ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ ΠΑΝΟΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Μια αφήγηση συνεχής, με σύντομες, κοφτές «ανάσες» είναι η μέγιστη προσφορά της λογοτεχνίας στη συνείδηση των πολιτών, όπου ο συγγραφέας είναι στη σκιά, τα γεγονότα κρίνονται μεν, αλλά περισσότερο συμφωνούνται και κανένας, μήτε αναγνώστης μήτε θεατής, δεν έχει διάθεση να αναλύσει υπό γενικότητα. Ο συγγραφέας που επινόησε την παρούσα αφήγηση, παρότι ασχολείται με το συγκεκριμένο είδος επί αρκετές δεκαετίες, απουσιάζει επίτηδες από το θαύμα και την αθλιότητα της διαδρομής - και νομίζω πως συμμετείχε σε αμφότερα με απλοχεριά. Γι' αυτό και ο υπ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΗΧΟΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑ
Σε αλλά μέρη οι άνθρωποι ονειρεύονται να γίνουν μεγαλύτεροι, να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι, να παντρευτούν την Κλωντέτ, να σκοτώσουν τον αντεραστή, να διπλασιάσουν την παραγωγή, να πάει η γιαγιά στο γηροκομείο, να θεραπεύσουν τη γρίπη και να τους κοιτάζουνε από τα ανθισμένα παράθυρα υστερικές Ναπολιτάνες θεές. Αλλά εμένα δε με νοιάζουνε αυτά τώρα που ο Άγρας βαδίζει προς τα βόρεια της Νάουσας για να ανταμώσει τον Ζλατάν. Εμένα με νοιάζουνε οι Ιταλοί μετανάστες προς Αμερική έξω από το λιμάνι της Νάπολης τώρα που λάμπουν τα νερά στον κα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΙ ΕΦΥΛΑΓΕΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΑΜΑΙΔΡΑΚΩΝ;
Η Θεσσαλονίκη υπήρξε θεά των λογισμών μου, ατεχνώς στον βαθμό που ένας Κέλτης θα αναγνώριζε την Άρτεμη. Υπήρξε η μόνη αυτονόητη πόλη της βιοτής και αν η ομορφιά της σκεπάστηκε αργότερα από την Κωνσταντινούπολη, την Ραγούζα και το Αρδαμέρι, αυτό είναι προσωπικό ατόπημα. Πριν δώδεκα χρόνια με κάλεσαν να παρουσιάσω τα μνημεία της πόλης από το ραδιόφωνο. Βρήκα αυτόν τον τρόπο, που θα ανακαλύψετε στις σελίδες του Χαμαιδράκοντα. Το βιβλίο γνώρισε σταλία σε πέντε εκδότες, έγινε φοιτητικό θέμα και επιφυλλίδα σε εφημερίδες, αλλά θα ορκιζόμουνα πως ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΕΞΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
Θα περιηγηθούμε στην κοινωνία των επαγγελμάτων που χάνονται, που σβήνουν, που διατηρούνται, χάρη στο πείσμα και στην ιδιαίτερη ματιά που έχουν για τη ζωή μερικοί εκλεκτοί τεχνίτες. Θα παρακολουθήσουμε την τέχνη και τις τεχνικές τους, τη φωλιά απ' όπου γεννάνε τις ιδέες τους, το περιβάλλον που ταυτίζεται με την περιπέτεια της ζωής τους, την ακτινοβολία και το ξάφνιασμα που δημιουργεί στον αμύητο ο συνδυασμός της δημιουργικής χειρωναξίας με τη σταθερότητα ενός επίμονου φρονήματος. Από αυτήν την εγκάρδια περιήγηση, ελπίζουμε να απομείνει, ακρ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΠΕΤΕΙΟΙ
(. . .) Οι ''Επέτειοι'' ξεκίνησαν το βίο τους. Κράτησαν δυόμισι χρόνια, κάπου 120 εβδομάδες, πάνω από επτακόσια τεμάχια. Στον υπολογιστή μου διασώθηκαν τα περισσότερα, που ευθύς εκδίδω. Οι ''Επέτειοι'' παρουσιάζονται κατά χρονολογική σειρά, αλλά δε γράφτηκαν έτσι. Παρουσιάστηκαν αναμίξ, υποκύπτοντας συχνά στην επικαιρότητα. Η όποια ομαδοποίησή τους ακολουθούσε τα τρέχοντα. Κάποιος ανασχηματισμός, μερικές τηλεοπτικές πομφόλυγες αλλά και οι βομβαρδισμοί στη Σερβία ήταν κίνητρα παραγωγής. (. . .) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ
«Τριανταεφτά χρόνια μετά το πρώτο ποίημα που έγραψα, στις 24 Μαρτίου 1962, η θεά της ποίησης με εγκατέλειψε. (...) Χάνοντας την ποίηση, αισθάνθηκα μεγάλο κενό, φρικτή ορφάνια αλλά σίγουρα δεν τρόμαξα μήτε μ' έπιασε νεκρόδειπνος διάθεση. (...) Υπήρξα ποιητής, όπως υπήρξα αρχιτέκτονας. Δεν είμαι πια. Ο ορός του λευκού χαρτιού, η αγωνία του πρώτου στίχου, ο ιδρώτας της τεχνικής, η ανάμνηση ή η μνημοσύνη ποιημάτων άλλων ποιητών, η συγκίνηση της πρώτης ανάγνωσης σ' ερωμένη ή σε φίλο, θα απασχολούν τους παλαιούς μου συναδέλφους. Έχω αποξενωθεί. ...
Διαβάστε περισσότερα...

THE SACRED CHILD
1339. A dark and difficult time. Romania is rent by disputes among warring royal houses striving for ascendancy. Knights errant, blood-thirsty nobles, scheming courtiers and mysterious travellers in the night play leading parts in a bloody game of supremacy. The monk Dimitris Spartinos, one of the last survivors of the partician Spartinos family, is forced to flee when a man of royal descent slays his brother and tries to murder him as well. As he and his retinue are trying to make their way to Constantinople, he encounters an enigmatic cr...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Είναι η Μακεδονική Γαία πριν απ' όλα μορφή στο είδος της μητέρας. Είναι κοίλη και μακρόθυμη, βαρεία και παράδοξη. Στον ήχο των αιώνων αντιδρά με υπόγειες φωνές. Όσο νοτίζεται με τα θαλασσινά κάτοπτρα, η φωνή της ορίζει ονόματα καθώς Βοττική, Πιερία, Ανθεμουσία, Ημαθία. Ενώ στα βουνά την άκουσαν να ψιθυρίζει: Πελαγονία, Τυμφαία, Δέρρις άκρα, Βρυγηίς, Βοττιαία, Ελίμεια, Εορδαία, Ορεστίς, η πάσα Μακεδονία. Ας γεωγραφήσουμε. Η εντύπωση που δίνουν οι χάρτες, μια βιαστική ματιά από ψηλά, η εναλλαγή των τόπων πάνω στο γκρίζο οφιοειδές των δρόμων...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Το Μουσείο Φωτογραφίας του Δήμου Καλαμαριάς "Χρήστος Καλεμκερής" πρωτοτυπεί και πάλι, ρίχνοντας άπλετο φως στα γεγονότα της Νεότερης Ιστορίας της Πόλης της Θεσσαλονίκης, χωρίς πολιτικές αγκυλώσεις. Είναι μία προσπάθεια να αποτυπωθεί η ιστορία με αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα αλήθειας για να γνωρίσουν και να αξιολογήσουν οι νεότερες γενιές τα τεκταινόμενα που σημάδεψαν την πόλη, και αποσιωπήθηκαν, σβήστηκαν... Πρόκειται για το φωτογραφικό υλικό που ήρθε στην κατοχή του Μουσείου Φωτογραφίας του Δήμου Καλαμαριάς, και συμπεριλαμβάνεται στην έκδοσ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΝΟΥΒΕΛΑ

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΤΕΖΙΡΕ
Ποίημα Κρίσιμη ώρα, έτσι δεν είναι; Αμάλγαμα όπως όλες οι αποφάσεις, τα αποφάγια, τα αποφόρια, η αποφορά. Ξεντύνομαι το δέρμα της ημέρας, φεύγει κι έρχεται το μεσημέρι, τα γρανάζια σκουριάζουν κι ένα λεπιδόπτερο σκίζει τα πλήχτρα στα δυό. Τίποτα δε δονείται σ' αυτόν το βρωμότοπο ο θάνατος είναι κοντά μα ξέρω καλά πώς δε θα 'ρθει. Φεύγοντας τίποτα δε λύθηκε με το φόβο στο αίμα ένα σκιάχτρο αισθάνομαι έμπνοο της τιποτένιας αυγής κατάσαρκο φώς. Άργησα. Της νύχτας το πορώδες έκζεμα μ' άφησε ακάλυπτο σ' ένα τιμόνι ενώ οι μέρες π...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΔΕΞΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ
Μια και δεν είχα ιδέα, μήτε απόκτησα ποτέ, από τον ψυχισμό των γυναικών, η μόνη γλώσσα που γνώριζα ήταν του χαμόγελου. Αν γελούσαν ή χαμογελούσαν, όλα ήταν καλά. Αν γκρίνιαζαν, ήταν άσχημα. Αν ούρλιαζαν, ήταν πολύ άσχημα. Αν έπαιρναν μαχαίρι και το κουνούσαν απειλητικά, ήταν πάρα πολύ άσχημα. Αν έκλαιγαν, ήταν θλιβερά. Το χειρότερο ήταν όταν δεν μιλούσαν, διότι αυτό εσήμαινε ότι η σκέψη τους πήγαινε στα τεράστια και δραστήρια γεννητικά όργανα των παλαιών ή υποψηφίων εραστών τους, στην ευγένειά τους, στην κιμπαροσύνη και στο μεγαλείο τους, ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΘΕΟΠΑΙΔΟ
Έχω δει μικρός μπουρίνια να πλαγιάζουν στάχυα απροστάτευτα. Έχω δει παιδιά να παίζουνε μέσα στη βροχή και να τσουλάνε αβοήθητα όλα μαζί σε ξαφνικό ρέμα που πλήθυναν τα νερά του. Έτσι βλέπω και ριγώ, ένα γύρο όλους μας τους αντιπάλους, και από το δάσος και από τη θάλασσα και από τη γαλέρα και από την άλλη γαλέρα και από τη βενετσιάνα, και αυτόν που κρατούσε κομμένο κεφάλι και αυτόν που κρατάει τα άντερά του και αυτόν που παλούκωνε αντίπαλο και αυτόν που έκλαιγε αγαπημένο σύντροφο, όλους, όλους τους βλέπω να στέκονται, να τραμπαλίζονται, να ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΡΟΚ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ
Ποιητής χωρίς ποίημα. Στρατηγός χωρίς στρατό, είμαι πλέον καταδικασμένος να τρέχω από το κοινό του πεζού λόγου, γνωρίζοντας την τεχνική, κυνικός και γαλήνιος. Κι όταν, παραθυρίζοντας στον υπολογιστή του κόσμου τα πεζογραφήματα, η γραμματοσειρά δείχνει στην οθόνη ότι απογειώνεται, ότι θρυμματίζεται, ότι αποκτά την ουσία για μαλλιά που συνεχίζουν να μεγαλώνουν μέσα στο φέρετρο ενός νεκρού, για έναν αντικατοπτρισμό στην έρημο, για μια υπεροψία και μέθη. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ