Tsiki-tsiki (δίγλωσση έκδοση, ελληνικά-αγγλικά)

Παρουσίαση

Όταν κάποιος αποφασίζει να γίνει καλλιτέχνης σταματάει να ρωτάει τι είναι τέχνη και τι όχι. Οι ερωτήσεις και οι αναζητήσεις επανατοποθετούνται και οι τυχόν απαντήσεις περιστρέφονται πια γύρω από τι κάνει την τέχνη: οι τεχνικές, οι ιδέες, η δεξιοτεχνία, οι εμμονές, οι αποφάσεις, η ομορφιά, τα χρώματα, το σχέδιο, τα υλικά, ο καλλιτέχνης, το ατελιέ, οι θεατές ή όλα μαζί. Στην περίπτωση του Αλέξη Ακριθάκη τα ασπρόμαυρα αυτά έργα, με το πρώτο να δημιουργείται το 1965, είναι αυτά που θα του δώσουν τη σιγουριά που χρειάζεται για να μπορέσει να συνεχίσει ή όπως ο ίδιος λέει να "αρχίσει". Τα έργα αυτά ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής θα τα αποθεώσει το 1971 με κείμενο δημοσιευμένο στον κατάλογο που εκδίδεται με αφορμή την ατομική έκθεση του Αλέξη Ακριθάκη στη Γενεύη στην γκαλερί Αλέξανδρου Ιόλα όπου και παρουσιάζονται αποκλειστικά έργα ασπρόμαυρα. Τα έργα αυτά ο Κώστας Ταχτσής θα τα βαφτίσει τσίκι-τσίκι, με δύο λέξεις που λειτουργούν σαν μία, που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τη μισή άσπρη και τη μισή μαύρη, που δεν είναι μόνο φράση και λέξεις μα και ήχος, που μοιάζει να είναι έμπνευση παιδιού αλλά είναι απόφαση ενήλικα. Το τσίκι-τσίκι του Ταχτσή που είναι το τσίκι-τσίκι του Ακριθάκη και είναι το αντίθετο του τσάκα τσάκα, όπως το ενδελεχώς και το σιγά σιγά είναι το αντίθετο του χονδροειδώς και του γρήγορα γρήγορα, του βιαστικά. [...] (Αλέξιος Παπαζαχαρίας, "Ένα τοπίο σκέτο και με απαιτήσεις")

When someone decides to become an artist, they stop asking what art is and what it is not. The questions and the quests shift, and answers now revolve around what makes art: the techniques, the ideas and skills, the obsessions and decisions, the beauty and the colours, the drawing and the materials, the artist, the studio, the public or everything together. In Alexis Akrithakis' case, it is these black and white works, the first of which was created in 1965, that would give him the certainty he needed to continue or, as he put it himself, to "start". These are the works the writer Costas Taktsis would immortalize in 1971 with a text in the catalogue published to accompany Alexis Akrithakis' one-man show in Geneva, at Alexander Iola's gallery, which consisted exclusively of works in black and white. Costas Taktsis would christen these works tsiki-tsiki, two words that work as one, a phrase you could imagine half black half white, which is more than just words but a sound, too, and resembles a child's invention as much as it does an adult's decision. Taktsis' tsiki-tsiki, which are Akrithakis' tsiki-tsiki and the opposite of tsaka-tsaka, just as rigorous and slowly-slowly are the opposite of "rough and ready" and the quickly-quickly of the rush job. [...] (Alexios Papazacharias, "A plain landscape full of demands")

Περιεχόμενα

- Ένα τοπίο σκέτο και με απαιτήσεις
Αλέξιος Παπαζαχαρίας
- A plain landscape full of demands
Alexios Papazacharias
- Τώρα αρχίζω!
Χλόη Γκάιτμαν-Ακριθάκη
- That's it, I'm beginning!
Chloe Geitmann-Akrithaki
- Το ετεροτοπικό σκηνικό του Βερολίνου κατά τις δεκαετίες '60 και '70, τόπος δράσης και έκφρασης του Αλέξη Ακριθάκη
Ελεάνα Στόικου
- The heterotopic Berlin scene in the '60s and '70s, a place of action and expression for Alexis Akrithakis
Eleana Stoikou
- Η τέχνη του «να βλέπεις» μια γραμμή που αναδιπλώνεται στο άπειρο κάνοντας θόρυβο
Ντένης Ζαχαρόπουλος
- The art of seeing a line winding its way noisily to infinity
Denys Zacharopoulos