ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΗΜΕΡΟΜΙΣΘΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1909-1936

Παρουσίαση

Αποτελεί κοινό τόπο μεταξύ των οικονομολόγων και των ιστορικών της οικονομίας ότι μία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την εκβιομηχάνιση μιας χώρας είναι και η ύπαρξη άφθονης και φθηνής εργατικής δύναμης. Από την άλλη μεριά, οι συνθήκες του σχηματισμού και της αξιοποίησης του εργατικού δυναμικού είναι στενά συνυφασμένες με το συνολικότερο αναπτυξιακό μοντέλο της οικονομίας. Ως εκ τούτου, γίνεται απαραίτητη μια θεωρία της συγκεκριμένης οικονομίας στα πλαίσια της οποίας θα είναι δυνατόν να μελετηθεί το πρόβλημα των παραγωγικών σχέσεων και κατά συνέπεια οι μηχανισμοί που διαμορφώνουν τα επίπεδα των εργατικών αμοιβών. Είναι προφανές ότι η μελέτη που προτείνουμε με θέμα την κίνηση των βιομηχανικών ημερομισθίων στην Ελλάδα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, θα πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύεται από μια θεώρηση των μεγεθών της οικονομίας - μιας οικονομίας που βρίσκεται στο «στάδιο της εκβιομηχάνισης», ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει να επιβιώνουν και να αναπαράγονται αρχαϊκές παραγωγικές δομές όπως είναι, για παράδειγμα, η μικροσκοπική βιοτεχνική μονάδα που βασίζεται στη μη αμειβόμενη οικογενειακή εργασία. (. . .) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)