...
Το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν είναι μια μπαλάντα για τους ταπεινούς που ονειρεύονται μια γεμάτη συγχορδίες νουβέλα γραμμένη από τη γενιά της κρίσης για το απόλυτο σήμερα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η σχέση του φιλόλογου, διορθωτή και συγγραφέα Δρουγαλά με τον Ντύλαν είναι εξίσου παλιά και βαθιά. Ο Ντύλαν εμφανίζεται στο βιβλίο του είτε σαν φάντασμα που συμβουλεύει τους ήρωες είτε σαν δημιουργός των στίχων και μελωδιών που απαλύνουν τον πόνο και γλυκαίνουν τη ζωή των απόκληρων της εποχής μας.
Στη σύγχρονη Θεσσαλονίκη, δύο νεαρά αγόρια ζουν με την καταθλιπτική μητέρα τους, η οποία κάνει απανωτές απόπειρες αυτοκτονίας. Ο πατέρας είναι απών, ο μεγάλος γιος ο Βασίλης τον έχει υποκαταστήσει στο ρόλο του στηρίγματος της οικογένειας, ενώ ο μικρότερος Πέτρος τριγυρίζει με μια παλιά κιθάρα και παίζει τα τραγούδια του Ντύλαν σε όποιον νομίζει ότι τα έχει ανάγκη: σε άστεγους που κοιμούνται σε πάρκα και εισόδους των πολυκατοικιών, σε βιοτεχνίες, σε πιάτσες ταξί. Επηρεασμένος από τη γραφή και τη θεματολογία του Τζον Στάιμπεκ, ο συγγραφέας περιγράφει με τρυφερότητα τον κόσμο των απόκληρων, είτε πρόκειται για άνεργους και άστεγους είτε για κακοποιημένες γυναίκες που ασφυκτιούν στη ζωή και το ρόλο τους είτε για έναν ευαίσθητο αστυνομικό είτε για τους κακοπληρωμένους εργαζόμενους της σημερινής Ελλάδας.
Αν θελήσει κανείς να συμπυκνώσει την ουσία του βιβλίου, οδηγείται αναπόφευκτα στη φράση του Στάινμπεκ από το Φεγγάρι Κατέβηκε Χαμηλά, που αποτελεί προμετωπίδα στο μυθιστόρημα Το Τελευταίο Τραγούδι του Ντύλαν: "Έχουμε κάποιο μικρό δικαίωμα ζωής μέσα σε όλον αυτό το θάνατο" - της κρίσης, προσθέτει ο Δρουγαλάς.
Και για όποιον αναρωτιέται ποιο είναι το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν, ο Δρουγαλάς μέσω του ήρωά του, Πέτρου, απαντά: "ο Μπομπ Ντύλαν, από την ηλικία των 17, όταν έφυγε από το σπίτι του για να πάει στη Νέα Υόρκη και να επισκεφθεί το είδωλό του τον Γούντι Γκάθρι που πέθανε σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, μέχρι και πέρυσι που ήταν 74 ετών, έγραφε ένα τραγούδι πολλών χιλιάδων στίχων, σαν έπος, κάτι σαν την "Οδύσσεια", που οποιοσδήποτε το ακούσει θα μπορέσει να ξεπεράσει όλα του τα προβλήματα. Θα μπορέσει να ξεπεράσει την ανεργία, τη φτώχεια, την περιφρόνηση, την κατάθλιψη, τη μελαγχολία, τα προβλήματα επιβίωσης...". (Χίλντα Παπαδημητρίου, bookpress.gr, 24/1/2017)