ΣΕΛΙΔΕΣ ΠΟΥ ΨΙΘΥΡΙΖΟΥΝ

Παρουσίαση

Πάγοι των θαλασσών, όχθες των ποταμών, έρημοι των θινών, σμήνη πουλιών. Δένδρα που λογχίζουν τον ουρανό, άνθρωποι που στοχάζονται ακουμπησμένοι σε πέτρινα παγκάκια και κουπαστές πλοίων, βλέμματα γυναικών που αιχμαλωτίστηκαν σε βορινό ηλιοβασίλεμα, παιδιά που θολώνουν το τζάμι με το χνώτο της αθωότητας. Εικόνες ενός κόσμου που γεννιέται μέσα στο φως και ωριμάζει μέσα στην ομορφιά μιας στιγμής-αιωνιότητας.
Κάδρα μοναχικών ανθρώπων, κάδρα μοναδικών τοπίων. Κάδρα που ψιθυρίζουν τη σιωπή. Κάδρα που απαθανατίζουν, με καλαίσθητη ισορροπία και ανείπωτη μουσική, φευγαλέες στιγμές. Στιγμές που θα μπορούσαν να είναι η εμβληματική φωτογραφία ολόκληρης της ζωής κάθε ανθρώπινης φιγούρας που στέκεται ή περνάει μπροστά από τον φακό.
Ο Βασίλης Κολτούκης παγιδεύει με τον φακό του αυτές τις στιγμές αιωνιότητας, όπως η αράχνη παγιδεύει το έντομο στον ιστό της.
Κάθε φωτογραφία του είναι ένας ψίθυρος παγιδευμένος στον ιστό του χρόνου. Κάθε φωτογραφία του μοιάζει να είναι το κέντρο του κόσμου, όπως κάθε σημείο του χώρου είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Αντικρίζοντας τον μαυρόασπρο, αλλά εσωτερικά πύρινο κόσμο του ταξιδευτή - φωτογράφου Βασίλη Κολτούκη, ο νους μοιραία φεύγει στο "Ταξίδι" του Μπωντλέρ:
"Μα αληθινοί ταξιδευτές εκείνοι είναι που φεύγουν
μονάχα για να φύγουν -ελαφρές καρδιές
καθώς μπαλόνια, το μοιραίο τους ποτέ δεν τ' αποφεύγουν-
χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε "Εμπρός!"". [...] (Από την έκδοση)