Η ΛΕΣΧΗ ΦΟΝΩΝ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Για τους λάτρεις του είδους είναι ότι πρέπει. Ωραίο αστυνομικό, ιδανικό για ταινία ή σειρά, χωρίς ξεκοιλιάσματα και αιματηρές περιγραφές, με το χαρακτηριστικό βρετανικό χιούμορ ωστόσο. Το συγκαταλέγω στα διασκεδαστικά αστυνομικά, περνάει ευχάριστα η ώρα χωρίς να κάνει κοιλιά.

Πρόκειται για ένα υπερεκτιμημένο βιβλίο που τα μόνα θετικά του στοιχεία είναι τα μικρά κεφάλαια στα οποία χωρίζεται και ο τρόπος που υποβάλλουν τις ερωτήσεις οι υπερήλικες ήρωες, τον οποίο χαρακτηρίζει αφέλεια και αθωότητα. Η πλοκή εξελίσσεται πολύ αργά, είναι άνευρο, δεν υπάρχουν μεγάλες ανατροπές και σε πολλά σημεία καταντά κουραστικό. Δυστυχώς, πολύ κακό για το τίποτα!

Διασκεδαστικό. Έως εκεί. Οι λύσεις στα αδιέξοδα ειναι φθηνές και η ομολογία ακόμα φθηνότερη. Γραμμένο με τέτοιο τρόπο που κλείνει το μάτι σς μια κινηματογραφική παραγωγή. Για διακοπές είναι μια χαρά.

Σε έναν ολόκληρο οικισμό ευγηρίας στο Κεντ της Αγγλίας, το Κούπερς-Τσέις, οι εύποροι ένοικοι έχουν πολλές ομάδες δραστηριοτήτων. Μία απ' αυτές είναι κι η Λέσχη Φόνων, που συναντιέται κάθε Πέμπτη. Αναλαμβάνουν πραγματικές ανεξιχνίαστες υποθέσεις με φακέλους που τους προμηθεύει μια συνταξιούχος αστυνομικίνα, και προσπαθούν να τις διαλευκάνουν.
Κάποια στιγμή σκοτώνεται κάποιος από την κοινότητα κι απλώνεται μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό η εύρεση του δολοφόνου. Με αρχηγό μια δαιμόνια πρώην κατάσκοπο, που τους οργανώνει, πιάνουν φιλίες με ενεργά όργανα της τάξης και συμφωνούν μαζί τους να ανταλλάσσουν πληροφορίες, προκειμένου να βρεθεί ο ένοχος. Για την ακρίβεια είναι τρία τα εγκλήματα που αναζητούν δολοφόνο.
Μια πολλή ωραία οπτική της τρίτης ηλικίας, γραμμένη με άφθονο βρετανικό χιούμορ στα καλύτερά του. Εντάξει, παιδιά. Αν είναι έτσι τα γηροκομεία, πάω κι εγώ.
.
«Σε κάποια φάση η Ντόνα τον είχε ρωτήσει ποιός ήταν ο αγαπημένος του συγγραφέας. Αποδεκτή απάντηση, κατά τη γνώμη της, θα ήταν ο Χάρλαν Κόμπεν, ο Κερτ Βόνεγκατ, ή οποιαδήποτε γυναίκα συγγραφέας. Ο Γκρέγκορ είχε αποκριθεί με ύφος σοφού ότι "δεν πίστευε στα βιβλία" κι ότι "στη ζωή μαθαίνεις μόνο μέσω της εμπειρίας και της ευρύτητας πνεύματος". Όταν, εν συνεχεία, η Ντόνα έθιξε το ακανθώδες φιλοσοφικό ζήτημα του κατά πόσο μπορείς να διαθέτεις "ευρύτητα πνεύματος" ενώ "δεν πιστεύεις στα βιβλία", εκείνος απάντησε: "Βασικά, νομίζω ότι μόλις απέδειξες τον ισχυρισμό μου, Ντόνα", και ήπιε μια γουλιά νερό με τρόπο που υπονοούσε μεγάλα βάθη σοφίας».