ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΜΑΡΙΟΣ

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ
Η πολιτεία (δεν κατονομάζεται στο κείμενο) επιζητεί να παγιδεύσει τους ηλικιωμένους. Τους υπόσχεται όχι θα πραγματοποιήσει γιο τον καθένα -εν ζωή- την πιο σημαντική επιθυμία που δεν κατόρθωσε ακόμη να υλοποιήσει. Η μόνη υποχρέωση είναι να υπογράψουν ένα συμβόλαιο τιμής. Σ' ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΠΟΤΕ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ! Στο καφενείο του Στέφανου. "Η ωραία Ελλάς", όπου συχνάζουν ηλικιωμένα άτομα, με το άκουσμα της είδησης, στην αρχή. Θα συμβούν πολλά ευτράπελα. Σύντομα όμως ο χώρος αυτός θα με...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΑΤΤΑΛΕΙΑΣ
Κάθε που οι καιροί δυστροπούν, η Μικρασιατική Καταστροφή -όχι ο πόλεμος, αλλά τα παρεπόμενά του, ο εκπατρισμός, η ανθρώπινη δυστυχία...- σαν αόρατος επισκέπτης, σαν εφιάλτης αδυσώπητος, έρχεται και τρυπώνει στα όνειρά μας... Στα 1922, ανατολικά της Αττάλειας, στην Αλάγια, η Μαρία άφηνε τα κλειδιά της στους επιστάτες του σπιτιού, τον Μεχμέτ και την Αϊσέ Χανούμ, και με τα τρία της παιδιά, έπαιρνε το δρόμο της προσφυγιάς. Ο άντρας της ο Ιορδάνης θα έμενε εκεί. Στο φαράγγι. Όπου σφαγμένο τον πέταξαν οι Τσέτες... Στα 1974, από τα βόρεια της Λευ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΚΡΟΤΑΛΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Αποφάσισε να εγκαταλείψει τη ζωή της καθημερινότητας και να καταφύγει σ' ένα υψίπεδο στο υψίπεδο της ατέρμονης φυγής. Όμως, οι ανοιχτές εκκρεμότητες τη μνήμης τον ακολουθούν παντού και του αρνούνται τη χάρη να το αποδεσμεύσουν από τα εγκόσμια. Μόνη διέξοδος απομένει η ενασχόλησή του με τα άλογα που φροντίζει να συλλέγει και να τα συγκεντρώνει σε ένα ιδιότυπο ιπποφορβείο. Το παιχνίδι της μνήμης συνεχίζει να είναι αδυσώπητο. Όμως, όταν κάποια στιγμή ηρεμεί, αναδύονται εικόνες και παλιές ιστορίες αφηγημένες από τη μικρασιάτισσα μητέρα του γι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΩΝ ΕΝΥΠΝΙΩΝ
Αιώρα μεταμεσονύχτια Ο μίσχος του σώματός σου να πάλλει Το δωμάτιο να ασφυκτιά Και οι στίχοι σου να με καρφώνουν Με συριγμούς εκλάμψεις Και συμφωνα δικοτυλήδονα [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΡΡΙΚΑ
Αυτή τη φορά ο Μάριος Μιχαηλίδης επιλέγει τη μικρή φόρμα για να εκφράσει με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, σωρευμένες σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς. Οι Δεκαοκτώ αφηγηματικές γραφές είναι μια επιλογή από κείμενα που προέκυψαν τα τελευταία 10 χρόνια. Από αυτά, άλλα αφορμώνται από πραγματικά περιστατικά που τροφοδότησαν και κινητοποίησαν τη δημιουργική έμπνευση του συγγραφέα, ενώ άλλα έχουν ως πηγή μαρτυρίες και γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας. Από τη συλλογή δεν λείπουν οι μυθοπλασίες που ξαφνιάζουν ευχάριστα για την πρωτοτυπία τ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΠΕΙΛΗ
Δύο ομόκεντρα αφηγήματα συνθέτουν το σπονδυλωτό μυθιστόρημα "Η απειλή". Κοινό σημείο αναφοράς η πόλη, μια οποιαδήποτε πόλη ή χώρα, που βιώνει τον έσχατο κίνδυνο καταστροφής και αφανισμού. Στο πρώτο, η απειλή αισθητικοποιείται με διαδοχικές -κατόπιν άνωθεν εντολής- επεκτάσεις ενός νεκροταφείου που φτάνει στα πρόθυρα των οικισμών, σταδιακά διεισδύει στην πόλη, αφανίζει άλση, κατατρώει κτήρια, σπίτια, αυλές. Τίποτε δε φαίνεται ικανό να ανακόψει το θάνατο που καλπάζει και νεκρώνει τα πάντα. Στο δεύτερο αφήγημα, κυριολεκτικά υποχθόνιες δυνάμεις...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΕΦΡΑ ΟΝΕΙΡΩΝ
Κι όταν χτυπήσεις την πόρτα Μην ξεχάσεις να έχεις μαζί σου Πολλά αντίγραφα εκείνης Της νύχτας Γιατί κάτι σκέφτηκα Στο νέο μου βιβλίο θέλω Να χαράξω Αυθεντικές συντεταγμένες Μιας έσχατης ελεγείας Έτσι για να δαιμονίσω Τις σελίδες μου Με την αυταπάτη Ενός ατελεύτητου ρόγχου Που εσύ επέμενες Να τον αποκαλείς έρωτα [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ
"Ξαπλωμένος όπως ήταν στο σιδερένιο κρεβάτι, είχε το βλέμμα του διαρκώς καρφωμένο στο λυγισμένο του γόνατο. Η αχνή λωρίδα του φεγγαριού έμοιαζε ζωντανή, καθώς, μπαίνοντας από το φεγγίτη, γλιστρούσε αργά, πολύ αργά, προς τον μηρό. Του πέρασε η ιδέα πως το φως μπορεί να ήταν λεπίδα κι αυτό τον έκανε προς στιγμή ν' ανατριχιάσει και ασυναίσθητα να φέρει τις δυο του παλάμες στο πρόσωπο. "Λεπίδα η ματιά σου και με σφαγιάζει υπέροχα". Η μορφή της είχε σφηνωθεί στο μυαλό του... Της μιλούσε με αυτοσχέδιους στίχους. Κάθε φορά που την κοιτούσε στα μά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΑΝ ΑΛΛΟΘΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Ο ΟΣΤΕΟΦΥΛΑΞ
(. . .) Έφερε μπροστά του την εικόνα των μεταλλικών κιβωτίων. Οι ένοικοί των ούτε αγωνιούν ούτε ασφυκτιούν. Οι πλεκτάνες, ο δόλος, ο φθόνος και οι μυστικές υπηρεσίες δεν τους αγγίζουν. Είδε τις καταπακτές που διαπερνούν τα απανωτά οστεοφυλάκια και φτάνουν μέχρι τον ρογχώδη και παφλάζοντα ποταμό στον οποίο ταξιδεύουν οι ψυχές και καταδύονται «μέχρις Άδου ταμείον». Εκεί, στον έβδομο ουρανό. Υπογείως. Η κατάδυσή του σταμάτησε και αισθάνθηκε το σώμα του όρθιο, μπροστά σε μια μεγάλη και βαριά ξύλινη πόρτα. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛ...
Διαβάστε περισσότερα...