ΥΠΟΜΟΝΗ ΘΕΛΕΙ

Παρουσίαση

«Τον έναν χρόνο που ζήσαμε στην Αθήνα δεν τον θυμάμαι καλά, γιατί μού έδιναν πολλά φάρμακα και είναι όλα λίγο θολά..»
Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας κείμενο και εικόνα μοιάζουν να χτίζουν βαθμιαία την ιστορία ενός ανθρώπου που προοδευτικά χάνεται, καθώς το πλήθος των εσωτερικών συγκρούσεων, καθρέφτισμα αντίστοιχων κοινωνικών, δε βρίσκουν χώρο να ανοιχτούν και η διεργασία παγώνει: κοινωνικές νόρμες και επιθυμίες, ανάγκη για αυτονομία και ασφάλεια, επιταγές οικογενειακές και ανάγκες προσωπικές, απουσία και παρουσία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ιστορία που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι μόνο η ιστορία μιας γυναίκας. Είναι μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη δυνατότητα που έχουν να ανθίζουν ή να μαραζώνουν. Είναι μια ιστορία για την τρέλα της καθημερινής ζωής ή όπως έλεγε μια καλή φίλη: «συχνά αναρωτιέμαι αν εγώ είμαι παρανοϊκή ή ο κόσμος στον οποίο ζω». Και μόνο το ερώτημα μπορεί να ανοίξει έναν διάλογο που μας αφορά όλους και όλες μας. Πρόκειται για ένα ερώτημα προσωπικό, άρα και πολιτικό, είναι ένα ερώτημα που αφορά την ανάρρωση και τη χειραφέτηση, δηλαδή την ανάκτηση της δύναμης στον δρόμο για την αυτονομία, την απελευθέρωση από την καταπίεση που ασκείται. (Απόσπασμα από τον πρόλογο του ψυχιάτρου Λυκούργου Καρατζαφέρη)