Η πιο μικρή ευτυχία, όταν μόνο είναι αδιάκοπα παρούσα, και κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, είναι ασύγκριτα περισσότερη ευτυχία απ’ ότι η μεγαλύτερη, η οποία έρχεται μόνο ως επεισόδιο, κατά κάποιο τρόπο ως ευθυμία, ως παράδοξη έμπνευση, ανάμεσα στην καθαρή δυσθυμία, τον πόθο και τη στέρηση.

 

Στη μικρότερη όμως, όπως και στη μεγαλύτερη ευτυχία, υπάρχει πάντα Κάτι με το οποίο η ευτυχία γίνεται ευτυχία: το να μπορείς να ξεχνάς ή, λογιότερα εκφρασμένο, η ικανότητα να αισθάνεσαι ανιστορικά στη διάρκειά της.

Όποιος δεν μπορεί, ξεχνώντας όλα τα περασμένα, να σταθεί στο κατώφλι της στιγμής, όποιος δεν έχει τη δύναμη να μείνει σ’ ένα χρονικό σημείο σα μια θεά της νίκης δίχως ίλιγγο και φόβο, αυτός ποτέ δεν θα μάθει τι είναι ευτυχία, και ακόμα χειρότερα: δεν θα κάνει ποτέ κάτι, που κάνει τους άλλους ευτυχισμένους.

 

FRIEDRICH NIETZSCHE: ΑΝΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ