ΑΟΡΙΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ

Παρουσίαση

"Τι ώρα είναι; Ο ήλιος ψηλά, φως στραφταλιστό, και το ρολόι μου επιμένει εφτάμισι, βράδυ της Αθήνας. Πετάμε σε ολοκάθαρο ουρανό, από κάτω ο ωκεανός στρωμένος βαμπάκι. Απολαμβάνω με τις αισθήσεις την ψευτιά του χρόνου, την αναξιόπιστη σύμβαση που είναι το ρολόι. Φύγαμε από την Αθήνα μεσημέρι, δώδεκα και τέταρτο. Δέκα ώρες η πτήση και θα 'μαστε απομεσήμερο, γύρω στις τρεις, στη Νέα Υόρκη.
Κατηφορίζουμε την ακτή από Καναδά προς Νέα Αγγλία. Η χαμηλή νέφωση απόμεινε διακριτικά σε απόσταση από τη στεριά, τώρα από κάτω μας λεπτοτεχνουργημένη δαντέλα ο διαμελισμός των ακτών. Παντού χιόνι ή, πιτσιλισμένα με λευκό, μαύρα δάση. Παγωμένη κι η θάλασσα ως κάποια απόσταση από τις ακτές. Άλλες οι φιοριτούρες στον διαμελισμό του πάγου, άλλο και το χρώμα τους ανάμεσα στο γαλάζιο του ωκεανού και στο αφράτο λευκό της ξηράς.
[...] Κοιτάξτε γύρω σας εδώ στην Αμερική: μόλις ο Έλληνας αποκτήσει χρήματα, θα φωνάξει αμερικάνο αρχιτέκτονα να του χτίσει "μοδέρνα" εκκλησιά και αμερικάνο ζωγράφο να τη ζωγραφίσει. Δεν έχει μάτια να δει, ποια θέση έχουν οι βυζαντινές και μεταβυζαντινές εικόνες στις μεγάλες γκαλερί και στα μουσεία της Αμερικής - εικόνες κλεμμένες ίσως από το χωριό του πατέρα του, για το οποίο ντρέπεται ο σημερινός Έλληνας. Ούτε υποψιάζεται, ποια θέση έχει η βυζαντινή μουσική στις μουσικές ακαδημίες του κόσμου σήμερα - θεωρεί υπέρτερο πολιτισμό το αρμόνιο και την τετραφωνία. Είναι τόσο βαθιά ποτισμένος από τον ραγιαδισμό της μειονεξίας απέναντι στους Δυτικούς, ώστε δεν καταλαβαίνει ποια υψηλή αρχιτεκτονική έσωζε ο εξαθλιωμένος Ελληνισμός της Τουρκοκρατίας, ποια ποίηση, ποια μουσική, ποιαν αρχοντιά αμφίεσης." (Από την έκδοση)