ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

Παρουσίαση

Ένα βράδυ στο παράθυρο του δεκατριάχρονου Κόνορ εμφανίζεται ένα τέρας. Δεν είναι, όμως, το τέρας που περίμενε - εκείνο του εφιάλτη που βλέπει σχεδόν κάθε βράδυ από τότε που ξεκίνησε : η μητέρα του τη θεραπεία. Αυτό το τέρας είναι ί διαφορετικό: είναι ένα πελώριο δέντρο που περπατά. Ένα δέντρο άγριο, αρχέγονο, που ζητά από τον Κόνορ το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο: την αλήθεια.

Το βιβλίο βασίζεται στην ιδέα της τιμημένης με το Carnegie Medal Σιόμπαν Ντάουντ, που εξαιτίας του πρόωρου θανάτου της από καρκίνο, στα 47 της, δεν κατάφερε ποτέ να τη μετατρέψει η ίδια σε βιβλίο. Πατώντας πάνω στους δικούς της χαρακτήρες και στις ιδέες της, ο Πάτρικ Νες πλέκει μια πανέμορφη, σκοτεινή, πολυσήμαντη και απόλυτα συγκινητική ιστορία σχετικά με τον θάνατο, την περιπλοκότητα των ανθρώπων και τη δύναμη της αφήγησης. Όσο για τα ασπρόμαυρα εικαστικά που κοσμούν την έκδοση, κόβουν την ανάσα, συνεισφέροντας τα μέγιστα στη γοητεία του βιβλίου. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

"Διαβάζοντας το Τέρας, έρχεσαι αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα, την ρεαλιστική σκοπιά της ζωής και των συναισθημάτων ενός αγοριού που έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την ασθένεια της μητέρας του, αλλά την απουσία του πατέρα του, την καταδυναστευτική γιαγιά του, τους ενοχλητικούς συμμαθητές του. Αλλά καθότι τόσο η κειμενική όσο κι η εικονογραφική περιγραφή του ήρωα είναι εσκεμμένα σκιώδης, σου δίνει την ευκαιρία να δανειστείς τον μανδύα του Κόνορ και να εξοικειωθείς κι εσύ με τις δικές σου σκοτεινές σκέψεις.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που σε διαπερνά και γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας μιας μάχης και μιας συμφιλίωσης με τα συναισθήματα. Ταυτίζεσαι με τον ήρωα. Και πιστεύω πως όποιος έφηβος τον συναντήσει στις σελίδες του Τέρατος, θα συμφωνήσει ότι τα άλλοτε σκοτεινά κι άλλοτε φωτεινά συναισθήματα που αποτυπώνονται με τόση λεκτική ευκρίνεια από τον Patrick Ness και απεικονίζονται με τόσο δυναμικές στάμπες και γραμμικό σχέδιο από τον Jim Kay, του είναι πολύ οικεία.
Άλλωστε, όπως υποστηρίζει πολύ σωστά κι ο συγγραφέας, "όταν λες την αλήθεια για το σκοτάδι των πραγμάτων (το οποίο οι έφηβοι ήδη γνωρίζουν) και για το φως, την αγάπη, την ελπίδα, το δέσιμο με άλλους ανθρώπους, τη δυνατότητα της λύτρωσης και της επούλωσης των πληγών, τότε όλα αυτά έχουν πιο αληθινή αίσθηση, διότι δεν έχεις πει ψέματα για το σκοτάδι. Όταν δεν γράφεις για το σκοτάδι και για θέματα σοβαρά, είναι, κατά κάποιον τρόπο, σαν να εγκαταλείπεις τον έφηβο αναγνώστη μόνο του μπροστά στο σκοτάδι"... (Βίκυ Βασιλάτου-Σαρρή, BookPress.gr, 28/1/2013)