ΚΩΣΤΑΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Γύρω γύρω θάλασσα
"κάθε μέρα είμαστε ανοικτά, αλλά δεν έχει κόσμο· ένας μόνο έρχεται το πρωί για καφέ και τέσσερις-πέντε το απόγευμα. στο βίκι μένουμε εβδομήντα εννιά άνθρωποι, τους ξέρω όλους, τους μετρώ κάθε βράδυ που πέφτω να κοιμηθώ· πιο μεγάλος είναι ο παναγιώτης, ενενήντα τεσσάρων. στα καμπιά μένουν πενήντα τέσσερις, και αυτούς τους μετρώ κάθε βράδυ. το καφενείο το ανοίξαμε με τον άντρα μου το εξήντα επτά που παντρευτήκαμε· σπίτι ήταν πριν, το πήρα προίκα. πόσο χρονών με κάμνετε; δεν με πειράζει όσο και να πείτε. είμαι εβδομήντα δύο και η μάνα μου ογδ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΧΩΡΙΟ
«δεκαεφτάμισι χρονών έφυγα, ο αδελφός μου ήταν ναυτικός, εγώ τη θάλασσα δεν την ήθελα, τι μπορούσα να κάνω; άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο στο βέλγιο ήταν μια ξαδέλφη μου, είχαν πάει, με τον άντρα της, εγώ πήγα σαν τουρίστας, τουρίστας άπορος είχε δανειστεί ο πατέρας μου δυο χιλιάρικα, και ένα χιλιάρικο που είχα εγώ, ήταν τα εκατό δολάρια που έπρεπε να 'χεις μαζί σου στις δεκαπέντε σεπτεμβρίου του εξήντα τρία πέρασα την ειδομένη με το τρένο μόναχο, κολωνία και μετά βέλγιο» (μιχάλης κ, σελ. 24, από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑΣ

ΕΘΕΑΘΗΝ ΜΙΣΟΣ
Όχι οι απομείναντες αυτού του κόσμου τ' αρνηθήκαμε Όχι ματωμένοι ιστοί μόνο οι απλωμένες των ονείρων μας σκιές Πούθε φυσά η νιότησου τις ξεχασμένες λέξεις Πώς αφεθήκαμε έτσι εδώ κάτω μοναχοί [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

SHORT HOMELAND TALES
EVROS - Dikaia After a short stop at Ormenio to change the position of the engine, the train returned to Dikaia, the terminal; evening; few clouds hinder the sun from warming the day; stillness; a few white houses with tile roofs to the west; to the east, the tall trees conceal the river and the borders with Bulgaria and Turkey, the so-called Triethnes; at the station, two cleaning ladies are deftly picking up litter, doing the mopping, cleaning the window panes, filling the train's tanks with water; tomorrow morning at six thirty the trai...
Διαβάστε περισσότερα...