Τα βιβλία του Σταμάτη Πολενάκη : Η ένδοξη πέτρα, Τα σκαλοπάτια της Οδησσού, Βερολίνο, Νοτρ Νταμ, Τα γαλάζια άλογα του Φραντς Μαρκ.
Ο Αλέξιος Μάινας έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Το ξυράφι του ΟΚΑΜ, Το περιεχόμενο του υπολοίπου.

Η Πολιτεία δεν είναι απλώς ένα βιβλιοπωλείο. Είναι ένας τόπος συνάντησης. Είμαστε αντιμέτωποι με μια θηριώδη κρίση που απειλεί να μας αφανίσει. Η εποχή μας γεννά τέρατα και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τα αντιμετωπίσουμε παρά μονάχα το θάρρος και η τρέλα του Δον Κιχώτη. Πρέπει να αντισταθούμε στους φοβερούς ανεμόμυλους που στη γλώσσα όλων των ποιητών ονομάζονται molinos del viento. Τα λέω όλα αυτά επειδή κάθε φορά που κατεβαίνω τα σκαλιά της Πολιτείας νιώθω πάντοτε ότι εδώ είναι ένας τόπος βιβλίων και σκέψης. Εδώ είμαστε προστατευμένοι και τίποτα κακό δε μπορεί να μας συμβεί. Πλησιάζω έναν από τους πάγκους, απλώνω το χέρι και ξεφυλλίζω απαλά, για μια ακόμα φορά στη ζωή μου, τον Ντοστογιέφσκι και τους αδελφοί Καραμάζοβ. << Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο>> Απέναντι ξανά ο Θερβάντες με τον φτωχό και ευγενικό Κιχώτη του, λίγο πιο πέρα ο Τσέχωφ, ο Ίψεν και τόσοι άλλοι. Τα βιβλία και η ανάγνωση είναι εκτός των άλλων και ένας τρόπος θεραπείας. Ίσως λοιπόν δεν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι αυτή η Πολιτεία των βιβλίων βρίσκεται στην οδό Ασκληπιού... Ελπίζω ότι θα συνεχίσει να υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμα. Τη χρειαζόμαστε.
      Σταμάτης Πολενάκης.

Μια αραβική παροιμία λέει ότι το βιβλίο είναι σαν κήπος που κουβαλάει κανείς στην τσέπη του. Ο Μπόρχες πάλι διαβεβαιώνει ότι ο Παράδεισος είναι τα ράφια με τα βιβλία. Και κάθε παράδεισος έχει τους πειρασμούς του. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά της Πολιτείας κοιτάζομαι αριστερά στον καθρέφτη. Είναι το σημείο που είμαι ακόμα πεπεισμένος ότι αυτή τη φορά δε θα το παρακάνω…

(Φωτογραφία: Γιώργος Θωμόπουλος)