Οτι κ να πει κανεις για τον Γκαλεανο ειναι λιγο.Το συγκεκριμενο βιβλιο ειναι η αρχη μιας τριλογιας που ονομαζεται η «Μνημη της φωτιας».Πιανει την ιστορια της Λατινικης Αμερικης πριν την ελευση των Ισπανων κ την ξετυλιγει οχι απαραιτητα με ιστορικη αφηγηση,χωρις να αποκλειει τα ιστορικα γεγονοτα κ τις ιστορικες αποδειξεις,αλλα με εστιαση στις λαικες ιστοριες που διαδραματιζοταν εκεινα τα χρονια.Εστιαζει στους ανθρωπους του τοπου κ τον ιδιο τον τοπο,δεν ψαχνει να αποδειξει κατι ιστορικα.Δειχνει σαφεστατα με ποιον ειναι εξαρχης,το λεει εξαλλου στο εισαγωγικο του σημειωμα.Ειναι με τους ανθρωπους.Αυτους που εκδιωχτηκαν,βασανιστηκαν,σκοτωθηκαν κ που εχασαν τη γη τους,τη γη που ζουσαν.

Αρκετα μετριο.Εχω διαβασει κ το Μαπουτσε του ιδιου κ ειναι εξαιρετικα κατωτερο του(απ\'το Μαπουτσε),συγκριτικα παντα μιλωντας.Μπορει να μην ειναι η ασφαλεστερη οδος για εξαγωγη συμπερασματων κ κριτικης ενος βιβλιου,αλλα αφηνει αρκετα λειψους τους χαρακτηρες του.Ιδιαιτερο μεν,σκληρο κ σκοτεινο,αλλα αρκετα μετριο,ειναι η γνωμη μου.

Εξαιρετικο.Η ψυχογραφια ενος ανδρα που τα εκανε ολα σωστα κ του βγαινανε ολα λαθος.Το κυνηγι της επιτυχιας στην Αμερικη μετα τον Β Παγκοσμιο πολεμο,η δημιουργια σχεσων γαμου οικογενειας σε μια αναπτυσσομενη οικονομια που μπερδευει απαντες κ αφηνει γλυκοπικρες ιστοριες εως κ πολυ τραγικες.Μωσαικο χαρακτηρων που στροβιλιζονται γυρω απ τον κεντρικο ηρωα τον αποσπουν τον εξυψωνουν κ τον καταρρακωνουν.Κ ξανα απ την αρχη.

Καταπληκτικο βιβλιο,Τσβαιχ στα καλυτερα του.Βιβλιο που διαβαζεις κ κρεμασμενος αναποδα σα νυχτεριδα.Σε συνεπαιρνει,ξεχνιεσαι,ενθουσιαζεσαι που ειχες την τυχη να το διαβασεις,θες να το μοιρασεις κ αλλου.

Ρεαλιστικο,επικαιρο,με κριτικη διαθεση στο παρελθον της Ισπανιας κ οτι αυτο μεταβιβασε στις επομενες γενιες.Παρα πολυ ωραιο.

Πολυ δυνατο βιβλιο στις περιγραφες του,υπερβαλλει παθους κ θυμου εναντια στο συστημα,αλλα ειναι εντιμο.Απο λογοτεχνικης αποψης,μετριο,καλο για τη δυναμη της ψυχης της Λιλης Ζωγραφου για τα οσα περασε κ το κουραγιο που ειχε να τα καταγγελει.Καταγγελτικο.

Εξαιρετικα μετριο.Δεν ξερω,ισως φταιει καμια φορα ο υπερβολικος θορυβος γυρω απο ενα βιβλιο κ τ\'ονομα ενος συγγραφεα.Εξαιρετικα ανοητο κ ανυποστατο μου φανηκε.Τεσπα.

Εχω διαβασει κ καλυτερα του Σουρουνη,που παραμενει ομως ενας απο τους αγαπημενους μου,απο την ηλικια του δημοτικου σχολειου.Αξιο να διαβαστει,με τη σχετικη θεματολογια των λουμπεν ηρωων του που προσπαθουν να επιβιωσουν να αναρριχηθουν να γαμησουν να αγαπηθουν.Ηταν ο ωραιος ο Σουρουνης.

Ειναι επικο.Συμβουλοι γαμων θα πρεπει να το συμβουλευονται κ να το προτεινουν σε ζευγαρια προς αναγνωση κ αναλυση κ ευρεση κοινων τοπων με τον Ιλαρχο κ τη Λαουρα.

Καταπληκτικο.Φοβερη περιγραφη των συνθηκων διαβιωσης των κολλιγων.Καταπληκτικος ο Ιστρατι.Ειναι αρκετος καιρος απο τοτε που το διαβασα κ εχει μεινει μεσα μου ως διαμαντι.Προσφατως εβλεπα κ τη συναντηση που ειχε καποτε με τον Καζαντζακη.Να διαβαστει.

Νομιζω λιγο υπερτιμημενο.Ο Ντοστογεφσκι εβγαζε καλυτερες φωτογραφιες τις ανθρωπινης ψυχης,πιο καθαρες,πιο ευκρινεις,οχι ωραιοποιημενες,αλλα πιο αφαιρετικες απο βαρη.Εδω εχει πολυ βαρος απο τη μαυριλα που διακατειχε την ψυχη του Καμυ.

Τα τερτιπια της αστικης ταξης,οι προικες,τα συναισθηματα που γινοταν αντικειμενο διαπραγματευσης,οι γαμοι των αστων.Ποτε δεν ηταν οπως τους φανταζεται καποιος οταν ειναι νεος.Μια μπιζνα ηταν κ παραμενει.Ο Μπλαζακ το καταγραφει απο τοτε.

Ο Αμος Οζ ειναι μια ψυχραιμη φωνη του Ισραηλ εδω κ χρονια.Εδω σε δοκιμιακο βιβλιο,παραθετει τις αποψεις του απο ομιλιες,εξηγει το σκοπο ιδρυσης του Ισραηλ,που βαση ειχε τις σοσιαλιστικες ιδεες,προσπαθει να βρει που χαθηκε η ολη αρχικη ιδεα,επικρινει τις ακροδεξιες φωνες κ γενικα δινει μια πιο στρογγυλεμενη εικονα,απ\'αυτα που γνωριζει κ πιστευει ο περισσοτερος κοσμος.Λεει πως υπαρχουν δυνατες φωνες που διαφωνουν με την ολη πορεια του κρατους του Ισραηλ.Ενδιαφερον βιβλιο.

Ενα πολυδιαφημισμενο αλλα μαλλον εξαιρετικα μετριο βιβλιο που περιγραφει το χασμα των γενεων με καποια δοση χιουμορ κ επιδερμικοτητας χωρις να θελει να δει η να κανει καποια κριτικη,εστω κ με χιουμορ,οτι οι νεοι στραβωνουν παντα με τους μεγαλυτερους καθως ανακαλυπτουν σταδιακα ποσο ψευτικα υποκριτικα κ εκμαυλιστικα πορευονται στη ζωη ετσι ωστε οταν γινουν οι ιδιοι μεγαλοι να εχουν τις εξης δυο επιλογες,ειτε να συνεχισουν κ οι ιδιοι αυτα που τους χαλαγαν οταν ηταν νεοι ειτε να τα ριξουν ολα μια κλωτσια κ να πληρωνουν τα σπασμενα ολων.Η συντριπτικη πλειοψηφια προτιμα το πρωτο.Μετριο βιβλιο που το \'χει γραψει ενηλικας.

Αριστερη κριτικη ματια οπως την αντιλαμβανονται οι Αμερικανοι,θα μπορουσε να το 'χει γραψει καποιος που λατρευει τον Ομπαμα.Γραφικοιποιει τους ριζοσπαστες,υμνει τους ρομαντικους αντικαπιταλιστες,οι οποιοι ομως εχουν υποταχθει κ παρακαλοθουν απ'την τιβι(γονεις της Μαξιν) κ περιγραφει ενα απολυτο χαλι κ χαος που εχει επιφερει αυτη η τεχνολογια στις αρχες του αιωνα.Βεβαια ειναι γραμμενο το '13.Κανει ενα αλμα,πολυ μικρο,πισω στο χρονο κ με χιουμορ ασκει κριτικη γνωριζοντας πλεον.Εντυπωση μου εκανε η πιο ωραια μυθιστορηματικη εξηγηση για την γεννηση κ διογκωση του διαδικτυου.Καλο σε ρυθμο,κανει καποιες κοιλιες ωρες ωρες,θα μπορουσε να αποφυγει τους παρα πολλους χαρακτηρες που δεν επηρεαζουν ουσιαστικα την πλοκη του.Θα μπορουσε να ηταν μισο σε σελιδες(ειναι 560 αν θυμαμαι καλα) πιο σφιχτο κ ισως πιο noir,αλλα δε βαριεσαι,ο Πιντσον γραφει,οχι εγω.Καλο καλο....σε σχεση με κατι αλλα εντελως φουτουριστικα που κυκλοφορουν μια χαρα ηταν.

Λυρικο,λιγο κουραστικο αλλα πολυ ωραια μεταφορα της εικονας της Ιαπωνιας που προσπαθει ν'αλλαξει κ να εκσυγχρονιστει προσπαθωντας να κρατησει ενα παρελθον ενδοξο που φθινει.

Η προ-επαναστατικη Ρωσια,οι μικροαστοι με τις φοβιες τους κ τα συμπλεγματα τους,η νεα γενια που διαφωνει αλλα δεν ξερει να διεκδικει,η πατριαρχια,το κουτσομπολιο,η γεματη ορεξη εργατικη ταξη,οι,μεγαλυτερης ηλικιας,ανθρωποι που δεν προκοψαν,η οικογενειακη αποκατασταση κ η συνεχιση της κοινωνιας,ειναι η θεματικη μεσω των χαρακτηρων που μοιραζει ο Γκορκι σ'αυτο το βιβλιο. Εξαιρετικα συγχρονο αν κ γραμμενο στις αρχες του 20ου αιωνα.

Ε προφανως για την εποχη που γραφτηκε ηταν αιρετικο.Στις μερες μας εχουμε δει πολυ χειροτερες σπλατεριες.Παρ'ολα αυτα υπαρχει ενα γνησιο μισος,γλυκοπικρο,που δε συναντας ευκολα.

Καταπληκτικο φοβερο κ ολα τα σχολια σε υπερθετικο βαθμο.Απιστευτο σε συλληψη.Δημιουργει φανταστικους χαρακτηρες συγγραφεων κ τους κανει κοσκινο.Απιστευτα χιουμοριστικο.Απιστευτα ιλαρο.Τελειο βιβλιο.Μοναδικο.

Ανδρες σε κριση σε πανικο σε πτωση.Μετριο θα ελεγα.Απο αυτα τα υπαρξιακα των συγγραφεων που ο αναγνωστης μπορει να βρει καποια κοινα βιωματα η συναισθηματα αλλα κ να μην το διαβασει καποιος δε θα χασει κ τιποτα στη ζωη του.

Χαρακτηρες που εμφανιζονται μεσω πνευματων κ αφηγουνται τις ιστοριες τους κατα τη διαρκεια του Α' Παγκοσμιου πολεμου οταν ειχαν στρατοπεδευσει στην Θεσ/νικη.

Μια παραληρηματικη αφηγηση της συγγραφεως καθως προσπαθει να κερδισει τον καρκινο.Θα γινοταν καλυτερα κατανοητο αν καποιος εχει διαβασει κ καποια αλλα βιβλια της συγγραφεως,οπως το «ενα προτυπο παιδικης ηλικιας» που περιγραφει την επιστροφη της στη γενετειρα της που εχει περασει στην Πολωνια πλεον,μετα τη ληξη του Β Παγκοσμιου πολεμου,ενω πριν ηταν στην Γερμανια.Τοτε ηταν μελος της ναζιστικης νεολαιας ενω μετα το τελος του πολεμου κ αρκετες κακουχιες περναει στην Αν.Γερμανια.Αυτο το κομματι περιγραφεται στον «μοιρασμενο ουρανο».Εδω νιωθει την προσωπικη της καταρρευση,μεσω της περιπετειας της υγειας της,που την ξεπερασε,αφου ζει,κ την συνδεει με την πτωση που βλεπει στο καθεστως που ζει.Παντως οι συνθηκες περιθαλψης που περιγραφει ηταν ικανοποιητικες.Μια παραληρηματικη αφηγηση με μνημες για τη ζωη της κ τα προσωπα που την περιεβαλλαν.

Ωραια διηγηματα απο μια μαλλον θαυμαστρια του Κοου.Σα να διαβαζεις τον θηλυκο Κοου μου φαινοταν,οχι τοσο σε υφος η σπιρταδα,αλλα σε αντιληψη κ κριτικη ματια.Μεσοαστοι της Αγγλιας,κοινωνικα κ προσωπικα αδιεξοδα με δοσεις χιουμορ κ ειρωνιας.Μια χαρα.

Ο προσφατως βραβευμενος με νομπελ λογοτεχνιας Μπομπ Ντιλαν το περιεγραψε μ'ενα στιχο. «......blowin' in the wind».Ο Κουντερα εγραψε βιβλιο.Ok. Ο στιχος του Ντυλαν εντωμεταξυ ειναι απ'τους πιο σημαντικους κ περιεκτικους που γραφτηκαν ποτε στην ιστορια της μουσικης.Δικαιο λοιπον το νομπελ λογοτεχνιας κ ας τσιριζαν αλλοι για πολυ σημαντικους λογοτεχνες,οπως ο Φιλιπ Ροθ,που περιμεναν στην ουρα. Για την πολιτικη επιλογης της Ακαδημιας στο να απονειμουν Νομπελ με καποια σκοπιμοτητα,δεν γνωριζω.Νομιζω πως ολα ειναι αγγελικα πλασμενα.

Κλασσικη ιστορια. Φτωχη οικογενεια. Καταπιεση, μιζερια, ονειρα, συμβιβασμοι, ενοχες, θεος, τιμωρια, μεταναστευση, θανατος, πλουτισμος, απωθημενα, αυτοκριτικη, εξιλεωση.Δεν ειχα ξαναδιαβασει Ροτ,που θεωρειται πολυ γνωστος,δικαια.

Αποφυγετε να το διαβασετε σε μια μερα.Καθε διηγημα θελει το χρονο του.Ιστοριες με αιμα απ'τη Μικρασιατικη εκστρατεια.Εξαιρεικα δυνατες.Παρα πολυ ωραια γευση αφηνει.Ευχαριστημενος που τα διαβασες.Η αναγνωση βρισκει λογο.

Εχω διαβασει αλλο ενα του Μπολανιο,τα "Τηλεφωνηματα" .Ισως επειδη εχω ακουσει κ διαβασει διθυραμβικα λογια για τον Μπολανιο δεν μπορω να πω οτι ανταποκρινεται σ\'αυτο που περιμενα.Ισως δεν θα πρεπε να περιμενω.Δεν μπορω να πω οτι μ\'ενθουσιασε αλλα χωρις ακομη να ξερω το γιατι.Τα διηγηματα ηταν αρκετα καλυτερα.Λιτη γραφη κ γλωσσα.Πρεπει να διαβασω κ επομενο κ ισως ξανα αυτο.

Μια συναισθηματικα φορτισμενη ματια γινεται βιβλιο.Επειδη σε γενικες γραφες με βρισκει συμφωνο,ok.Απλη εως απλοϊκη αλλα ανεπιτηδευτη γραφη για τα γεγονοτα κυριως της οικονομικης κρισης που συνεχιζουμε να βιωνουμε.Την ακριβη συνδεση με την δωδεκαετη εκπαιδευση δεν πολυκαταλαβα,αλλα οπως ειπα ok.Ειλικρινης σ\'αυτα που γραφει.

Η ιστορια της ζωης του.Μου θυμισε λιγο απο Τσαρλς Μινγκους "Χειροτερα κ απο σκυλια" σε πιο λιτο κ παιδαγωγικο υφος.Δεν εχει ιστοριες για ναρκωτικα γυναικες κ αλητειες.Η αγαπη του Ζουγανελη,του γνωστου στους μουσικους κυκλους,τουμπιστα που μεσα απο κοπους κ βασανα,της καθημερινης φτωχιας κ αγωνιας για επιβιωση παλευει να αναδειξει το οργανο που λατρευει να παιζει,την τουμπα-βαθεια σαλπιγγα,που μεχρι τη δικη του ενασχοληση,ηταν ενα συνοδευτικο οργανο.Ο Γιαννης Ζουγανελης το εξυψωνει κ εξυψωνεται.Ιδιαιτερη αρνητικη μνεια στην κακομοιρια κ ζηλεια πολλων μουσικων που προσπαθουν να τον τραβηξουν προς τα κατω,αλλα κ παλι με υφος μεγαθυμιας κ οχι εμπαθειας.Συγκρισεις με τους μουσικους του εξωτερικου κ τον τροπο δουλειας τους κατα την προσπαθεια της καθιερωσης του.Ενας ιδιαιτερος ανθρωπος,ενα ιδιαιτερο βιβλιο.

Ηρωες φτωχοδιαβολοι,εξαιρετικοι στην απατεωνια,αλλα ατυχοι στο αποτελεσμα.Αστυνομια για κλαματα κ για γελια,συμπλεγματικοι...το χιουμορ εγκειται στο οτι δεν σκοτωνουν για την πλακα τους,οπως γνωριζουμε,αλλα διακατεχονται απο μια ρομαντικη επιστημονικη αποψη για το τι ειναι απατεωνας κ τι νομος...Ωραιο,ψαγμενο,ελαφρως βιτριολικο χιουμορ...μια δοση,μια πρεζα. Ωραια σειρα βιβλιων αυτη απο τις εκδοσεις Αγρα.