ΤΑΡΝΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ο ΗΛΙΟΣ ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ
Ήταν απόγευμα. Η μάνα του καθόταν κι έγνεθε - ήθελε να φτιάξει μια μπελερίνα. Ερχόταν χειμώνας. Τα έλατα είχαν πολλά κουκουνάρια. Αυτό σήμαινε βαρυχειμωνιά. Έπρεπε να ντύνεται καλά, όλη μέρα στα πρόβατα, όλη μέρα έξω. Εκεί κοντά της, καταγής καθόταν κι έπαιζε το μωρό. Μα αυτό μπουσούλισε, μπουσούλισε, βρήκε την πόρτα ανοιχτή και βγήκε έξω απ’ την αυλή χωρίς να το πάρει είδηση. Μπουσούλισε ακόμα λίγο και έφτασε κοντά σ’ ένα έλατο. Μικρό ήταν, δυο-τριών χρονών. Είχε λεπτό κορμό και τα κλαδιά του ανοίγονταν ψηλά, λεπτούλια κι αδύνατα. Ακούμπη...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΑΚΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Τι γυρεύει μέρα μεσημέρι ένα καλικαντζαράκι πάνω στη γη; Τι σκαρώνει τις νύχτες, συντροφιά με το φεγγάρι στην παραλία, και γιατί ανησυχούν οι δικοί του; Θέλει να ταλαιπωρήσει τους ανθρώπους ή να τους δώσει χαρά; Δεν θα σας το πω. Ένα μόνο θα σας πω, πρόκειται για ένα παράξενο, πολύ παράξενο καλικαντζαράκι. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΕΙΧΑΝ ΠΑΝΤΑ ΧΡΩΜΑ ΚΟΚΚΙΝΟ
Έλβις, Τζούλης, Φάντη, Σημέλα... Παιδικές υπάρξεις που αναζήτησαν ένα καλύτερο αύριο μακριά από τον τόπο τους. Παιδιά που ζήλεψαν ένα ζαχαρωτό, που η ζωή ήταν σκληρή μαζί τους, που έζησαν με τις αναμνήσεις τους τις τόσο σύντομες, που συνάντησαν... στο δρόμο όσα δεν ταίριαζαν στην ηλικία τους. Μέσα στις ζωγραφιές του ο Έλβις μπόρεσε να εκφράσει αυτά που δεν είπε, αυτά που έκρυβε μέσα του, τιμήθηκε και «πήρε βραβείο», όμως ποτέ δεν ξέχασε την πατρίδα του, το δικό του σπίτι, τους χαμένους γονείς του. Εκεί στο δρόμο, όταν το «φανάρι άναβε κόκκ...
Διαβάστε περισσότερα...