Βίος και Πολιτεία
Δημήτρης Βανέλλης: Η ζεστασιά του οικείου και το ρίγος του αγνώστου
Τα βιβλία και τα κόμικ σε σενάριο του Δημήτρη Βανέλλη: Το Γιουσούρι και άλλες φανταστικές ιστορίες, Παράρλαμα, Ο τυμπανιστής και οι φίλοι του, Το καλοκαίρι μου έξω από το θόλο, Έξω από την γκρίζα χώρα, Ασμόλ, Η μουσική στο κεφάλι μου, Νυχτερίδες και κουμπαράχνες γλυκιά μου, Μέρες ύπνου εργασίας, Μέρες τυριών και μοναστηριών, Μέρες άγριου κέτερινγκ, Μέρες εκτελωνισμού.
Τώρα λοιπόν που το κέντρο της Αθήνας δεν είναι ακριβώς αυτό που ήταν, τώρα που κάθε στοιχειωδώς σκεπασμένος χώρος γίνεται καταφύγιο για άστεγους και όλο και περισσότερες μαύρες τρύπες χάσκουν εκεί που παλιότερα χάζευες βιτρίνες, ευτυχώς υπάρχουν κάποια σημεία που αντιστέκονται. Παραμένουν αυτά που ήταν πάντοτε και μας κάνουν να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα απολαμβάνουμε – και μόνο θα απολαμβάνουμε - και πάλι έναν περίπατο στο κέντρο.
Η Πολιτεία βέβαια παραμένει πάντοτε ένα απ’ αυτά. Κατεβαίνεις στο υπόγειο της λογοτεχνίας (συγνώμη ω Άλλα Τμήματα, αλλά εκεί κατέβαινα και κατεβαίνω συνήθως – εντάξει ανεβαίνω και στην Τέχνη, αλλά ας επιμείνουμε στις πιο παλιές μας συνήθειες), κατεβαίνεις λοιπόν στη λογοτεχνία και νοιώθεις τη ζεστασιά του οικείου και το ρίγος του άγνωστου μαζί. Η ζεστασιά προκύπτει από τις αγαπημένες συνήθειες που με τα χρόνια έγιναν μέρος μας. Το ξεφύλλισμα, οι ερωτήσεις, η συνάντηση με γνωστούς, το ψάξιμο. Το ρίγος πάλι έρχεται από όσα μυστηριώδη σε περιμένουν, που έφτασαν τώρα ή υπήρχαν πάντοτε αλλά εσύ δεν είχες ιδέα για το τι ακριβώς κρυβόταν σ’ εκείνο το ράφι που ποτέ δεν εξερεύνησες όπως του άρμοζε… Και εμπιστεύεσαι πάντα τους ανθρώπους της, που ξέρουν να σου πουν γι’ αυτό που ζητάς και να σου προτείνουν αυτό που αγνοούσες. Βλέπετε, ποτέ δεν ήμουν και πολύ φίλος των βιβλιοπωλείων blockbuster, με τα κάθε λογής ευπώλητα σε αστραφτερές βιτρίνες και όλα τα υπόλοιπα… ε, ίσως κατά λάθος να υπάρχουν κάπου κι απ’ αυτά…Θα συνεχίσω λοιπόν να κατεβαίνω στο θαυμαστό υπόγειο. Και τώρα, επειδή αποτελεί όαση στον ξερότοπο που μας περιβάλλει, και σε ένα (καλύτερο ελπίζω) μέλλον, επειδή, όπως και παλιά, έτσι θα μου αρέσει.
Δημήτρης Βανέλλης
(Φωτογραφία: Γιώργος Θωμόπουλος)