ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΗΡΩ

Το θαύμα στην εντατική
Η ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ Έξω τα δέντρα ανασταίνουν χώμα βαθιά οι ρίζες μεταβολίζουν ταξίνες από μακριά ακούγεται επίμονης μηχανής γουργούρισμα η λεωφόρος και το τραμ μιας επαναλητπικής γαλήνης Πίσω βαθιά στον ιππόκαμπο λουφάζουν πρωινές οι φωνές των παιδιών τα σφυρίγματα τα ξεφωνητά [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΕΜΟΥ

ΜΗ ΜΕ ΨΑΧΝΕΤΕ ΕΔΩ

ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Παραλλάσσοντας το Πως και γιατί διαβάζουμε, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε Πως και γιατί γράφουμε; Είναι ασθένεια το γράψιμο; Φάρμακο ή φαρμάκι; Τρόπος εσωτερικής έκφρασης και αυτογνωσίας ή μέσο κοινωνικής αναγνώρισης και προβολής; Ένας νέος ποιητής γίνεται αντικείμενο θαυμασμού από έναν παλιότερο, ένας πετυχημένος συγγραφέας προσπαθεί να επιβιώσει στην περίοδο της Κρίσης, ένας παθολογικός ψεύτης προσπαθεί να διαχειριστεί τα πολλά προσωπεία του με το γράψιμο, μια φιλόδοξη πεζογράφος πουλάει την ψυχή της στον δαίμονα του τυπογραφείου για ν' ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ: Ο ΓΡΙΦΟΣ
"Την έβλεπε τώρα να πλέκει και να ξεπλέκει στο φεγγαρόφωτο κάτι μαλλιά κουρέλια, κι ύστερα ανέβηκε στο στηθαίο πεζούλι κι άρχισε να μουρμουρίζει ακατάληπτα αφαιρώντας κάθε λίγο κι από ένα ρούχο. Το θολό φως των λαμπτήρων της οδού Εστίας έγραφε βαθιές σκιές στο ζαρωμένο δέρμα, το βασανισμένο σώμα της έγερνε κάθε τόσο επικίνδυνα προς το κενό. Ο δρόμος ήταν έρημος. Αν σκοτωθεί θα είμαι η μόνη που θα την έχω δει, αναλογίστηκε η Αντέλα κι έκλεισε ως πάνω το ρολό. Ξάπλωσε μούσκεμα στον ιδρώτα..." Είκοσι διηγήματα με κοινό παρανομαστή τις οικογεν...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΥΛΑ
Περνούν οι μέρες βιαστικές έξαλλα τρέχουν κατοστάρια τροπαιούχες της φθοράς Τρέχω κι εγώ ξοπίσω τους τι να προλάβω Βουή σηκώνουν κουρνιαχτό μου ασπρίζουνε τα μάτια Μήπως καλύτερα ακίνητη τον Χρόνο να προσμένω; [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΣΦΑΛΗΣ ΠΟΛΗ
Τι κάνει μια πόλη "ασφαλή" για τους κατοίκους της; Τι άλλο από τα δίκτυα: τα δίκτυα των θεσμών, τα δίκτυα των συγγενικών προσώπων... Τα "δίκτυα-δίχτυα" που εγγυώνται σε όλους εμάς τους ανασφαλείς ότι η οδύνη, αυτή που προκαλούμε στον εαυτό μας και στους άλλους, παραμένει ο πιο σίγουρος τρόπος για να εξακολουθούμε να νομίζουμε πως "υπάρχουμε". Επειδή ο δρόμος προς την προσωπική αλήθεια και ελευθερία προϋποθέτει το βίωμα της καταγωγικής μας ανασφάλειας και της συμφιλίωσης μαζί της. Την πρώτιστη προϋπόθεση για μια αυθεντική δικτύωση με τον ά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΜΕΛΕΤΑ ΜΕ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ
Το νεαρό κορίτσι που βιώνει έναν συμβολικό ακρωτηριασμό, μια επίδοξη μητέρα που δεν ήξερε να παίξει με τις κούκλες της, μια μεσόκοπη που χάνει σταδιακά την όρασή της γιατί κάποτε αρνήθηκε να δει. Πρόσωπα και ρόλοι που τα όριά τους μπλέκονται δημιουργώντας κατοπτρικές αντανακλάσεις. Εφιαλτικοί λαβύρινθοι σχέσεων που μέσα τους οι ήρωες ανακαλύπτουν το ασύμπτωτο της ηλικιακής με την ουσιαστική ενηλικίωση. Ο φόνος δεν είναι πάντοτε πραγματικός. Πόσο ανθεκτικά είναι τα υλικά των παραμυθιών; Ποιος ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και ποιος μας...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΑΝ ΣΕ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
Μια παιδική ανάμνηση, στις παρυφές του ονείρου, ανοίγει την αυλαία του βιβλίου η ίδια ανάμνηση, παραλλαγμένη αλλά συνεχίζοντας την ίδια γειτνίαση με το όνειρο, την κλείνει. Στο μεσοδιάστημα η ηρωίδα (ή, μήπως, οι ηρωίδες;) έχει ταξιδέψει, έχει ερωτευτεί, έχει δημιουργήσει. Ωστόσο, στην Αθήνα ή στη Χάγη, στο ταξίδι με το τρένο ή ακούγοντας την ιστορία της Μικρασιάτισσας γιαγιάς, το ταξίδι της Άρτεμης (ή, μήπως, της Χάρης) είναι πρωτίστως τάξεως ψυχικής. Είτε περιδιαβαίνει στα σοκάκια της Χάγης είτε σ’ εκείνα των Εξαρχείων, αυτό που δεσπόζε...
Διαβάστε περισσότερα...