ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΩΣΤΟΥΛΑ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ (ΣΧΟΛΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ)
Το «Χρονικό των τριών ημερών» γράφτηκε όσο γινόταν πιο «πιστά» και αληθινά από έναν ευαίσθητο και ευάλωτο «θεατή» που προσπάθησε να συνδυάσει την προσωπική οδυνηρή εντύπωση από τα γεγονότα με την αντικειμενικότητα της αλήθειας σ’ αυτά τα ίδια τα γεγονότα. (. . .) «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλάει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Εμείς οι ελεύθεροι Έλληνες φοιτητές, που για τρίτη σήμερα μέρα εξακολουθούμε τον αγώνα μας δηλώνουμε ότι είμαστε άοπλοι. Βρισκόμαστε άοπλοι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΡΗΜΙΕΣ

Η ΜΠΕΜΠΑ, ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ
(. . .) Τις νύχτες ακούγεται μια παράξενη μουσική και τότε είναι "η ώρα του λύκου" που λένε γιατί βγαίνουν οι γυναίκες που παλιά ήταν άντρες και σεργιανάνε στους άδειους δρόμους και ένα κλάμα γοερό τις ακολουθεί και λένε πολλά για τη ζωή τους την καινούρια και την άγνωστη. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΗΔΗΜΑ

Η ΕΡΗΜΙΑ ΛΕΓΟΤΑΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
«Πάρε με μαζί σου». Είναι μια φράση εύκολη. Λέγεται. Συχνά τη χρησιμοποιούν οι εραστές, όταν δεν μπορεί πια να γίνει κάτι τέτοιο. Όταν χωρίζουν σ' ένα σταθμό. «Πάρε με μαζί σου». Και τα εισιτήρια δεν είναι δύο. Είναι ένα. Μοναχικό το ταξίδι. Μοναχική και η φράση. «Πάρε με μαζί σου». Δεν έχει κανένα νόημα. Δεν λέει τίποτα. Δεν είναι καν μια φράση για ν' ακούγεται. Λέγεται εύκολα, βέβαια. Και σου την είπα πολλές φορές. Τόσο που τη συνήθισες. Τη συνήθισα. Τη συνηθίσαμε σαν κάτι κοινό, τετριμμένο και εύκολο... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΗΤΑΝ ΚΛΕΙΣΤΟ
Ο Χώρος θα μπορούσε να είναι μόνο το λούνα πάρκ - αν τα άτομα ήταν δεδομένα και υπαρκτά. Εδώ όμως η ταυτότητα τους τα "συστήνει" με ένα Χ ή και με τη σχέση του ενός για τα άλλα δύο ή τρία ή μηδέν πρόσωπα. Ωστόσο το λούνα πάρκ υπάρχει και σαν χώρος και σαν καθρέφτης για πολλά είδωλα έγχρωμα , κάτι που παραλείπεται όσες φορές αυτοπαρουσιάζεται π.χ. ο ΑΝΤΡΑΣ και χάνεται η γυναίκα μέσα στην ομίχλη των πολλών παθών. Δεν υπάρχει ιστορία ούτε δάκρυα για τα τρία κύρια πρόσωπα του υπαρκτού Χώρου λούνα πάρκ με τη σήμανση του λούνα πάρκ .Το Πάθος περ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟΣ

ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΧΟΡΕΥΕ
Ο Άντρας, χωρίς όνομα πάντα, ζώο αρχέγονο, χορεύει και έτσι μόνο ζει και κάνει έρωτα στη μικρή πλατεία, στο μεγάλο Κόσμο, ο ίδιος που έζησε το μεγάλο Πάθος μέχρι το θάνατο στο «Παλαιοπωλείο στην Τσιμισκή», στο «Ζαάρ 19» το χρυσάφι και το αίμα, στη «Διαδρομή 35 και κάτι» τη δολοφονία, αυτό το αιώνιο αρσενικό πατάει βαριά στη γη και γίνεται το χώμα αέρας και μουσική και τον πηγαινοφέρνει. Πλάι του, απέναντι, μέσα στα σκέλια του και τόσο πολύ μακριά του η Γυναίκα, μιλάει άλλη γλώσσα και τον λατρεύει Θεό και Άνθρωπο μαζί, σάρκα και αίμα από το...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΩΝΙΑ ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΚΑΙ ΓΟΥΝΑΡΗ

ΗΛΙΟΦΑΝΕΙΑ 288 ΩΡΕΣ
Το κελί είχε αριθμό εφτά. Χωρούσε εφτά βήματα ίσα-ίσα. Μικρά βήματα, πάνω-κάτω. Στενόμακρο το κελί. Σαν κουτί. Χτισμένο το παράθυρο. Απ' έξω οι φωνές. Εκείνος ζητούσε να του πούνε ημέρα και ώρα. Δεν τον ένοιαζε ο μήνας. Ο χρόνος. Ο καιρός πώς ήταν. Αν έβρεχε. Αν είχε ήλιο. Δεν τον ένοιαζε. Ημέρα και ώρα. Στενό κελί από πέτρα. Στους τοίχους σκουλήκια, υγρά, μεγάλα, πρησμένα από την υγρασία που πρασίνιζε πηχτή, δύο δάχτυλα, στον παλιό, ανύπαρκτο πια, ασβέστη. Έξω στο διάδρομο ποντίκια τεράστια κι άμα άνοιγες την πόρτα έμπαιναν και σεργιάνιζα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΝΑ ΦΤΥΝΕΙΣ ΑΙΜΑ, ΝΑ ΛΕΣ ΕΦΑΓΑ ΒΥΣΣΙΝΟ

ΖΑΑΡ 19

ΕΞΙ ΡΟΛΟΙ ΓΙΑ ΣΟΛΙΣΤΕΣ
ΓΥΝΑΙΚΑ: Αυτές οι πελώριες άδειες Κυριακές, είναι ο μόνος τρόπος για να σε κρατάω μαζί μου. Εσύ βέβαια δεν έρχεσαι ποτέ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή μας. Είπα "μας" το πρόσεξες; Σα να είχαμε ζήσει μαζί κάποτε και σα να συνεχίζεται αυτή η ζωή. Ένας κάποιος τρόπος ζωής, δικής μας. Φυσικά, δεν έγινε ποτέ έτσι, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν μοιραστήκαμε ποτέ τίποτα. Ας πούμε, μια ώρα μεσημεριανή σ' ένα καφενείο από κείνα που μαζεύονται οι άνθρωποι για να μιλήσουν, να πούνε κάτι, να επικοινωνήσ...
Διαβάστε περισσότερα...

THE OLD CURIOSITY SHOP
A story of the passion between a man of fifty "plus" and a girl of nineteen, a seemingly not unusual situation were it not for the fact that everything that takes place between the two "protagonists" is constantly and faithfully recorded by someone: the mature "grey" woman who is the man's past and who chronicles the lovers' passion with adoration and respect. The place is Salonica, the Old Curiosity Shop, Africa and the prevailing element is Passion, destructive, merciless, rapacious, without inhibitions and "objections" until the End. Th...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΙΑΔΡΟΜΗ 35 ΚΑΙ ΚΑΤΙ
"Η ιστορία είχε αρχή, μέση, τέλος, όπως θα το ήθελε και κείνη ίσως να έχει γίνει, ή και τα δύο, αλλά το μίσος πελώριο φίδι τους τύλιξε και πρώτη φορά κοιτάχτηκαν από τόσο κοντά γυμνοί. "Δεν καταλαβαίνω" η φωνή του ενοχλημένη και έδειξε άξαφνο ενδιαφέρον για τις εγκαταστάσεις στο εργοστάσιο "κοκκινόχωμα; Άργιλος; Δεν έχω ξαναδεί αυτό το υλικό! Μοιάζει με αστερίτη, είναι;" "Κοίταξε με, είμαι εγώ, δεν είναι εκείνη, το σπέρμα σου βαθιά μέσα μου σαπίζει, μη φεύγεις, τα σώματα μας στα χαλίκια χαράκτηκαν άτσαλα, μη μ' αφήνεις, θα το κρατήσω το σπ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ
Σ' αυτά τα τραγούδια, έγραψαν μουσική, στην αρχή, ο Γιάννης Σπανός και, ύστερα, ο Ανακρέων Παπαγεωργίου, ο Θανάσης Μπιλιλής στην παράσταση της Θεσσαλονίκης και, τέλος, ο Φίλιππος Περιστέρης. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

ΚΑΜΠΑΡΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ