ΚΟΥΤΣΙΑΜΠΑΣΑΚΟΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΠΟΛΗ ΠΑΙΔΙΩΝ
Ένα παιδί μεγαλώνει ανάμεσα σε πολλά άλλα παιδιά. Κοιμάται στις Ομάδες, τρώει στην Τραπεζαρία, πηγαίνει σχολείο στο Σχολείο. Γιατί η μάνα του όλα αυτά τα χρόνια -από την πρώτη δημοτικού- δεν ήρθε να τον δει; Λαβαίνει όμως γράμματά της. Από τη διεύθυνση του θείου του. Αυτός τον έφερε εδώ. Της γράφει στην ίδια διεύθυνση, δεν ξέρει άλλη. Τα Σύρματα τον κλείνουν σ' ένα τεράστιο παραλληλόγραμμο. Εκεί που σταματούν ξεκινά ο άλλος κόσμος, ο έξω. Εκεί που αρχίζουν τελειώνει ο δικός του κόσμος, ο μέσα. Μήπως δεν επιτρέπουν την είσοδο και στον χρό...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΡΟΜΟΙ
"Ψάχνοντας στη μεταλλική ντουλάπα του μπαλκονιού, δίπλα από βερνίκια παπουτσιών, κάτω από ξεσκονόπανα, βρήκα το τασάκι. Πήλινο, ένας κύκλος, με καμπυλωτό χείλος, χωρίς υποδοχή για τσιγάρο, το είχα αγοράσει τον καιρό που απολύθηκα από φαντάρος. Το είχα πάντα στο γραφείο, το κουβαλούσα στην κουζίνα κι από κει στο σαλονάκι. Το έπιασα στα χέρια σαν να έπιανα όλα τα τσιγάρα που κάπνισα -τότε που ήμουν πραγματικός καπνιστής-, είδα στο βάθος του μαζεμένη όλη τη στάχτη, ανέβαινε καπνός, καπνός πολύς, σιωπηλός, φασαριόζος, μεθυσμένος. Πρόσεχα να μη...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΣΚΕΠΗ
«Είχε εργοστάσια εκεί που 'σουν, δουλειές για τον κόσμο;» «Ναι, πολλά. Έβρισκες δουλειά». «Έκανε κρύο, ε;» «Ναι, έκανε. . .» «Και τ’ αεροπλάνο που σ' έφερε ήταν μεγάλο;» «Όχι, μικρό. Ήταν τσάρτερ φλάιτ». «Άι, καλά. Δώσ' μου τώρα πλάκες. . .» Ο μαστρο-Στέλιος καθόταν πάνω στα ταβανοσάνιδα λες και καθόταν στην πολυθρόνα του σαλονιού του. Μονάχα έβγαζε πού και πού το παλιό στρατιωτικό τζόκεϊ και με την ανάποδη του χεριού του σκούπιζε τον ιδρώτα απ' το μέτωπο. Προχώρησα με τα χέρια ανοιχτά, σαν ακροβάτης. Απ' τα περάσματα στα ταβανοσάνιδα, έβλ...
Διαβάστε περισσότερα...