− Πίστευα ότι μπορούσα να εξασφαλίσω μια ήρεμη και χρήσιμη ζωή μένοντας μακριά από όσα με τάραζαν. Ζώντας μέσα σε μικρόκοσμους. Κατασκευάζοντας, αν θες, μικρόκοσμους κατά παραγγελία. Ζωές μπονσάι. Αυτό ήταν το νόημα της δημιουργίας του φυτώριου. Αυτό ήταν και το νόημα της αγάπης μου για το βουνό. Αν ο καθένας από μας, σκεφτόμουν, επικεντρωθεί σε κάτι καλό, αν ο καθένας από μας κάνει κάτι χρήσιμο και όμορφο σε μικρή κλίμακα, όλη αυτή η θετική ενέργεια προστιθέμενη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ή, έστω, να τον κάνει πιο υποφερτό.
Μιλούσε ήρεμα, αλλά το δεξί του χέρι χτυπούσε νευρικά στο λεβιέ των ταχυτήτων.
− Είχαμε φτιάξει ομάδες με γεωπόνους και φυτεύαμε είδη πρωτόγνωρα για τούτο το δάσος, σε σημεία απάτητα. Γνωρίζαμε ότι θα επιδρούσαν ευεργετικά στο ευρύτερο οικοσύστημα. Αρωματικά φυτά που σε μεγάλους πληθυσμούς μπορούν να εμποδίσουν την ανάπτυξη ασθενειών που πλήττουν τα έλατα ή τις ιτιές. Οι μέλισσες, με κατάλληλη διασπορά, πολλαπλασιάζουν τον πλούτο της ανθοφορίας στο δάσος μέσα σε λίγα χρόνια. Σε δύο δεκαετίες, με τις προσπάθειες πολλών, η Πάρνηθα είχε γίνει ένα τεράστιο βιοχημικό πείραμα, ένα θαυμαστό παράδειγμα του τι θα μπορούσε να δώσει η αγαστή συνεργασία ανθρώπου και φύσης.
Έδειχνε έξω, στη μαυρίλα του καμένου ελατόδασους, λες κι όλα αυτά για τα οποία μιλούσε βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας.
− Ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ζούσαν εδώ γύρω περισσότερα ζώα, έντομα και φυτά από οποιοδήποτε άλλο δάσος στην Ευρώπη. Μόνο στην Πάρνηθα υπήρχαν περισσότερα είδη φυτών απ’ όσα σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία. Εκατό από αυτά ήταν ενδημικά, δεν υπήρχαν αλλού στον κόσμο. Τριάντα είδη θηλαστικών, κουνάβια, τσακάλια, σκίουροι, αλεπούδες, αλλά και εκατόν είκοσι διαφορετικά είδη πτηνών. Πάνω από πεντακόσια κόκκινα ελάφια ζούσαν κι αναπαράγονταν λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη – κι οι περισσότεροι Αθηναίοι δεν είχαν ιδέα.
Στράφηκε και με κοίταξε. Τα μάτια του είχαν κοκκινίσει.
− Δεν είχαν ιδέα, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν το ένιωθαν. Γιατί έτσι λειτουργεί το καλό, Ηλία. Σκορπάει μικρά ανεπαίσθητα κύματα γύρω του, δονήσεις γλυκύτητας και συμπόνιας. Έχεις σταθεί ποτέ κοντά σε ελάφι; Απλώς να σταθείς σιωπηλά κοντά του την ώρα που ο ήλιος δύει πίσω απ’ το βουνό;

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΡΗΣ: ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΡΕΥΜΑ (Απόσπασμα από το διήγημα ''Νεκρός σκύλος τα μεσάνυχτα'')