ΣΠΑΣΜΟΣ
Στη γη εκείνη δεν υπήρχαν καιρικές μεταβολές ούτε εποχιακοί κύκλοι, υπήρχε μόνο ο τεχνητός ουρανός ενός γιγάντιου αυγού, υπήρχε μόνο ένας νεφελοσκεπής θόλος, διάσπαρτος από ψηφίδες που λαμπύριζαν σαν ουράνια βλεφαρίσματα, κι έτσι το βραδινό σούρουπο περνούσε στο πρωινό χάραμα δίχως να παρεμβάλλεται άλλη διάσταση φωτός ανάμεσά τους, ακολουθώντας ένα σχεδιασμένο φεγγοβόλημα που εκτεινόταν σε μια ποικιλία από γκρίζες ανταύγειες, μια σκιά που έφθινε σε φως και ένα φως που παράλλαζε σε σκοτάδι, ένα πελώριο πινέλο, κρεμασμένο απ' το μάτι του ουρ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΝ
ΕΦΤΑΝΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΘΡΟΪΣΜΑ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΛΩΣΙΕΣ. Ο ΣΟΥΛΤΣ ΦΟΒΗΘΗΚΕ ΤΟΤΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΠΟΙΑΣ ΑΛΚΗΣ. ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΟΜΩΣ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΕΛΑΦΙ. ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ ΩΣΤΕ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΛΥΠΗΘΕΙ. ΙΣΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΑΦΙ ΝΑ ΕΙΧΕ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΤΟΥ. ΙΣΩΣ ΝΑ ΠΕΡΙΦΕΡΟΤΑΝ ΤΩΡΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟ. ΕΚΠΕΜΠΟΝΤΑΣ ΗΧΗΤΙΚΑ ΣΗΜΑΤΑ, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΤΑΙΡΙ. ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΣΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ. ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ Ν' ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΦΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΛΑΦΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ. "ΕΙΝΑΙ ΚΡΙ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ
Δουλειά του Λούντβιχ είναι να εξηγεί τέτοιου είδους νοήματα, λίγο προτού κορυφώσει τη νουθεσία του, λίγο δηλαδή πριν επιτεθεί στο αθέατο. Τι λοιπόν υπάρχει εκεί, πέρα από τα βουνά, τις λίμνες, τα δάση; Αν και είναι αδύνατο να φτάσουμε οπτικά σ' αυτές τις εκτάσεις, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι το μόνο που βρίσκεται εκεί είναι η ερήμωση. "Θέλετε να πάτε εκεί;" θα πει τότε ο Λούντβιχ. "Θα βρείτε όσα υπάρχουν κι εδώ. Εκτός όμως από τους ανθρώπους". "Και οι βάρβαροι;" Πράγματι, κάποιο παιδί θα κάνει την ερώτηση. Ποτέ στ' αλήθεια δεν απουσ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΩΜΑΤΑ
Πηγαίναμε σαν να ήταν το μέρος αυτό γυρισμός των ανθρώπων. Μας τραβούσε μια έλξη και τα πόδια βάδιζαν χωρίς να βλέπουν τα μάτια. Κι ήταν ο τόπος όλων των νεκρών ανθρώπων. Μεγάλος, θεόρατος τύμβος. Και πιστέψαμε. Πως είναι το κάλεσμα των υπόγειων νεύρων που οδηγούσαν το πέλμα. Φτάσαμε όλοι την ώρα που είχε ανέβει ψηλά η σελήνη. Οι τόποι και τα δέρματα και τα μάτια. Σαν μια σύγκλιση καταιγίδων. Αλλά γαλήνια. Αλλά υπέροχη. Φύλλα σε δίχτυ που 'κλεινε γύρω κι από μέσα εμείς. Και κάτω από μας ένα απέραντο σπείρωμα μ' ατέλειωτα νεύρα. Η κορφή το...
Διαβάστε περισσότερα...