ΟΥΑΠΙΤΙ

Ο εφιάλτης
Βίωνε μια ενόχληση ραγδαία αυξανόμενη από τα μύχια στην εξωστρέφεια του δέρματος: τα χαλάζια των δακρύων της τη γαργαλούσαν. [...] Φεύγοντας, θέλησε να σβήσει το φως από συνήθεια που πιο πολύ με κατάρα έμοιαζε, εφόσον, αν άφηνε το φως αναμμένο, θα είχαν αποτραπεί πολλά κακά, δαιμονικά και μη. Μη βρίσκοντας τον διακόπτη του αρχέγονου, ερυθρόμορφου ρυθμού λαμπατέρ, τράβηξε με το νοτισμένο από τα κλαψουρίσματα χέρι της το καλώδιο. Ρεύμα στιγμιαίο κι ανεπαίσθητο τη χτύπησε σαν παβλοφική μνήμη. Ήταν άλλη. (Εύλογα βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς πώς...
Διαβάστε περισσότερα...

Ωόν
Λένε πως το διάστημα είναι το βασίλειο της σιωπής, μα κάθε άλλο, Λούκιε. Καθώς χαράζει την ασταμάτητη πτώση της, η πυρακτωμένη μου κάψουλα δονείται σε μια λεπτή συχνότητα, ταράζεται από παλμούς και ρυθμικά σχήματα. Τα αυτιά μου πετρωμένα, έχουν χάσει πια τη δυνατότητα να ακούν, μα το σώμα μου συντονίζεται σιγά σιγά σαν ένα μοναδικό σημείο σε μια χορδή που συνδέει τις άκρες του κόσμου. Οι μέρες περνάνε χωρίς να ανατέλλει ή να δύει κάποιο φως. Το μηχάνημα υπεριωδών έχει χάσει από πολλού τον χρονισμό του. Καθώς μεταβαίνω από τον ύπνο στον ξύ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ «ΣΚΛΗΡΟΙ» ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΚΑΚΙ
Ο Στίβενς στήνει ένα σκακιστικό πρόβλημα με τους ίππους, τους πύργους και δυο πιόνια, και δίνει στον ανιψιό του μια όμορφη συμβουλή: "Αν κάτι αντικατοπτρίζει και ακολούθως πιστοποιεί ολάκερο το ανθρώπινο πάθος, την ελπίδα και την τρέλα, τότε αυτό το κάτι δεν μπορεί ποτέ να είναι σκέτο παιχνίδι." (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΛΤΖΜΑΝ
Τον Ιούνιο του 1907, ο Λουδοβίκος Μπόλτζμαν βλέπει ένα όνειρο που δεν εκμυστηρεύεται σε κανέναν. Βρίσκεται σε έναν υποφωτισμένο διάδρομο. Είναι πιθανότατα νύχτα. Φοράει το δαντελένιο πουκάμισο με το οποίο κοιμόταν ως παιδί. Τα πόμολα των θυρών βρίσκονται στο ύψος του κεφαλιού του. Διασχίζει τον διάδρομο προς την πόρτα που βρίσκεται στην άλλη άκρη. Πίσω από τα κλειστά θυρόφυλλα ακούγονται ήχοι απόγνωσης. Μια γυναίκα φωνάζει βοήθεια. Οι κραυγές της είναι σπαρακτικές. Η αναπνοή της ρυθμική. Ο Λουδοβίκος στέκεται μπροστά στην πόρτα χωρίς να ξέ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
Τα άρθρα που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο, "Από την αυτοδιαχείριση στην άρνηση της εργασίας" και "Άρνηση της "εργασίας" ή άρνηση της ταξικής πάλης;", αποτελούν μια περιγραφική όσο και κριτική σημείωση πάνω στο πολιτικό ρεύμα της εργατικής αυτονομίας, όπως αυτό εκφράστηκε στην Ιταλία, τη δεκαετία του 1970. Ένα από τα βασικά προτάγματα της εργατικής αυτονομίας, αν όχι το κεντρικό, υπήρξε η άρνηση της εργασίας. Μια άρνηση που ερμηνεύεται, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, ως απελευθέρωση από την εργασία. Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, σε μια ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ
Στο τέλος της δεκαετίας τον 1860 και στις αρχές εκείνης του 1870 ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη. Ένα φάντασμα χοντρό, ξεδοντιασμένο, τερατόμορφο. Αυτό το υπερφυσικό τέρας, βίαιο, βρόμικο και κακό (brutto, sporco e cattivo), ονομαζόταν Μιχαήλ Μπακούνιν. (Από την εισαγωγή της έκδοσης) Η δαμόκλειος σπάθη με την οποία μας απειλούσαν εδώ και καιρό πρόκειται τελικώς να πέσει στα κεφάλια μας. Δεν είναι αλήθεια μια σπάθη, είναι το συνηθισμένο όπλο του κυρίου Μαρξ, ένας σωρός από σκατά. (ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ, 1872)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΙΑ ΚΑΛΟΙ ΦΟΝΟΙ
Έχοντας αυτά κατά νου, μπορεί κανείς να στήσει τον τέλειο φόνο [...]. Ο δολοφόνος θα πρέπει να είναι ένας ανθρωπάκος από τις τάξεις των ελεύθερων επαγγελματιών -ένας οδοντίατρος ή ένας δικηγόρος, ας πούμε-, ο οποίος θα ζει μια καθόλα αξιοσέβαστη ζωή σε κάποιο προάστιο [...]. Θα πρέπει να είναι είτε πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος του Συντηρητικού Κόμματος είτε ένας εξέχων Αντικομφορμιστής και σταθερός υπέρμαχος της Εγκράτειας. Θα πρέπει να ξεστρατίσει λόγω του ένοχου πάθους που θα τρέφει για τη γραμματέα του ή τη σύζυγο κάποιου επαγγελμα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Όταν το 1972 η Κατασταοιακή Διεθνής αυτοδιαλύθηκε, ο δανός καλλιτέχνης J.V. Martin ήταν ένα από τα τέσσερα εναπομείναντα μέλη της. Είχε γίνει δεκτός στην ομάδα στις αρχές της δεκαετίας του '60, και το αξιοπερίεργο ήταν ότι δεν είχε βρεθεί ποτέ στο μάτι του κυκλώνα κατά τις πολυάριθμες διαγραφές που είχαν λάβει χώρα στο εσωτερικό της. Το κείμενο αυτό αποτελεί μια πρώτη παρουσίαση της αλλόκοτης τροχιάς του Martin στο εσωτερικό της Καταστασιακής Διεθνούς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

MINIMUM UTOPIA: ΔΕΚΑ ΘΕΣΕΙΣ
«Τι γίνεται, αν η ανάπτυξη, όπως έχει περιγραφεί από τη θεωρία, δεν υπάρχει;», ρώτησε ο Marcuse. «Τι γίνεται αν οι δυνάμεις που προορίζονται να επιφέρουν τον μετασχηματισμό έχουν κατασταλεί και παρουσιάζονται ηττημένες;» Απάντησε αυτές τις ερωτήσεις συνεχίζοντας να επιμένει, από τη μια μεριά, ότι η κριτική θεωρία πάντοτε αντλεί τους στόχους της μονάχα από τις παρούσες τάσεις της κοινωνικής διαδικασίας (του κοινωνικού προτσές), αλλά επιβεβαιώνοντας επίσης, από την άλλη μεριά, ότι η κριτική θεωρία δεν φοβάται τις κατηγορίες που τη χαρακτηρίζ...
Διαβάστε περισσότερα...

WEATHER UNDERGROUND
Το βιβλίο αυτό έχει τον τίτλο "Καιρός: Θυελλώδης. Η κινηματογραφική συνέντευξη των Weather Underground. Το κείμενο αυτής της συνέντευξης πλαισιώνουν και άλλα γραπτά της οργάνωσης σε μια προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας των Weather Underground μέσα από τον δικό τους λόγο. Παράλληλα με αυτόν το λόγο και συνεπικουρικά προς αυτόν έχουμε προσθέσει δύο κριτικά κείμενα, δημοσιευμένα την περίοδο κατά την οποία έδρασε η οργάνωση. Το κείμενο της συνέντευξης των Weather Underground είναι ουσιαστικά το δημοσιευμένο σενάριο του κινηματογραφικού ντοκι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΠΑΤΗ
Το νόημα είναι δευτερεύουσας σημασίας διότι το περιεχόμενο υποβοηθά τη μορφή και όχι η μορφή το περιεχόμενο, όπως συνήθως συμβαίνει. Το ποίημα λειτουργεί σαν ξόρκι, βίαια, βιαστικά, μουσικά. Πρέπει να διαβάζεται όπως πίνεται η βότκα. Με μια ανάσα. Μονορούφι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
Οι οκτώ ιστορίες του Ανδρέα Ζαβιτσάνου φαίνεται να μη λογαριάζουν τη σκοπιμότητα του συμπεράσματος. Διατηρούν την αναρχία ενός ανολοκλήρωτου σχεδίου που επιλέγει να μην αποτυπωθεί πλήρως, αλλά να παραμείνει αποσπασματικό για χάρη μιας νομαδικής αφηγηματολογίας. Οι ιστορίες και οι ήρωές τους, τα πτώματα, αρνούνται να ανήκουν κάπου. Τα πάντα είναι μετέωρα και κατακερματισμένα. Αναγνωρίζουμε τα στερεοτυπικά εκφραστικά μέσα του νουάρ μυθιστορήματος, αλλά στην περίπτωσή μας δεν αγιάζουν τον σκοπό. Μάλλον τα κλισέ αποδομούν τη συνοχή, η οποία επ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΥΚΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Μέχρι το επόμενο πρωί είχε μαθευτεί ο "ηρωισμός" του Γ. σε όλα τα παιδιά του χωριού. Αυθόρμητα συγκρότησαν μια επιτροπή και πήγαν στο σπίτι του δειλά δειλά για να παρακαλέσουν τη μητέρα του να τον αφήσει να κατέβει στην Αγία Μαρίνα για λίγο παιχνίδι. Πράγμα που έγινε. Βέβαια, λίγο πριν σπάσει ο αποκλεισμός της απομόνωσης, η μητέρα ρώτησε τον Δ. να της πει λίγο πολύ τι έγινε. Ο Δ. με λευκαδίτικους ιδιωματισμούς και εκφράσεις περιέγραψε τους Ιταλούς σχεδόν σαν φασίστες μελανοχίτωνες και τον φίλο του κάτι μεταξύ Μαρίνου Αντύπα και Ζορό, ίσως ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΣΤΟΚΧΑΟΥΖΕΝ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
Το κείμενο του Κορνίλιους Κάρντιου "Ο Στόκχαουζεν υπηρετεί τον ιμπεριαλισμό" παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο του BBC το 1972 και αργότερα την ίδια χρονιά στο περιοδικό The Listener. Το 1974 συμπεριλήφθηκε στον συλλογικό τόμο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Latimer New Dimensions Limited, στον οποίο μάλιστα έδωσε και τον τίτλο του. Με αυτή την ολοκληρωμένη μορφή παρουσιάζεται στο ανά χείρας βιβλίο. Ο πρόλογος του Κάρντιου για την έκδοση του 1974 αποτελεί την εισαγωγή της παρούσας έκδοσης η οποία κλείνει με το άρθρο του Έντουαρντ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
Εάν χρειάζεται να μιλήσουμε για κάτι, είμαστε πια αναγκασμένοι να μιλήσουμε για τα πάντα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ
Σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει πτώμα, και όσο πιο πεθαμένο είναι το πτώμα τόσο το καλύτερο. Οποιοδήποτε έγκλημα μικρότερο του φόνου είναι ανεπαρκές. Οι τριακόσιες σελίδες συνιστούν υπερβολικά μεγάλο κόπο, εάν το έγκλημα δεν είναι φόνος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Η αστυνομική ιστορία είναι ένα παιχνίδι. Ίσως και κάτι παραπάνω - ένα αθλητικό γεγονός. Και ο συγγραφέας πρέπει να παίζει τίμια απέναντι στον αναγνώστη. Εκείνος που καταφεύγει σε απάτες και τεχνάσματα δεν μπορεί να θεωρηθεί τίμιος...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΑΡΙΣΙ, ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ
Αντικείμενο αυτού του βιβλίου είναι μια ψευδαίσθηση την οποία εξέφρασε, με τον παρακάτω τρόπο, ο Σοπενχάουερ: για να καταλάβουμε την ουσία της ιστορίας, αρκεί να συγκρίνουμε τον Ηρόδοτο με τις πρωινές εφημερίδες. Εκεί βρίσκεται η έκφραση της ιλιγγιώδους αίσθησης, χαρακτηριστικής της αντίληψης που είχε για την ιστορία ο περασμένος αιώνας. [...] Την ίδια εποχή, ο πλέον επίφοβος αντίπαλος αυτής της κοινωνίας, ο Μπλανκί, της φανέρωσε, στο τελευταίο από τα γραπτά του, τα φρικιαστικά χαρακτηριστικά της φαντασμαγορίας. Η ανθρωπότητα προβάλλει ως ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΙΝΣΕΣ
Και ενώ γίνονταν όλα αυτά, ο κόσμος, με αυθάδεια, συνέχιζε να υπάρχει κανονικά. Την Π. την παρηγορούσε η ιδέα πως σε αυτόν τον κόσμο υπήρχαν κάποιοι που δεν ήξεραν τι της συνέβαινε. Που πίστευαν στην κανονικότητα. Που έτρωγαν το βραδινό τους με την τηλεόραση να παίζει σίριαλ σε επανάληψη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΗ ΤΟΥ '68
"Σίγουρα, η Καταστασιακή Διεθνής δεν είναι το φάντασμα που στοιχειώνει τον βιομηχανικό πολιτισμό μας, όπως και ο κομμουνισμός το 1848 δεν ήταν το φάντασμα που στοίχειωνε την Ευρώπη." (Franpois Chatelet, Nouvel Observateur, 3.1.1968) "Για τον Ντεμπόρ ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός είναι δύο εφιαλτικές όψεις της ίδιας υποδούλωσης του ατόμου σε έναν πολιτισμό παραγωγών και καταναλωτών." (Marc Slonim, New York Times, 21.4.1968) "Ήταν μια από εκείνες τις σπάνιες μάχες που, ακόμα κι αν χάθηκε, συνέχισε να καθορίζει τον πόλεμό μας για αρκετά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Όταν ο Μπρεχτ ανεβαίνει στη σκηνή στις 30 Οκτωβρίου του 1947 στην Ουάσινγκτον, μπροστά στην Επιτροπή (κατά των) Αντιαμερικανικών Ενεργειών, δεν είναι ο ήρωας-μάρτυρας. Δεν έχει στα χέρια του το κείμενο του έργου. Δεν προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του απέναντι σε παράλογες κατηγορίες. Δεν έχει τραγικό τέλος γιατί δεν υπάρχει τραγική κατάσταση. Υπάρχει η εξουσία, η διαχείρισή της και οι συνέπειές της. Και αυτό είναι μια κοινωνική σχέση. Για τριάντα λεπτά, όσο διαρκεί αυτή η παρωδία ανάκρισης, ή η αλληγορία για την ανοησία της γραφειοκρ...
Διαβάστε περισσότερα...