CEZANNE

Παρουσίαση

Τροπικό προβηγκιανό καλοκαίρι του 1906, ζέστη ανυπόφορη, που αποδυναμώνει το μυαλό. Κάθε απόγευμα ένα αμάξι πηγαίνει να πάρει το γέρο Σεζάν για να τον πάει να ποτίσει το αλογάκι του στις όχθες του ποταμού Αρκ ή κοντά στο δρομάκι που οδηγεί στο Μονμπριάν. Ο δάσκαλος γράφει στον αφοσιωμένο του Εμίλ Μπερνάρ λόγια πικραμένα -«θα το είχα θελήσει κοντά μου, γιατί η μοναξιά πάντα βαραίνει λίγο»- και αναφέρεται σε πονοκεφάλους και σε «μια αναστάτωση τόσο μεγάλη», που οφείλεται -ποιος ξέρει- «στην τρομακτική ζέστη». Η πρώτη αναγγελία του φθινοπώρου είναι αρκετή για να επιτρέψει την ορμή της πίστης: «Προχωρώ πάντοτε τις μελέτες μου για τη φύση και μου φαίνεται ότι προοδεύω σιγά σιγά». Στις πλάτες του κουβαλά δεκαετίες δυσκολιών και παρεξηγήσεων: Το κοινό ερεθιζόταν με εκείνα τα γυμνά, γδαρμένα τοπία του, με τις τόσο ξεφτισμένες νεκρές φύσεις, με τις αναστατωμένες, χοντροκομμένες και αυστηρές μορφές, που δεν διέθεταν ούτε την ελάχιστη κομψότητα. Ο ίδιος ο ζωγράφος, το διάστημα από το 1895 έως το 1898, απέφυγε τις κακοτοπιές χάρη στις προτάσεις του εμπόρου Βολάρ. Όμως, μόνο στα πρώτα χρόνια του αιώνα ο Σεζάν, εξηνταπεντάχρονος πλέον, βλέπει να αναγνωρίζεται επίσημα και έπειτα από τόση προσμονή να γίνεται δεκτός στις συναντήσεις που καταχωρίζονται στο παρισινό ημερολόγιο των καλλιτεχνών. Αυτό ακριβώς γίνεται στο Σαλόν του Φθινοπώρου του 1905, όταν ο κριτικός του Ερμή της Γαλλίας, Σαρλ Μορίς παρατηρεί ότι ολόκληρη η εκδήλωση αποτελεί έναν εκπληκτικό «φόρο τιμής στον Σεζάν». Ωστόσο σύντομη περίοδος της αναγνώρισης τελειώνει γρήγορα. Στις 15 Οκτωβρίου του 1906 χτυπά το ζωγράφο μια ξαφνική καταιγίδα που ξεσπά ενώ ζωγραφίζει στην αγαπημένη του προβηγκιανή εξοχή. Ο καλλιτέχνης αρρωσταίνει και πεθαίνει οκτώ μέρες αργότερα. Λίγους μήνες μετά το θάνατό του του, το Σαλόν αναγνωρίζει στο πρόσωπο του δασκάλου από την Εξ τον πρωταγωνιστή της μοντέρνας ζωγραφικής. (Από την εισαγωγή της έκδοσης)