ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΩΝ ΔΕΙΛΩΝ
- Τι 'ναι, Νίκο; - Ξέρεις τι τρέχει; μου λέει κολλώντας τα χείλη του στ' αυτί μου. - Δεν ξέρω..., του απαντώ. [...] - Σκοτώσανε έναν υπουργό! - Πώς;; Ο φίλος έψαξε με τα μάτια να δει αν τον άκουσαν. - Πότε; - Προχτές τη νύχτα. Της Δικαιοσύνης. Μου το σφύριξε ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας, ο Στέφανος ο Παπαγιωργάκης, καθώς γέμιζε το λαγήνι του στη βρύση. Ανεβήκαμε τη σκάλα αμίλητοι. Κοντά στην πόρτα έσκυψα στ' αυτί του. - Δεν είν' ανάγκη να πεις τίποτα πουθενά, του λέω. Εγώ περιμένω κι άλλα. Ικαρία, Ασφάλεια, Βούρλα, Μακρόνησος... Η εμπει...
Διαβάστε περισσότερα...

Όντα και μη όντα
Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, αναμειγνύονται όλα σχεδόν τα είδη του λόγου, καταργώντας τα μεταξύ τους όρια. Το παραμύθι σμίγει με το δοκίμιο, το δοκίμιο με την ποίηση, η ποίηση με τη φυσική ιστορία... Πραγματικά όντα γίνονται φανταστικά, αφηρημένες έννοιες, αντικείμενα και φυσικά φαινόμενα αποκτούν ιδιότητες όντων, τέρατα εξανθρωπίζονται, άνθρωποι τερατοποιούνται, το ζωικό και το φυτικό βασίλειο εμπλουτίζονται με νέα, άγνωστα ως τώρα είδη... Τι είναι λοιπόν αυτό το βιβλίο; Ένα παιχνίδι; Ναι, ένα παιχνίδι που, ενώ ακυρώνει τη σοβαροφάνεια...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ
Αυτό το βιβλίο κάθε άλλο παρά φιλοσοφικό είναι. Αντίθετα, είναι μια κραυγή που πλανάται αιώνια, επάνω από μια ανθρωπότητα, που αρνείται να βγάλει τις ωτοασπίδες από τ' αφτιά της, αρνείται να ακούσει, αρνείται να βγάλει τα μαύρα γυαλιά από τα μάτια της, να δει, να νιώσει, να αισθανθεί, τι ζοφερό μονοπάτι διάβηκε ο άνθρωπος από την ύπαρξή του μέχρι τώρα. Είναι μια κραυγή που αντηχεί, όχι στις ερήμους, όχι στο διάστημα, αλλά μέσα στον υπαρκτό, τυφλό και κουφό κόσμο. Γιατί; Γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί ο άνθρωπος, αντί να καλλιεργήσει την αγάπ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΚΑΤΟ ΗΜΕΡΩΝ
Πρόκειται για ένα εκπληκτικό βιβλίο. Ίσως από εκείνα που συγκροτούν το κύριο σώμα της σκέψης και της προσφοράς στα γράμματα του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Γραμμένο το 1966 και ξανακοιταγμένο το 1972 ήταν κακότυχο στην πρώτη του έκδοση το 1973. Ο εκδότης που το κυκλοφόρησε το απέσυρε μετά από λίγο καιρό, γνωστοποιώντας στο συγγραφέα την πρόθεσή του να το πολτοποιήσει, ίσως επειδή το θεωρούσε αντιεμπορικό και «αιρετικό». Αρκετά αντίτυπα γλύτωσαν την πολτοποίηση, επειδή τα παρέλαβε ο συγγραφέας για συμψηφισμό των συγγραφικών του δικαιωμάτων. Στη...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΓΝΗ
Γιάννης Ψυχάρης (1854 - 1929). Φιλόλογος και λογοτέχνης. Γεννήθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας. Σπούδασε φιλοσοφία, φιλολογία και γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, ενώ γερμανική φιλολογία, μεσαιωνική και νεοελληνική φιλολογία στην Γερμανία. Καθηγητής της έδρας της Νεοελληνικής Γλώσσας στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών στο Παρίσι. Το 1904 διαδέχθηκε στην Διεύθυνση της Σχολής Ανατολικών Γλωσσών, τον καθηγητή Εμίλ Λεγκράν. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια για το γλωσσικό ζήτημα της νεοελληνικής γλώσσας. Αγων...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ
Είναι όμορφη. Εκείνο το είδος ομορφιάς από το οποίο δυσκολεύεσαι να τραβήξεις τα μάτια σου από πάνω της. Όταν, όμως, σε κοιτάει η ίδια, χαμηλώνεις αυτομάτως το βλέμμα, όπως κάνουν οι γιαγιάδες στην εκκλησία. Έχει αγωνία και ένταση η ματιά της. Άλλοι θα το εξελάμβαναν ως S.O.S. βοήθειας, άλλοι, πιο οξυδερκείς, ως σαφή ένδειξη ψυχικής διαταραχής. Η Δάφνη, αυτό είναι το όνομά της, σταύρωσε τα πόδια και άναψε ένα τσιγάρο. Ήταν ψιλόλιγνη και, όπως συμβαίνει συνήθως με τις καλοσχηματισμένες που δεν έχουν λόγο να κρύψουν κάτι, ελαφρώς ενδεδυμένη....
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΓΓΕΛΙΚΑ Η ΜΑΝΤΕΝΟΥΤΑ
Το όνομά της Αγγέλικα Νίκλη. Όμορφη σαν την ίδια την αναδυόμενη Αφροδίτη. . . Ο πατέρας της, ένας κατατρεγμένος Μανιάτης, θύμα της φτώχιας και της ανάγκης, την πούλησε στον βαθύπλουτο "Ταμπακιέρη", τον Ζακυνθινό κόντε Σαλαμόν. Από την ανίερη ένωση του ηλικιωμένου κόντε με την μικρή ερωμένη του, θα γεννηθούν τρεις γυιοί. Ο πρώτος θα γίνει ένας σπουδαίος ποιητής. Ο δεύτερος σημαντική πολιτική προσωπικότητα των Επτανήσων. Και ο τρίτος, γυιός μεταθανάτιος του κόντε, θα χάσει όλα του τα προνόμια. . . (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο μπιντές και άλλες ιστορίες
Τα σύντομα διηγήματα του Μάριου Χάκκα δυστροπούν στην ταξινόμησή τους εδώ ή εκεί. Δεν είναι εύκολο να τα χαρακτηρίσουμε, έτσι όπως απιστούν ηθελημένα, ενίοτε και καγχαστικά, σε κάθε λογής κανόνες. Είτε ως χαϊκού της πεζογραφίας τα προσεγγίσουμε, πάντως, είτε ως μινιατούρες βαθιά σκεπτόμενων αισθημάτων, θα δούμε να τον εξεικονίζουν σαν πεφταστέρι των μεταπολεμικών γραμμάτων μας. Ένα πεφταστέρι υποχρεωμένο να δαπανά την ύλη του, ψυχή και σώμα, για να 'χει να φωτίζει. Έγκαιρα εικονοκλάστης ο Μάριος Χάκκας, λογοτεχνικά και πολιτικά, με τον λόγ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΙΣΛΑ ΜΠΟΑ
Δέκα άνθρωποι, απομονωμένοι απ' τον πολιτισμό και μ' ένα ένοχο παρελθόν στο βιογραφικό του ο καθένας, πρωταγωνιστούν σ' ένα παιγνίδι συμβίωσης προσπαθώντας να συμβιβάσουν ανάγκες, θρησκευτικές αντιλήψεις και συνήθειες, καθώς το περιβάλλον του νησιού μάχεται να τους καταβάλει. Ποιος θα υπερισχύσει, τελικά, στο Ίσλα Μπόα; Και τι σχέση έχουν, άραγε, όλοι τους με τη νεαρή δημοσιογράφο που, μερικές εκατοντάδες μίλια μακριά από το νησί, καταφθάνει στη Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών για να πάρει συνέντευξη από τον ξεχασμένο Σάμυ Κόου; Ένα πολυφω...
Διαβάστε περισσότερα...

Μέσα στη βαλίτσα μου έχω...
Η Άννα, μια πενηντάχρονη συγγραφέας, θυμάται το παιχνίδι που έπαιζαν παλιά με την παρέα: «Μέσα στη βαλίτσα μου έχω...», ένα παιχνίδι μνήμης κι ετοιμότητας. Μήπως κι η ζωή μας μια βαλίτσα δεν είναι; σκέφτεται. Τι κουβαλά άραγε αυτή στη δική της; Ξεδιπλώνει μία μία τις ιστορίες της. Γονείς, παιδιά, σύντροφοι, φίλοι, χαρές, λύπες, ταξίδια, απώλειες παρελαύνουν εμπρός της. Χωρούν, χωρούν όλα; Αντέχει να τα σηκώνει; Ή μήπως όλα αυτά ήταν ένα προσχέδιο για μια δεύτερη ζωή; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟΥ ΦΩΝΤΑ
"...αφόρητα μόνη και τρομαγμένη, κουρνιασμένη σε μια ακρούλα στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου, ευχόμουν να ρουφηχτώ μέσα του, να εξαφανιστώ, σ' όλη την παγωμένη σιωπηλή διαδρομή της επιστροφής από την ψυχιατρική κλινική. Δεν θα 'λεγα του Φώντα. Δεν θα 'λεγα σε κανέναν τίποτα, γιατί δεν ήξερα τι να πω. Το πλάσμα που μόλις είχα συναντήσει δεν ήταν η μητέρα μου..." "Ναι, μάλλον αυτό καθόρισε τη ζωή μας. Αυτό καθορίζει τη ζωή όλων. Πληγές γονιών και παππούδων που δεν επουλώθηκαν, πόνοι που δεν υποτάχτηκαν σε γιατροσόφια. Τραύματα που διαπλέχτη...
Διαβάστε περισσότερα...

Δεκαεπτά κλωστές
Τότε κατέβηκαν από τον ουρανό οι δεκάδες ιστορίες που ο Καστελάνης είχε ακούσει στη φυλακή, στο λιμάνι και τα καταγώγια. Σαν πύρινες γλώσσες σε μια δαιμονική επιφοίτηση έμπαιναν στο μυαλό του οι ζωές των ανθρώπων που είχε γνωρίσει. Με αστραπιαία ταχύτητα φίλτραρε με τον νου του τις πιο σκληρές και άδικες. Πόρνες, χαμίνια, μικροαπατεώνες, όλοι όσοι είχαν δει το απάνθρωπο πρόσωπο της κοινωνίας που τους είχε οδηγήσει σε μια ζωή φτώχειας, εγκλήματος και αποκλεισμού, χωρίς να την έχουν πραγματικά επιλέξει οι ίδιοι. Οι γλώσσες έγλειφαν κάθε χαρα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΘΕΟΦΑΝΩ
«Θριάμβευε η Θεοφανώ, κυβερνούσε, πίστευε στη δύναμή της Κίρκη του 10ου αιώνα, δεν μετέβαλε σε χοίρους εκείνους που την αγαπούσαν, αλλά σε σκλάβους, σε δούλους που έσκυβαν το κεφάλι μπροστά σε κάθε υποταγή της. Εξουσίαζε, ήταν αδάμαστη, ήταν σκληρή, ήταν λύκαινα, όπως την αποκάλεσε ο σύγχρονός της Λέων ο διάκονος. Βασίλευε, κυβερνούσε από τον γυναικωνίτη, μισούσε χωρίς ν' αγαπάει, ώσπου κάποια αυγή, όταν πρωτόνιωσε τον έρωτα, τον πλάστη και τον χαλαστή, γνώρισε μετά από μια ανόσια πράξη της ένα τέλος φρικιαστικότερο από το θάνατο για το χ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΕΝΣΟΡΑ
Το πρώτο μας σπίτι ήταν κοντά στις γραμμές του τρένου. Όταν ήμουν εφτά χρονών, έπαιζα ένα παιχνίδι. Περίμενα πότε θα φύγουν όλοι, και πήγαινα στην κουζίνα. Έβαζα τρία ποτήρια πάνω στο τραπέζι, ύστερα ακουμπούσα το κεφάλι μου στην επιφάνειά του και περίμενα πότε θα περάσει το τρένο. Όταν το τρένο πλησίαζε, τα πάντα γύρω άρχιζαν να κουνιούνται. Διάλεγα ένα από τα ποτήρια και το κοίταζα επίμονα, κάνοντας ότι έχω τηλεπαθητικές δυνάμεις. Κέρδιζα αν κουνιόταν το ποτήρι που είχα διαλέξει. [...] (Από το κεφάλαιο ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΜΑ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤ' ΑΜΠΕΛΙΑ
Δεν βρίσκω τίποτε πιο βαρετό από το να ακούς ή να διαβάζεις για τα παιδικά χρόνια κάποιου, πρέπει πράγματι να τον αγαπάς πολύ για να το αντέξεις. Δεν είχα καμιά διάθεση να διηγηθώ εδώ τα δικά μου παιδικά χρόνια, παρά τόσο μόνο όσο χρειαζόταν για να αποτυπωθεί το χνάρι αυτού του αιωνόβιου, χτεσινού μα και οριστικά καταποντισμένου κόσμου. Αυτός ο κόσμος με συγκινεί βαθιά, όχι γιατί είναι ο κόσμος της παιδικής μου ηλικίας -δεν ήταν άλλωστε αποκλειστικά-, αλλά γιατί είναι ο κόσμος των αγαπημένων μου ανθρώπων, των ανθρώπων που με αγάπησαν και τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ
Το «Δίχως Θεό» του Άγγελου Τερζάκη, που η κριτική το χαρακτήρισε «από τα λαμπρότερα δείγματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας» (Α. Καραντώνης), «όχι απλώς έργο, αλλά μαρτυρία» (Γ. Χατζίνης), αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου σκεπτόμενου, επαναστάτη κάποτε, που επιφορτίζεται με την ανατροφή δύο ορφανών ανιψιών του. Ο Παραδείσης θα αγωνιστεί να τα μεγαλώσει με τις πλατιές αντιλήψεις του, που δεν χωρούν σε δογματισμούς. Τα δύο παιδιά θα ακολουθήσουν δρόμο περίεργο, αυτόν που ονομάζαμε άλλοτε «κακό». Το πολυδιαβασμένο αυτό μυθιστόρημα, που ζων...
Διαβάστε περισσότερα...

Ζ, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
Το μυθιστόρημα-ντοκουμέντο για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (1963), ένα βιβλίο-σύμβολο, ένα μυθιστόρημα-σταθμός στην ελληνική λογοτεχνία. Γραμμένο σχεδόν παράλληλα με την εξέλιξη των γεγονότων και της δίκης που συντάραξε την Ελλάδα, το Ζ εκδόθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της ταραγμένης δεκαετίας του 1960. "Λογοτεχνικό ρεπορτάζ" ή "φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος", κατά τον ίδιο τον Βασίλη Βασιλικό, κινείται στα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας, με τον συγγραφέα να ενορχηστρώνει το δημοσιογραφικό και το προανακριτικό υλ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: ΑΘΗΝΑΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Εμφανή χνάρια ανθρώπων, αποτυπώματα τους στον χρόνο και τον χώρο, σάτιρα και τραγική-ειρωνεία, συνθέτουν το κολάζ των ιστοριών και φωτίζουν τον μέγα μικρόκοσμο των πρωταγωνιστών του Σκιαθίτη συγγραφέα, συγκλονίζοντας παράλληλα και τον δικό μας κόσμο. Το γνώριζε επαρκώς και με ενάργεια ο Παπαδιαμάντης ότι: "Ο κόσμος είναι τροχός, ρόδα που γυρίζει ...". ("Ο Γείτονας με το λαγούτο", 3.294.16). Συναισθανόταν, όχι όμως μοιρολατρικά, ότι από αυτή την τόσο σκληρή, τις πιο πολλές φορές, πραγματικότητα, μπορεί να αναβλύσει η αγάπη, η πίστη στον άνθ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΡΘΟΚΩΣΤΑ
Τον φέραν κυλώντας, με τις κλοτσιές, μέχρι τον Άγνωστο. Εκεί του έδωσαν μια και τον έριξαν από κάτω στης Μάρκαινας. Και τον γάζωσαν με μια ριπή. Και τον πέταξαν στο περιβόλι της Ομορφούλας. Τρεις μέρες είπαν, όποιος πάει να τον θάψει θα τον σκοτώσουν. Σηκωθήκαμε, κοιτάξαμε γύρω, δεν πήγαινε κανένας. Πήγα εγώ με τη Στέλλα, παιδευτήκαμε, τον βάλαμε σε μια σκάλα. Οι δυο μας. Και τον ανεβάσαμε στο σχολείο. Εκεί περίμεναν οι αδερφές του. Δεν θυμάμαι ποιοι άλλοι. Τον πήγαμε στο νεκροταφείο. Τους λέω, κάντε ό,τι θέλετε, εγώ δεν μπορώ να σας βοηθή...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΕΙΡΑΙ
Δια του όρου "Σειραί" εχαρακτηρίζοντο, κατά τους Βυζαντινούς κυρίως χρόνους, Συλλογαί Αποσπασμάτων ποικίλου περιεχομένου. Αι σειραί γλωσσικώς δύνανται ναντιταχθούν και προς τους στίχους. Τα Αποσπάσματα ημών ταύτα περιέχουν σκέψεις, αναλυτικωτέρας των δια του όρου Θρύψαλα διατυπουμένων. (Δ. Γρ. Κ., από την παρουσίαση της έκδοσης) Το έργο "Σειραί" αποτελείται από σύντομα αφηγήματα με αίσθημα νοσταλγίας για την παλιά Αθήνα που χάνεται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...