Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974 (νέα έκδοση)

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Ένα κακό και στην καλύτερη ένα επιπόλαιο βιβλίο, υπερπλουστευμένης και ερασιτεχνικής ιστοριογραφίας.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Ιστορία έχει ξεπέσει σε χέρια -αμόρφωτων- δημοσιογράφων και ποιοι αντέχουν να διαβάσουν μία τέτοια Ιστορία, αν όχι οι δοκησίσοφοι, για να αντικαταστήσουν τις κουβέντες του καφενέ με κάτι πιο "ψαγμένο".

Όσο και να θέλουν κάποιοι να παρουσιάζουν το άσπρο - μαυρο βασισμένοι στις ιδεολήψίες τους, το βιβλίο του Ραφαηλίδη δεν είναι έργο αξιώσεων για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια! Δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία του συγγραφέα αλλά με κάποιες αρχές και κάποια πραγματικά περιστατικά! Οι αρχές είναι, πως ένα σοβαρό βιβλίο Ιστορίας πρέπει να αναφέρει στο τέλος, την χρησιμοποιούμενη από τον συγγραφέα, βιβλιογραφία (ο Ραφαηλίδης δεν το πράττει)και πως θα πρέπει να έχει μέσα στο κείμενο, επαρκείς παραπομπές σε πηγές, το οποίο ο συγγραφέας επίσης δεν το κάνει. Όποτε δε το θυμάται να αναφέρει κάποια πηγή, αυτοί είναι ομοιδεάτες του (Κέδρος, Βουρνάς κλπ), άρα εύρος πηγών μηδέν! Δεν είναι λοιπόν σοβαρό είδος τεκμηρίωσης αυτο και ειδικά από την στιγμή που ο Ραφαηλίδης προβαίνει σε συνεχείς αρνητικούς χαρακτηρισμούς σε διάφορα πρόσωπα (πως τεκμηριώνονται;). Από εκεί και πέρα, τα πραγματικά περιστατικά, είναι πως πολύ απλά ο Ραφαηλίδης κάνει λάθη σε παρουσιάσεις γεγονότων! Δεν αναφέρομαι στην οπτική περί των γεγονότων, αλλά σε αυτα καθεαυτά τα γεγονότα! Δεν είναι δυνατόν ένα βιβλίο Ιστορίας να μπερδεύει τον Γεώργιο Α με τον Κωνσταντίνο Β ως προς την σύγκρουση με τον Βενιζέλο. Δεν είναι δυνατόν να κάνει το παιδαριώδες λάθος για το τι είναι η Συντακτική Βουλή και τι η Αναθεωρητική (με αποτέλεσμα να δίνει λανθασμένες εντυπώσεις για το τι ήθελε ο Βενιζέλος). Δεν είναι δυνατόν να κάνει λάθη όπως το πότε έγινε η απόβαση στη Σμύρνη, ποια Βουλή ποιου έτους έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά κλπ κλπ. Αν λοιπόν ο αναγνώστης ενδιαφέρεται για σωστά τεκμηριωμένο νεοελληνική ιστορία, ας αναζητήσει τους αντίστοιχους τόμους από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, της Εκδοτικής Αθηνών, ή τις αντίστοιχες σειρές Ιστορίας του Σπύρου Μαρκεζίνη. Αν πάλι αυτά τα συγγράμματα φαίνονται σε κάποια άτομα ως "προπαγάνδα της άρχουσας τάξης", ας διαβάσουν τον αρίστερό, αλλά σοβαρό, Σόλωνα Γρηγοριάδη.

Ίσως το πιο ενδιαφέρον και πιο κοντά στην αλήθεια τοποθετούμενο πόνημα του μέγιστου Ραφαηλίδη (συναγωνίζεται με την μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού του ιδίου). Πρόκειται για μια ματιά στα ιστορικά γεγονότα του πολύπαθου τούτου τόπου με ειρωνική και ενίοτε αστεία αλλά και τραγική ματιά. Ο Ραφαηλίδης ποτέ δεν κρύφτηκε, ποτέ δεν έκρυψε τις πολιτικές του προτιμήσεις κι αυτό είναι ξεκάθαρο κι αποτυπώνεται στο βιβλίο του. Το στοιχείο αυτό καθιστά το έργο ακόμη πιο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι η άρχουσα τάξη μοιράζε και μοιράζει πονήματα ιστορικού χαρακτήρος με στοιχεία εθνικοφροσύνης και "πατριωτικού" κομπασμού. Δεν το συστήνω σε ανθρώπους που αρέσκονται σε σοβαροφανείς, ακαδημαικές ή μη αλλά πάντοτε κρυφίως προπαγανδιστικές ιστορικές μελέτες γεμάτες πολιτικά στερεότυπα και λεπτά (κι αδιόρατα) διατυπωμένους αφορισμούς.

Ένα αστείο βιβλιαράκι με αρκετά ενδιαφέροντα γεγονότα και λεπτομέρειες που δεν είναι γνωστές (πχ δεν είχα ιδέα από που προκύπτει το όνομα της πλατείας Κλαυθμόνος). Τα σχόλια του συγγραφέα ορισμένες φορές είναι εύστοχα.
Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί βιβλίο για να μάθει κανείς ιστορία. Δεν είναι ιστορικό βιβλίο. Το γεγονός ακριβώς ότι έχει τόσα σχόλια από τον συγγραφέα, αλλά και ότι δεν υπάρχει ίχνος αντικειμενικότητας(στα κεφάλαια του εμφυλίου παίρνει ξεκάθαρη θέση και ΟΧΙ δεν με απασχολεί ποια θέση παίρνει, το πρόβλημα έγκειται στο ότι την παίρνει) το καθαιρεί από τα ράφια των ιστορικών βιβλίων.

Εξαιρετικό. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης αφηγείται την ιστορία του Ελληνικού κράτους με τρομακτική ακρίβεια των γεγονότων. Αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία η οποία διδάσκεται στα σχολεία, το καθιστά ένα ιστορικό ντοκουμέντο μεγάλης σημασίας για νέους και μη. Με καυστικό όπως πάντα χιούμορ το οποίο κάνει την ανάγνωση ιδιαίτερα ευχάριστη, ο Ραφαηλίδης αφηγείται την ιστορία του τόπου, χωρίς να κρύβει την ιδεολογία του, ασκώντας κριτική και στο ΚΚΕ και τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.