ΟΧΙΝΑΙΛΕΓΟΝΤΑΣ

Παρουσίαση

Έρωτας: Κορίτσι μου, μεγάλωσες και παίζεις με τις κούκλες στάλα μυαλό δεν έβαλες στις πονηρές σου μπούκλες; Ο Λίβιος ο βασιλιάς άντρας, νέος, όμορφος πολύ, εσένανε γυρεύει, εσένανε καλεί, εσένα συλλογίζεται και χάνει τη ζωή του, γιατί σε θέλει σαν τρελός, ολόψυχα δική του. Κι εσύ αντί να αιστανθείς, το παίζεις και διστάζεις, κι όταν σου γράφει σοβαρά, μας κάνεις πως νυστάζεις. Θαρρείς πως είναι εύκολα τα πράγματα της Φύσης νεράκι μόνο γάργαρο στο στόμα κρύας βρύσης δροσοσταλίδες μήπως, στα χείλη μιας πηγής; Και τον πόνο αποφεύγεις της δικιάς μου πληγής; Τόσο πολύ στο είναι σου θες, μόνη, να πνιγείς; Μπρος! Ρίξε τη μύτη κι άκουσε τους χτύπους της καρδιάς σου εσύ που θες όλοι να σφάζονται, στην άκρη της ποδιάς σου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στη μακρά σειρά (από το 1985) των κειμένων του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, όπου ανήκουν τόσο αμιγώς λογοτεχνικά έργα όσο και γενικότερες πολιτισμικές τεκμηριώσεις (όπως είναι τα βιογραφικά του Γιάννη Χρήστου), αναγνωρίζουμε πρωτότυπα και διαγνωσιακά (για να θυμηθούμε και τον Γιάννη Ξενάκη) γεγονότα δημιουργικής επικοινωνίας, στο πλαίσιο των οποίων ο συγγραφέας με άμεση και πνευματώδη συμπεριφορά προτείνει τρόπους προσέγγισης ζητημάτων με γενική και διαχρονική ισχύ.
Στο τοπίο αυτό εντάσσεται και το ποιητικό έργο Οχιναιλέγοντας. Εδώ ο Α. Αδαμόπουλος φαίνεται να πραγματεύεται μείζονα θέματα, όπως είναι το τρίπτυχο έρως-αγάπη-φιλία, ο απηνής χαρακτήρας της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στον έρωτα και στον θάνατο, η αλαζονεία ως εκδήλωση της αυτάρκειας του ανθρώπου απέναντι στη μοίρα, η σχέση του ανθρώπου με τη φύση, το υποκειμενικό περιεχόμενο του χρόνου, το όνειρο ως περιοχή της υποκειμενικής πραγματικότητας, η διελκυστίνδα ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, ο προσωπικός χωρόχρονος ως τεκμήριο της ικανότητας του εσωτερικού ανθρώπου να βρίσκεται ταυτόχρονα παντού εισχωρώντας ακόμα και στο μέλλον. [...] (Άλκηστη Σουλογιάννη, BookPress.gr, 10/3/2013)