EXOTIC SUMMER (ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ)

Παρουσίαση

H Bουτιά
Παίζουν ρακέτες, πίνουν μπύρες, μαυρίζουν και φλερτάρουν. Σπάνια μπαίνουν στη θάλασσα για ένα ξέβγαλμα από την άμμο, για να δροσιστούν ή να ξεμεθύσουν. Πάνω σε τραπέζια ή κάτω από αυτά, μέσα σε εκκωφαντική μουσική που επιβάλλει σιωπή ή ουρλιαχτά, και διαρκή κίνηση. Στην νεολαιίστικη παραλία η διασκέδαση δεν σταματάει ποτέ.
Σε μια άλλη πιο ήσυχη, πηγαίνουν ηλικιωμένοι. Όταν φθάσουν, μπαίνουν κατευθείαν για μπάνιο. Αφού μουλιάσουν αρκετά, βγαίνουν, ντύνονται και φεύγουν.
Γι' αυτούς η παραλία είναι η απαραίτητη απόσταση που πρέπει να διασχίσουν μέχρι τη θάλασσα.
Σε μια βοτσαλωτή παραλία, τριγυρισμένη από βράχια με ένα μικρό μονοπάτι να την ενώνει με τον δρόμο, κολυμπάμε μόνο τρεις: εγώ, εκείνη κι εκείνος.
Δεν γνωρίζω τα ονόματά τους, δεν μιλάμε παρά μόνο από ανάγκη, όταν βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τότε, λέμε "καλημέρα". Εκείνη ξαπλώνει στη μέση της παραλίας. Φοράει μια φούξια καπελαδούρα. Κάθε φορά βάζει μισό μπουκάλι λάδι, έτσι που το δέρμα της γυαλίζει πιο πολύ από το μπλε-λαγκούν ολόσωμο μαγιό της. Εκείνος, στην δεξιά άκρη, ψηλός, τριχωτός και μυώδης. Φοράει ένα μαύρο μαγιό που είναι σαν να μη το φοράει, γιατί χάνεται μέσα στο μαυριδερό γεμάτο τρίχες σώμα του. Πρώτα σηκώνεται εκείνη -είναι μία ευγενική παραχώρηση μεταξύ κυρίων;- και μπαίνει στη θάλασσα. Κάθεται ακίνητη μέσα στο νερό ατενίζοντας τον ορίζοντα. Φοράει πάντα το καπέλο της. Ξαπλώνει απαστράπτουσα στην ψάθα της. Ύστερα, σηκώνεται ο ψηλός. Περπατάει γέρνοντας λίγο μπροστά και πέφτει με θόρυβο στο νερό. Κολυμπάει γρήγορα για δέκα λεπτά και μετά ξεκουράζεται ανάσκελα αφήνοντας έναν πίδακα νερού να βγαίνει από το στόμα του.
Χαμογελάω. Ξέρω ότι έχουν γυρίσει τα κεφάλια τους και ρίχνουν κλεφτές ματιές σε μένα. Είναι η σειρά μου. Ξαπλώνω στο νερό και σκέφτομαι. Για άλλους, το μπάνιο είναι ένα βάπτισμα. Βγαίνοντας, νιώθουν νέοι άνθρωποι αφήνοντας πίσω ένα κομμάτι του παλιού τους εαυτού. Οι ψυχολόγοι μιλάνε για επιστροφή στη μήτρα. Κοιτάζω κατευθείαν τον ήλιο, ένα λευκό φως με τυφλώνει.
Δεν ακούω πάρα μόνο παφλασμούς. Το αλάτι στο στόμα έχει νεκρώσει τους γευστικούς κάλυκες. Στο κορμί μου, η υγρή αίσθηση της απομόνωσης από τον κόσμο, σαν να είμαι μέσα σε ένα μπουκάλι όπου το μήνυμα είμαι εγώ ο ίδιος. Δεν νιώθω τίποτα. Ολική αναισθησία. Κι αυτό είναι ευτυχία και την ευτυχία την καταναλώνεις σε μικρές δόσεις μοιράζοντάς την με τους άλλους.
Κολυμπάω προς την ακτή. Οι "σύντροφοί" μου ανυπομονούν. (Κώστας Μασσέρας, από την έκδοση)

Swimming is baptism for some people; when they get out, they feel renewed, having left an old part of themselves behind.
Psychologists talk about going back to the womb.
I look directly at the sun and the white light blinds me.
I can only hear the splashing sound of water.
The salt in my mouth has deadened my taste buds.
I feel on my body a wet sense of isolation from the world, as if I were in a bottle where I am the message myself.
I am feeling nothing.
General insensitivity.
And this is happiness· and happiness you consume it in small portions sharing it with others. (Costas Masseras, from the publisher)