ΟΚΝΗΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Παρουσίαση

Τώρα που γερνάω ανεπανόρθωτα, αρχίζω επιτέλους να εξηγώ μερικές χρήσιμες μειονεξίες των μεγάλων. Αυτές λόγου χάρη που υποσημαίνονται με κάποιους αφορισμούς τους, όπως "αν σταματήσω να δουλεύω, χάθηκα" ή "μόλις μπω στη σύνταξη, κλάψε με". Και οι ακροατές που τυχαίνουν, ιδίως οι οικείοι, θαυμάζουν το κουράγιο τους που δεν το βάζουν κάτω! Ελάχιστα ξέρω από ψυχολογία και ίσως γι αυτό δεν εμβάθυνα στο ζήτημα νωρίτερα. Και όμως βρισκόμουν ανέκαθεν μπροστά στο πιο οξύμωρο συντηρητικό της ζωής. Γιατί πέρα από τη νομιμοφάνεια. Την ύπουλη δικαίωση που καλλιεργεί όψιμα η γελοία κοινωνική μας ύπαρξη για το μύθο της εργασίας, το κακό έχει τις ρίζες του άλλου: στην μέσω του μοντέλου εργασίας των μεγαλυτέρων μας καθημερινή διαφοροποίηση της παιδικής μας φύσης, ώστε να νιώθουμε από τόσο νωρίς απαίσια τεμπελιάζοντας ή κάνοντας τα μικρά ή μεγάλα κέφια μας. (...) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)

Περιεχόμενα

ΟΚΝΗΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ (Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΜΟΝΙΜΟΥ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ)
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΠΡΟΚΟΠΗΣ Ή ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΟΥ ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΟΥ ΒΙΟΥ
Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΜΟΝΙΜΟΥ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ
ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ: ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΤΕ ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ (Ή ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΚΛΑΙΝΕ ΚΙ ΟΙ ΡΕΓΓΕΣ)
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΜΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΠΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΜΕ
ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ
ΕΠΕΙΔΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΑ ΤΑΠΕΙΝΑ ΜΑΜΟΥΝΙΑ (Ή ΜΙΚΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ)
ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ
ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΑΝΘΕΛΛΗΝ ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ