ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Παρουσίαση

Ο Νεοπλατωνισμός (και εν γένει ολόκληρη η Αρχαιοελληνική Φιλοσοφία) εδράζεται σε κάποιες κοινές ιδέες, οι οποίες διαφοροποιούνται ριζικά από τις αντιλήψεις της Βίβλου. Για τους Έλληνες ο Κόσμος είναι Αιώνιος· το "Εν" και τα "Πολλά" αποτελούνται, εν τέλει, από την ίδια Ουσία. Αντίθετα, για την Βίβλο ο Κόσμος είναι Δημιούργημα εκ μηδενός του Θεού, δηλ. δεν προέρχεται από την Θεία Ουσία, η οποία ούτως ή άλλως είναι Αμέριστη. Αυτό σημαίνει ότι ο Κόσμος ούτε αυτονόητος είναι, ούτε αναγκαίος.
Για τους Νεοπλατωνικούς η Ψυχή είναι Προαιώνια και Αθάνατη και το Υλικό Σώμα αποτελεί τον Τάφο της· γι' αυτό ο Θάνατος είναι ο Λυτρωτής της Ψυχής απ' τα δεσμά της Ύλης. Εξ ου και στην Αρχαιότητα τα Νεκροταφεία ονομάζονταν "Σήματα" (Σήμα = Φυλακή).
Αντίθετα για τους Χριστιανούς η Ψυχή είναι και αυτή Δημιούργημα του Θεού εκ μηδενός· και ο Άνθρωπος αποτελεί ψυχοσωματική ενότητα. Ως εκ τούτου ο Θάνατος αποτελεί τον έσχατο εχθρό του ανθρώπινου Προσώπου.
Παρ' όλες τις διαφορές, αυτές όμως ο Χριστιανισμός αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την Ελληνική Φιλοσοφία για να διατυπώσει το Τριαδικό και Χριστολογικό του Δόγμα (ΟΥΣΙΑ, ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ, ΦΥΣΙΣ κλπ.) μέσω του οποίου συμβίβασε τον αυστηρό Μονοθεϊσμό της Παλαιάς Διαθήκης, με την Θεότητα του Ιησού της Καινής Διαθήκης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)