ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ: ΑΠΑΝΤΑ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ-ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ)

Παρουσίαση

Ολόκληρο το έργο του πολυβραβευμένου λογοτέχνη σε 2 πολυτελείς τόμους-κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη. (Από την έκδοση)

Σήμερα, περισσότερο ίσως από ποτέ, το έργο του Αντώνη Σαμαράκη επιμένει να εκφράζει την αγωνία του για τον άνθρωπο. Γι' αυτό και το έργο του θα αποτελεί πάντοτε ένα πολύτιμο λογοτεχνικό κόσμημα. Αντιγράφω το κείμενο μου από το Literature: Στηριγμένο σε έναν άξονα πανανθρώπινων αξιών το έργο του Αντώνη Σαμαράκη γίνεται, ιδιαίτερα στις μέρες μας, επίκαιρο και παραμένει διαχρονικό αφού όλα όσα ταλανίζουν τον άνθρωπο δεν άλλαξαν στον πέρασμα του χρόνου, απεναντίας παραμένουν το ίδιο βασανιστικά και επικίνδυνα και το φάσμα της πείνας, της εξαθλίωσης, του πολέμου, της απανθρωπιάς συνεχίζει να πλανάται κραταιό πάνω από την ανθρωπότητα.
Ο Σαμαράκης σε όλη τη διάρκεια της συγγραφικής του πορείας αλλά και της ζωής του μετατρέπεται σε μια καταγγελτική κραυγή που υψώνεται στο διηνεκές για να καταδηλώσει τα κακώς κείμενα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ξαναδιαβάζοντας στις μέρες μας το σύνολο του έργου του δεν γίνεται να μην αντιληφθεί ο σύγχρονος αναγνώστης την απαράλλακτη και απογοητευτική επικαιρότητα της κοινωνικής του διαμαρτυρίας. Και τον παραλογισμό της αταλάντευτης αδιαφορίας του ανθρώπου μπροστά στην τραγική πορεία της ανθρωπότητας που τον στοιχειώνει, επειδή ο μεγαλύτερος φόβος για τον Αντώνη Σαμαράκη είναι η κοινωνική απάθεια μπροστά στα προβλήματα. Η αδράνεια απέναντι στην εξαθλίωση, ο εφησυχασμός.
Ο Αντώνης Σαμαράκης πίστευε στην κοινωνική αποστολή της λογοτεχνίας, ήταν υπέρμαχος του ρόλου αυτού που ο λογοτέχνης πρέπει να ενσαρκώνει. [...] Η βαθύτερη ανησυχία του, αυτή που διατρανώνει σε κάθε του λόγο είναι η ανησυχία για την ελευθερία. Στο "Σήμα Κινδύνου" γράφει: "Εδώ ήταν το επίκεντρο της ανησυχίας μου: η ανησυχία για την ελευθερία. Γιατί οι λογής λογής φόβοι που κυριαρχούν στον κόσμο μας, και προπαντός οι δύο αυτοί βασικοί φόβοι, ο φόβος του πολέμου και ο φόβος της πείνας, τελικό αποτέλεσμα έχουν να προδίνουμε την ελευθερία, την ανάγκη για ελευθερία που μας είναι έμφυτη. Και σιγά-σιγά, θα 'ρθουν οι κατοπινές γενιές, που δε θα αισθάνονται τίποτα στη λέξη "ελευθερία. Γιατί θα νεκρωθεί το ένστικτο της ελευθερίας με τη διαρκή υποταγή στο φόβο του πολέμου και στο φόβο της πείνας. Θα νεκρωθεί η δίψα της ελευθερίας. Οι γενιές που θα έρθουν κάποτε δε θα έχουν το αισθητήριο της ελευθερίας. Αυτό θα είναι η υπέρτατη ποινή". [..] "Αλίμονο στον νέο των είκοσι χρόνων που δεν είναι επαναστάτης", έλεγε και καλούσε σε μια διαρκή διαμαρτυρία τους νέους ορμώμενος από τον φόβο για το επερχόμενο μέλλον του καθυποταγμένου ανθρώπου στην εξαθλίωση και τον ακραίο φόβο μπροστά στην παγκοσμιοποίηση της πείνας, του πολέμου, της συνειδησιακής ύπνωσης, του αφανισμού. Απεκδυόμενος όλες τις κοινωνικές συμβάσεις ο άνθρωπος μπορεί να κερδίσει ξανά τη χαμένη αυτοπεποίθηση της αθωότητας που υπαγορεύει η εντιμότητά των αισθήσεων. Επειδή για τον Αντώνη Σαμαράκη ο άνθρωπος παραμένει αθώος και καλός αλλά τραγικά συμπιεσμένος "όχι μόνο σε καθεστώτα ευθέως τυραννικά, φασιστικά, ολοκληρωτικά, αλλά και στις σύγχρονες δημοκρατίες πυγμής που ολοένα και περισσότερο ευδοκιμούν στον κόσμο μας. Πολύ συχνά η δημοκρατία είναι δημοκρατία με προσωπείο. Στο παρασκήνιο συνωμοτούν σκοτεινές δυνάμεις εξαπονδρισμού του ανθρώπου, αφανισμού της ελεύθερης αδέσμευτης προσωπικότητας, ευνουχισμού του δημιουργικού διαλόγου, εξόντωσης κάθε απροσκύνητης συνείδησης" .
Με κορυφαίο στη δική του συνείδηση τον ανθρωπισμό και την αστείρευτη προσφορά σε αυτόν ο Αντώνης Σαμαράκης έγινε η φωνή όλων των ανθρώπων με την ίδια ανησυχία. Και αν στις μέρες μας το έργο του παραμένει σπαρακτικά επίκαιρο είναι επειδή ανοίγοντας τις σελίδες των βιβλίων του ο σημερινός άνθρωπος βρίσκει τη δική του σκέψη, ακούει τη δική του φωνή. Νιώθει ότι υπάρχει ένας συγγραφέας που επιτέλους έχει λόγο να διατρανώσει απέναντι σε ό,τι υποβαθμίζει τη ζωή του. (Τέσυ Μπάιλα, από την παρουσίαση των εκδόσεων Ψυχογιός)

Περιεχόμενα

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ
ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
ΤΟ ΛΑΘΟΣ