ΛΙΓΗ ΖΩΗ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Ναι, το διάβασα. Ομολογώ πως υπέκυψα στις ενθουσιώδης κριτικές. Πατάει σε ένα δυνατό θέμα, το οποίο όμως πιστεύω πως δεν το χειρίστηκε με τη σοβαρότητα, την υπευθυνότητα και την ειλικρίνεια που του πρέπει. Το "τραβά από τα μαλλιά" λες και το μόνο που ζητά είναι να μας εντυπωσιάσει και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μας. Λυπάμαι, δεν το κατορθώνει. Μάλλον με θλίβει, θα έλεγα, όλη αυτήν η υπερφλύαρη υπερπροσπάθεια.

To πιο βαρετό βιβλιο που εχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ενα μυθ/μα πολλών σελίδων χωρις φαντασία , χωρις ενδιαφερουσα πλοκή.Καταλαβαίνεις οτι η συγραφέας είναι του "σωλήνα".Χρονια εχω να αφήσω βιβλίο στην μέση.Τραβηγμένο απο τα μαλλιά να συμπληρώσει 800 σελιδες.Ισως τόσες ήθελε ο εκδότης.Κρίμα στον χρονο που έχασα.

Συγκλονιστικο.Πολυ δυνατο και πολυ σκληρο.Δε σε αφηνει να το αφησεις!Υποθεση;Πως η ζωη μπορει να καθοριστει για σενα κι εσυ να πρεπει να προσπαθησεις να επιβιωσεις με ο,τι εχεις και με οσο χρονο σου εχει δοθει.
Απο τα καλυτερα και δυνατοτερα βιβλια που εχω διαβασει

Στο βιβλίο Λίγη Ζωή, η συγγραφέας θίγει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης. Βέβαια και άλλες μορφές βίας, λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική, σωματική... Αν και κάπου σε κουράζει η επανάληψη της μιζέριας και υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που δεν βοηθούν στην πλοκή, παρόλ' αυτά, δεν παύει να είναι ένα καλό βιβλίο. Επίσης η τόση έμφαση στον έρωτα δύο ανδρών δεν προσδίδει κάτι ιδιαίτερο, παρά προκαλεί αηδία. Θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο 600 σελίδων αντί των 900 και να είναι άριστο, γιατί η γραφή της ρέει.
Να μην περάσει άνθρωπος ό,τι πέρασε το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου, με εξαίρεση την αγάπη που δέχτηκε από κάποιους ανθρώπους.___Ελένη Ιωάννου

Είδα την πρόταση γι αυτό το βιβλίο σε κάποια διαδικτυακή ομάδα βιβλίων και από τα σχόλια που έγιναν ότι πρόκειται για σκληρό - κάποιοι το άφησαν στη μέση μεταξύ αυτών και ο βιβλιοπώλης μου - αλλά αριστούργημα, το πήρα. Ξεκίνησα να το διαβάζω ενώ βρισκόμουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση και σε ιδανικά όμορφο μέρος. Ομολογώ ότι στις πρώτες 150 ίσως και παραπάνω σελίδες δεν έβλεπα κάτι το συγκλονιστικό παρά μόνο αυτό που συμβαίνει με όλα τα μεγάλα βιβλία, το βρήκα φλύαρο, κάπως βαρετό και διάβαζα λίγες σελίδες καθημερινά.
Μετά ξεκίνησε η ιστορία, η κυρίως ιστορία ενός ανθρώπου που βασανίστηκε πολύ στη ζωή του, σε σημείο να αναρωτιέσαι, δεν γίνεται να συμβαίνουν όλα σε έναν άνθρωπο και οι σελίδες έτρεχαν χωρίς να το καταλαβαίνω λες και ήθελα να προσπεράσω το κακό που διάβαζα. Αναρωτιόμουν γιατί δεν το άφηνα μήπως άρχιζα να "συνηθίζω" την ασχήμια. Δεν έχω διαβάσει τίποτε πιο σκληρό, βάναυσο, ψυχοφθόρο, η αλήθεια είναι ότι περίμενα να ηρεμήσει η ψυχή μου στο τέλος και δεν έγινε γιατί οι περιγραφές του καλού δεν μπορούσαν να επισκιάσουν αυτές του κακού. Δεν θέλω να ξαναδιαβάσω κάτι παρόμοιο τουλάχιστον μέχρι να ξεχαστεί αυτό αλλά δεν θα πω και σε κάποιον να μην το διαβάσει. Σίγουρα πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν είναι για όλες τις ανοχές & αντοχές.