ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ

Παρουσίαση

Μάζεψα κάποιους μύθους της πολύπαθης χώρας μου, σαν παθιασμένος συλλέκτης. Ονόματα, θεσμούς και παμπάλαια έθιμα που αναφέρονται στην Ελληνική Γραμματεία. Υλικό που έβαλα μαζί με τα δικά μου, σε χίλιους τόσους στίχους, με λέξεις μόνο Ελληνικές. Αν βρεθούν συμβολικά μηνύματα, θα είναι όλα όσα ήθελα να φανερώσω ή να κρύψω.
Ψάχνοντας, γοητεύθηκα από έναν βασιλιά που στον κολοφώνα της δύναμής του, αγνοώντας τους κανόνες της ηθικής, αψήφησε τους νόμους των θεών και γι' αυτό τιμωρήθηκε σκληρά.
Ο Λυκούργος δεν πολεμά τον Διόνυσο, αλλά υπερασπίζεται το κατεστημένο. Στην έπαρση που του δίνει ο πλούτος και η σωματική του ρώμη και στης τρέλας του το παραλήρημα, τον ακούω να επικαλείται τα ήθη της εποχής του, αναζητώντας ελαφρυντικά να μνημονεύει ανάλογα έργα, άλλων μυθικών προσώπων. Γνωρίζοντας τη θέση του -πως έχει υπερβεί τα όρια- διαπιστώνει και βεβαιώνει πως και σε άλλη ζωή θα παραμείνει ίδιος. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το καλό όνομα, η υστεροφημία, αδυνατώντας να κατανοήσει την αναγκαιότητα των αρχών και την απόκτηση ηθικής συνείδησης που δίνει νόημα στην ύπαρξη του ανθρώπου. Νομίζει, πως για όλα την ευθύνη την έχουν Αυτοί που τον οδηγούν, που δίνουν και παίρνουν. Πιστεύει πως εφόσον όλα είναι προσχεδιασμένα, οι προθέσεις χάνουν το νόημά τους και οι δράστες δεν ευθύνονται. Μέσα στον πόνο και στην τρέλα του κάποιες στιγμές ταυτίζεται με τον Θεό.
Στον σύγχρονο σκεπτικισμό πιστεύω, πως οι μεταμορφωτικές δυνάμεις των παραμυθιών είναι το μόνο μέσον που συνεπικουρεί στη μάχη των ρομαντικών ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις της καθημερινότητας.
Το ταξίδι της σύνθεσης το άρχισα πριν από το 1990 και έκτοτε, με τον γιο μου Βασίλη μαζεύουμε και προσθέτουμε στοιχεία, διορθώνουμε και βελτιώνουμε, αναλύουμε και επεξηγούμε παρασυρμένοι σε ατέρμονες συζητήσεις του "φευγάτου" με τον "πραγματιστή".
Οι ατέλειες της τέχνης μου θα κρυφτούν στη μελωδία ενός παλαιού ρυθμού που αχνακούεται, βγαλμένη από τις λέξεις που την κυοφορούσαν. Έτσι ακριβώς όπως βλέπει κανείς τις εικόνες της μαγείας, ακούγοντας τη μουσική που αγαπά.
Επειδή η ζωή είναι μικρή, το απόλυτο αδιανόητο, το τέλειο απραγματοποίητο και η υπέρβαση δύσκολη, δεν θα πει πως είναι μάταιο να ζητάμε το καλύτερο, το ωραιότερο, το ευγενέστερο, έστω και στα όνειρά μας.
Ώρα για το παραμύθι μας, γνωρίζοντας πως όλα έχουν ειπωθεί απ' άλλους, άλλοτε, καλύτερα. (Από τον πρόλογο του συγγραφέα)