ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

Παρουσίαση

Είμαι μόνος
Με τον εαυτό μου,
Πού δεν ξέρει να λέει αστεία.
Το τσίρκο έφυγε
Κι' άφησε πίσω του
Τις τρύπες στο χώμα.
Σά φτάσομε
Στο βυθό των βυθών,
Η ανθρωπότης κλαίει.
Θέλω να τελειώσω τα SENRYU μ' αυτό το ποίημα.
Τόσο όμορφο.
Σα ξαφνικός θάνατος -
Πόσο εύθραυστο
Το Κινέζικο βάζο.

Και ξαφνικά μια πλάτη ανθρώπινη σα λιωμένο σίδερο,
και ξαφνικά το σώμα το ανθρώπινο γίνεται μόνο ύλη
σαν το μπετόν, σαν τη λάσπη. Η ψυχή δε μπορεί τίποτα
να κάνει να βοηθήσει τον άνθρωπο που σπρώχνει
να περάσει μέσ' στο πλήθος κρατώντας στο χέρι
μια παπαρούνα, για τον άνθρωπο που βλέπει
την αγελάδα που πούλησε να φεύγει στην ομίχλη,
για τον άνθρωπο που βλέπει τα όρια της φιλίας,
για την εργάτρια που θα γυρίσει μόνη σπίτι της,
για την κουρασμένη χωριάτισσα που βλέποντας
την ομορφιά του βουνού φτιάχνει τα μαλλιά της,
για το παιδί που πάει σπίτι του να κλάψει. Ούτε για το ίδιο το
άγαλμα του Βούδα που κυττάει ίσια πέρα.

Η ατομική ενέργεια δεν παίρνει από τέτοια.
[Από την έκδοση]