Κατάλαβε το λόγο που άρεσε στη βιολόγο αυτή η γωνιά του κόσμου, το πώς μπορούσες εδώ να χαθείς με εκατό τρόπους. Πώς μπορούσες ως και να γίνεις κάποιος πολύ διαφορετικός από εκείνον που νόμιζες πως ήσουν. Για ώρες ολόκληρες, κατά την αναζήτηση του, οι σκέψεις του βουβάθηκαν. Απαλλάχτηκε από τη φρενήρη του ανάγκη να αναλύει, να ψιλοκοσκινίζει τη μέρα ή την εβδομάδα, και μαζί ξεφορτώθηκε το βάρος και το βουητό της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης και παρεμβολής, που πλέον δεν είχε θέση μες στο κεφάλι του.
Έφερε στο νου του τη σιωπή τότε που, μικρός, ψάρευε στη λίμνη· τις μακριές παύσεις, το τι μπορεί να του έλεγε ψιθυριστά ο παππούς του, σάμπως να βρίσκονταν σε εκκλησία. Αναρωτήθηκε τι θα έκανε άμα δεν κατάφερνε να τη βρει. Θα γυρνούσε πίσω ή θα ενσωματωνόταν στο τοπίο, θα γινόταν μέρος όποιου πράγματος έβρισκε εδώ, θα προσπαθούσε να λησμονήσει ό,τι είχε συμβεί πρωτύτερα και θα 'φτανε να μην είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ' ό,τι ήταν το κύμα στη μάσκα της βάρκας, ο αφρός στην ακτή, ο άνεμος στο πρόσωπο του; Υπήρχε σε αυτή την ιδέα μια παρηγοριά σχεδόν τόσο μεγάλη όσο ήταν η παρόρμηση του να τη βρει, μια παρηγοριά που ο Τζον είχε πολύ καιρό να νιώσει· και πολλά πράγματα τώρα είχαν αφεθεί πίσω, φαίνονταν γελοία ή πλασματικά, ή και τα δύο. Ήταν κατ' ουσίαν ασήμαντα.

JEFF VANDERMEER: Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΖΩΝΗΣ