(P/B) FUN HOME

Παρουσίαση

One of the most eagerly anticipated graphic memoirs of recent years, Fun Home is a darkly funny family tale, pitch-perfectly illustrated with Alison Bechdel's sweetly gothic drawings. Like Marjane Satrapi's Persepolis, it's a story exhilaratingly suited to graphic memoir form.
Meet Alison's father, a historic preservation expert and obsessive restorer of the family's Victorian home, a third-generation funeral home director, a high-school English teacher, an icily distant parent, and a closeted homosexual who, as it turns out, is involved with his male students and the family babysitter. Through narrative that is alternately heartbreaking and fiercely funny, we are drawn into a daughter's complex yearning for her father. And yet, apart from assigned stints dusting caskets at the family-owned 'fun home', as Alison and her brothers call it, the relationship achieves its most intimate expression through the shared code of books. When Alison comes out as homosexual herself in late adolescence, the denouement is swift, graphic, and redemptive. (From the publisher)

Το 1980 ο Μπρους Μπέχντελ, 44 ετών, σκοτώνεται από ένα φορτηγό την ώρα που περνά τον δρόμο, στη μικρή επαρχιακή πόλη του Μπιτς Κρικ. Πάνω από δύο δεκαετίες αργότερα, η κόρη του θα υποστηρίξει πως επρόκειτο για αυτοκτονία. "Οι συμπτώσεις παραείναι πολλές για να μη συγκλίνουν σε αυτήν την εκδοχή. Τέσσερις μήνες νωρίτερα του είχα πει πως είμαι λεσβία. Λίγο αργότερα η μητέρα μου θα του ζητούσε διαζύγιο -και θα αποκάλυπτε σε εμένα πως, σε όλη τη διάρκεια του γάμου τους, ο πατέρας μου είχε σχέσεις με νεαρά αγόρια. Και να 'ναι άραγε άλλη μια σύμπτωση πως, λίγο πριν σκοτωθεί, διάβαζε τον "Ευτυχισμένο Θάνατο" του Καμί;" Όμως για την Αλισον Μπέχντελ, ο θάνατος του πατέρα της ήταν μια καταστροφή που είχε αρχίσει να εκτυλίσσεται πολλά χρόνια πριν από εκείνο το μοιραίο πρωινό του '80. [...] Η λεπτομέρεια με την οποία η Αλισον ζωγραφίζει κάθε δωμάτιο του σπιτιού της, όλα τα έπιπλα και τα μικροαντικείμενα, το αναδεικνύουν σε χαρακτήρα του κόμικς. Διόλου τυχαίο -η βικτοριανή κατοικία των Μπέχντελ και η διακόσμησή της ήταν το μεγάλο πάθος του πατέρα της, το φανερό πάθος του. Οι επίχρυσες κορνίζες, το μαρμάρινο τζάκι, οι κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, οι διαφορετικές ταπετσαρίες -όλα υφίσταντο τον σχολαστικό έλεγχο, τις παρεμβάσεις και τις επιδιορθώσεις του Μπρους Μπέχντελ. Και έπρεπε να παραμένουν καθηλωμένα στη συγκεκριμένη θέση που είχε επιλέξει, για να υποστηρίζουν εκείνο το μουσείο που εξυπηρετούσε σαν σπίτι. Η κόρη του ήταν βέβαιη πως αγαπούσε τα έπιπλα περισσότερο από τα παιδιά του. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. "Καμιά φορά, όταν ήταν στις καλές του, νομίζω πως του άρεσε που είχε οικογένεια. Απολάμβανε τον αέρα αυθεντικότητας που προσδίδαμε στο έργο του. Κάτι σαν νεκρή φύση με παιδιά". Πώς τον θυμάται η κόρη του; Σαν έναν "αλχημιστή τού φαίνεσθαι, έναν μύστη της επιφάνειας". Και κάτω από ένα καρέ που απαθανατίζει την πενταμελή της οικογένεια στη διάρκεια της κυριακάτικης λειτουργίας, σημειώνει πως "Εμφανιζόταν, για παράδειγμα, ως ιδανικός σύζυγος και πατέρας. Αλλά ποιος ιδανικός σύζυγος και πατέρας θα έκανε σεξ με ανήλικα αγόρια;" (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 29/2/2008]