Ο Κώστας Περούλης έχει γράψει τη συλλογή διηγημάτων Αυτόματα

Το πρόβλημα με την Πολιτεία είναι ότι απενοχοποιεί τη βασική ενοχική αρχή του ψωνίζειν. Όταν μπαίνεις σε ένα μαγαζί γιατί θέλεις να ψωνίσεις ένα παντελόνι και τελικά φεύγεις με ακόμα τρία μπλουζάκια και ένα σορτς-μαγιό που δεν τα χρειάζεσαι, έρχεται κάποια στιγμή στο σπίτι η ώρα που θα ανοίξεις την ντουλάπα να τα βάλεις μέσα και θα βρεθείς αντιμέτωπος με το ότι έχεις άλλα δέκα μπλουζάκια και τρία σορτς. Αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ στη βιβλιοθήκη. Θα πει κανείς ότι δεν υπάρχουν βιβλία που δεν χρειάζεσαι. Ας κοιτάξει τότε τα αδιάβαστα βιβλία του στη βιβλιοθήκη του (για να μην πω και τα διαβασμένα). Όμως νιώθεις ωραία, όχι ένοχα. Και την επόμενη φορά που θα ξαναπάς στην Πολιτεία για ένα συγκεκριμένο βιβλίο, θα πάρεις πάλι άλλα πέντε, που ένα στο έδωσαν τα παιδιά ως το καλό, δύο έπεσε το μάτι σου και τα λιγουρεύτηκες, δύο έπεσε το μάτι σου στην έκπτωση 80%. Δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβεις να τα διαβάσεις όλα –δεν είχες διαβάσει ούτε τα προηγούμενα– και μια μέρα που θα περνάς πάλι απέξω, θα μπεις μέσα «να δεις λίγο», και θα γίνει το ίδιο, ξανά και ξανά. Αυτή όμως η παραβίαση της ενοχικής αρχής του ψωνίζειν, που είναι στην πραγματικότητα ύβρις, επιστρέφει σαν σμήνος από ερινύες μεταμορφωμένες σε σακούλες Πολιτείας. Γιατί ενώ τα ίχνη από όλα τα ενοχικά ψώνια χάνονται οριστικά μαζί με τις σακούλες τους, οι σακούλες Πολιτείας, άπειρες τον αριθμό, διαρκώς εμφανίζονται μπροστά σου. Τις καταχωνιάζεις παντού, στην κουζίνα, στο μπάνιο στο γραφείο, όμως αντί να μειώνονται πάντα πολλαπλασιάζονται. Το ανθρωπάκι πάνω τους που κάνει βουτιά σ’ αυτή τη θάλασσα από βιβλία είσαι εσύ που κάνεις βουτιά στη θάλασσα από σακούλες. Σ’ αυτό δεν φταίει απλά ότι πας στην Πολιτεία και σου δίνουν άλλες σακούλες στη λογοτεχνία, άλλες σακούλες στο ιστορικοφιλοσοφικό, άλλες σακούλες στα θεατρικά, και μπορεί να φτάσεις να έχεις τρεις σακούλες για πέντε βιβλία. Κυρίως φταίει που οι σακούλες της Πολιτείας δεν κάνουν για τίποτα άλλο. Είναι πολύ μικρές για τον κάδο σκουπιδιών. Πολύ μικρές για να κουβαλήσεις άλλα πράγματα, ρούχα ή τάπερ. Αφού βγάλεις από μέσα τα βιβλία, δεν τις χρησιμοποιείς για τίποτα –πράγμα που γενικά είναι προσβολή για το αστικό αίσθημα– και τις βρίσκεις συνεχώς μπροστά σου. Προσωπικά έχω καταλήξει στην εξής αυτοτιμωρία: δεν βγάζω πια τα βιβλία από τις σακούλες για να τα βάλω στη βιβλιοθήκη, παρά μόνο αν πρόκειται να τα διαβάσω – πράγμα αδύνατον όπως αναλύθηκε, συνεπώς ελπίζω ότι θα σταματήσω να μπαίνω και να αγοράζω. Και καθώς οι σακούλες Πολιτείας συσσωρεύονται γεμάτες η μία πάνω στην άλλη στο γραφείο μου και στις γύρω καρέκλες και ράφια, μαζί με την ενοχή του ψωνίζειν, νιώθω πως αυτό το κακόγουστο αστείο με την Πολιτεία πρέπει επιτέλους να σταματήσει.     

(Φωτογραφία: Γιώργος Θωμόπουλος)