ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΤΗΣ ΚΛΑΙΡΗΣ

Παρουσίαση

Μόλις τελειώνει την αφήγηση της κατασκοπείας του η Κλαίρη ξεσπά σε λυγμούς. Ο Ζερόμ λέει μερικές κουβέντες παρηγορητικές αλλά τα κλάματα επαναλαμβάνονται πιο δυνατά. Ακολουθεί ένα λεπτό σιγής μόνο με το θόρυβο των λυγμών, τη βροχή που πέφτει στο υπόστεγο και τους μακρινούς ήχους των κεραυνών. Η Κλαίρη ψάχνει άσκοπα ένα μαντήλι στη τσέπη της ζακέτας της. Ο Ζερόμ της δίνει το δικό του. Εκείνη το παίρνει και συνεχίζει πολύ σιγά τα αναφιλητά. Η μια γάμπα της απομακρύνεται, η άλλη διπλώνεται: το γόνατό της φαντάζει λευκό στο σκοτάδι. Ο Ζερόμ, απορροφημένος από τα κλάματα της κοπέλας, ρίχνει τη ματιά του επάνω της. Το βλέμμα του διατρέχει το μηρό της, την κοιλιά που ανεβοκατεβαίνει στο ρυθμό των λυγμών και μετά αργά ξανακατεβαίνει. . . Τότε με μια κίνηση άδολη και αποφασιστική βάζει το χέρι του στην άκρη του γονάτου και με την ίδια άνεση, αρχίζει να το χαϊδεύει κυκλικά. Η Κλαίρη δεν αντιδρά. Αρκείται να ρίξει αμέσως μια ματιά στο χέρι, αποφασισμένη να σταματήσει το χάδι απ' τη στιγμή που θα καταλάβει ότι προχωράει περισσότερο. Κάτι που δεν γίνεται. Τα πράγματα μένουν σταθερά, το κλάμα μειώνεται και το χέρι, χωρίς να εγκαταλείπει τη θέση του διατηρεί το ρυθμό του. Η καταιγίδα κοπάζει. Η βροχή σταματά. Η Κλαίρη έχει τα μάτια τώρα σχεδόν στεγνά και βυθισμένα στο κενό. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)