ΠΛΑΤΩΝ: ΠΟΛΙΤΕΙΑ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Ο Πλάτωνας μέσα από αυτό το βιβλίο δείχνει το μεγαλείο του. Αναλύει με έναν λογοτεχνικό αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρον τρόπο το πως και κυρίως ΓΑΙΤΊ θα λειτουργούσε η τέλεια Πολιτεία. Αν και μιλάει για την Πολιτεία καθ"αυτή μόνο στο 1/5 του βιβλίου. Αυτό που γίνεται είναι να πραγματεύεται διάφορα και ποικίλα πράγματα με κάποιες αφορμές. Δημιουργεί τον σημερινό ανθρώπινο πολιτισμό(αφού από αυτόν δημιουργήθηκαν τα σημερινά κράτη) αλλά ταυτόχρονα στο τέλος κάνει μια ολική κάθαρσις, η οποία κάνει τον Πλάτωνα, τον μεγάλο φιλόσοφο και ποιητή που είναι.

ΓΙΑ ΤΟΝ Πλάτωνα έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσο πολλά, που χάνουμε το λογαριασμό! Είχα διαβάσει κάπου ότι κανείς δεν είναι τόσο πολυδιαβασμένος όσο ο Πλάτων και ο Νίτσε. Ο Καρλ Πόππερ στο έργο «Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της», αφιερώνει τον πρώτο τόμο (κρίνοντας αναχρονιστικά) ώστε να καταρρίψει εξονυχιστικά τα επιχειρήματά του και να δείξει ότι οδήγησαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο Πλάτων στην Πολιτεία, μιλά εξ ονόματος του Δασκάλου του, Σωκράτη. Ο «πονηρός Σωκράτης» παρασύρει και προκαλεί τους αντιπάλους του, μέχρι να τους ζορίσει και να τους στριμώξει. Διατείνεται ότι διακατέχεται από άγνοια, ενώ έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα για την οργάνωση μιας ιδανικής πολιτείας, για την αρετή και τη γνώση. Ο Σωκράτης εκμαιεύει απαντήσεις, αλλά έχει πολλά να πει και να προτείνει. Ο σύγχρονος ελληνικός εθνικισμός έχει κατά νου μια Ελλάδα και μια Ιδέα για την αρχαία Ελλάδα ενιαία και αδιαφοροποίητη. Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο ελληνισμός και η ελληνική σκέψη προχώρησαν μέσα από αμφισβητήσεις, συγκρούσεις και ρήξεις. Π.χ., ο Αριστοφάνης σατίριζε το Σωκράτη. Ο Αριστοτέλης επέκρινε τον Πλάτωνα σε διάφορα σημεία. Κι εδώ, στην «Πολιτεία» του, ο Πλάτων καταφέρεται εναντίον των ποιητών (Ομήρου, Ησιόδου, Αρχιλόχου, Αισχύλου και άλλων) επειδή θεωρεί ότι δεν δημιουργούν τα κατάλληλα πρότυπα ηθικής για τους φύλακες της Πολιτείας, αλλά ούτε για τους θεούς. Οι θεοί, οι ημίθεοι και οι ήρωες δεν γίνεται να κλαίνε, να είναι ασύδοτοι, να επιδίδονται σε κραιπάλες, να είναι πονηροί και ψεύτες, να δειλιάζουν κ.λπ. Από την άλλη, δεν τους απορρίπτει εντελώς και δεν υποτιμά τη λογοτεχνική τους συμβολή. Πολλά φαίνονται τρομακτικά σήμερα, μετά τη ναζιστική θηριωδία. Αλλά το έργο αυτό του Πλάτωνα παραμένει κορυφαίο ως σύλληψη. Η καλύτερη δυνατή έκδοση και η καλύτερη δυνατή μετάφραση!

Όπως πάντα ο Σκουτερόπουλος θυμίζει τους φιλολόγους του 19ου/20ου αιώνος. Τι εννοώ; Δεν ξεπετάει ένα βιβλίο με μια μετάφραση αλλά παραβάλλει εκασταχού της επόψεις πολλών λογίων παλαιών και συγχρόνων, διαφορές μεταξύ των εκάστοτε κωδίκων, πλουσιωτάτη βιβλιογραφία και εξαιρετικά, πάντα επίκαιρα σχόλια. Κάτι το οποίον είναι απλά ανύπαρκτο στις σημερινές νεώτερες εκδόσεις.

Τα αρνητικά είναι τα εξής. Τα -πολλά- σχόλια ευρίσκονται στο τέλος του βιβλίου και όχι από κάτω (όπως έκανε στην ακόμη καλύτερη μετάφραση του Θουκυδίδου) και γενικά δεν σε παραπέμπει στο σχόλιο (πχ "2") γιατί απλούστατα δεν υπάρχει καμμία ένδειξη. Απλά πρέπει να έχεις συνεχώς και το πίσω μέρος του βιβλίου ανοικτό. Η μετάφραση είναι μεν λίγο ελεύθερη και όχι στιβαρώς φιλολογική, σωστή δε. Ενιαχού βέβαια ξεφεύγει π.χ. το πρωτότυπο αναγράφει «ἦ δ' ὃς» και μεταφράζεται «ἔκανε». Στα αρνητικά ακόμη η γραμματοσειρά του πρωτοτύπου η οποία θυμίζει αυτή των απορρήτων εγγράφων της CIA προ μερικών δεκαετιών στο λίγο πιο όμορφο και οι λεπτές σελίδες με το χάρτινο εξώφυλλο το οποίο βρωμίζει πολύ εύκολα.
Μακράν η καλύτερη επιλογή σε σχέση με ό,τι υπάρχει.